อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 3/3 วันที่ 7 ม.ค. 56
“ทำไมเข้านานแบบนี้ นี่!! เสร็จเหรอยัง...นี่...!”ไม่นานจันทร์จำนงเปิดประตูออกมามองสุอาภาอย่างไม่พอใจ
“ทำไมเข้านานอย่างนี้คะยาย! ห้องน้ำสาธารณะนะคะไม่ใช่ที่บ้าน ไม่นึกถึงคนอื่นบ้างเลย”
จันทร์จำนงเหวอ สุอาภาไม่สนใจ เดินเกือบจะชน เข้าไปแล้วปิดประตูปัง!!.ใส่หน้า จันทร์จำนงสะดุ้ง รู้สึกไม่พอใจสุอาภาอย่างแรง
สุอาภาเปิดประตูออกมาใหม่ จันทร์จำนงนึกว่าจะขอโทษ
“ยายใช้ทิชชู่ซะหมดเลย ช่วยหยิบให้หน่อยสิคะ”
จันทร์จำนงมองทิชชู่ที่สำรองไว้หน้าห้องน้ำอย่างเอือมๆ
สุอาภาสบายใจมีความสุข เดินออกมาเห็นจันทร์จำนงยืนหันหลังคุยกับพิทยา เมื่อเธอเดินมาถึง จันทร์จำนงหันไป ทั้งคู่ชะงัก พิทยาแนะนำ
“นี่คุณนายจันทร์จำนงเจ้าของมูลนิธิ นี่คุณสุอาภา ลูกเจ้านายผมครับ เธอมาขอฝึกงานที่บริษัท ผมก็เลยพามาด้วย “
สุอาภาหน้าซีดมากแล้วก็ยกมือไหว้ จันทร์จำนงปรายตามองแบบไม่พอใจ แววตาที่คมคายของจันทร์จำนงทำให้สุอาภาหายใจไม่ทั่วท้อง
พิทยากับจันทร์จำนงเดินเข้ามาในที่ดิน มีสุอาภาตามหลัง พลันเสียงมือถือสุอาภาดังขึ้น เธอหยิบออกมากดรับสาย
“ไงพราว...ฉันกำลังทำงาน”
พิทยากับจันทร์จำนงคุยกัน เสียงสุอาภารบกวนสมาธิจันทร์จำนงจนเธอเหล่มองอย่างไม่ชอบใจ สุอาภาหันมาเห็นสายตาคู่นั้นถึงกับผงะ
“เธอควรสอนมารยาทในการทำงานให้กับผู้ช่วยบ้างนะ”
สุอาภาอ้าปากค้าง ทำอะไรไม่ถูก พิทยาทำตาดุให้สุอาภาวางสาย
“แค่นี้ก่อนนะ”
สุอาภาวางสาย จันทร์จำนงหันไปตั้งใจฟังพิทยาต่อ สุอาภามองจันทร์จำนงอย่างไม่ถูกชะตา
จันทร์จำนงก็รู้และพอใจเสียด้วย
ทั้งสามคนเดินมาด้วยกัน
“เดี๋ยวเข้าไปคุยกับฉันต่อในห้องทำงาน”
“ครับ”
สุอาภาจะขยับตามไปด้วย แต่จันทร์จำนงหันมา
“คุณไม่ต้องไป”
สุอาภาหน้าเสีย พิทยาอึ้ง
“ฉันต้องการคนที่ทำงานจริงจัง ไม่ใช่พวกที่มาทำงานเพื่อฆ่าเวลา”
พิทยาถึงกับลอบอมยิ้ม สุอาภารู้สึกเหมือนถูกตีแสกหน้าอย่างแรง สุอาภาไม่ยอมแพ้บอก
“งั้นฉันยิ่งต้องเข้าไปใหญ่เลยค่ะ เพราะชั้นมาเพื่อ...ทำงาน!”
“ อืมม์..โทษทีๆ”
สุอาภานึกว่าจันทร์จำนงจะลงให้ แต่ไม่ใช่
“ชั้นคงพูดไม่ชัดเจน ชั้นต้องการคนที่ทำงานจริงจังอย่างมืออาชีพ ไม่อยากเสียเวลาอธิบายกับพวกมือสมัครเล่น...อย่างคุณ!”
จันทร์จำนงเดินออกไป สุอาภาหันมาเห็นพิทยายิ้มก็ยิ่งโมโห พิทยาเดินตามจันทร์จำนงเข้าไป
“มีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันเนี่ย”
สุอาภาหงุดหงิด ฮึดฮัด และทิ้งตัวนั่งลงที่ม้านั่งเต็มแรง!!!
จันทร์จำนงเดินเข้ามาในห้องกับพิทยา ก่อนจะหันมาถาม
“คุณคงไม่โกรธ ที่ฉันพูดตรงๆกับลูกเจ้านายคุณ”
“ไม่เลยครับ ไม่ค่อยมีใครกล้าพูดแบบนั้นกับคุณแต เออ..หมายถึงคุณสุอาภาน่ะครับ”
“แสดงว่าฤทธิ์เดชไม่เบา”
“ทำนองนั้นครับ”
“ฉันสงสารคุณจริงๆ ต้องแบกทั้งงานหนัก แล้วยังต้องมาแบกคนแบบนี้เอาไว้อีก”
“ถ้าคุณนายจันทร์ไม่สะดวกใจ คราวหน้าผมจะไม่พาเธอมา”
“พามาเถอะ ชีวิตฉันจะได้มีสีสันมากขึ้น ฉันจะสั่งสอนเด็กคนนี้ให้คุณเอง”
พิทยานิ่งไปด้วยความแปลกใจ จันทร์จำนงยิ้ม
สุอาภาดูเวลา..สิบเอ็ดโมงกว่าแล้ว
“ป่านนี้ยังไม่เสร็จอีก”
สุอาภาเริ่มหงุดหงิด งุ่นง่าน ลุกขึ้นยืน แล้วก็เห็นเด็กคนหนึ่งที่กำลังวิ่งเล่นอยู่สะดุดหกล้ม
“โอ๊ย”
สุอาภาตกใจมาก รีบเข้ามาดู เห็นเด็กร้องไห้ ที่เข่ามีเลือดอาบ สุอาภารีบอุ้มเด็กขึ้นมาแล้วพาออกไป เด็กคนหนึ่งมองตาม
พิทยากลับมาที่สนามเด็กเล่น แปลกใจที่ไม่เห็นสุอาภา แต่เห็นเด็กคนหนึ่ง พิทยาเดินไปหา
“น้องเห็นพี่ผู้หญิงที่นั่งตรงนี้มั้ย”
ในห้องพยาบาล เด็กร้องไห้ พยาบาลกำลังทำแผล สุอาภากอดเด็กเอาไว้
“ไม่ต้องร้องนะ ทนเจ็บแป๊บเดียว เดี๋ยวก็หาย”
เด็กเจ็บมาก กอดสุอาภาแน่น สุอาภากอดเด็กด้วยความสงสาร
พิทยาเห็นสุอาภากับเด็กก็ผงะ มองเธออย่างรู้สึกดี แล้วสุอาภาก็หันมาเห็น พิทยารีบปรับสีหน้าแทบไม่ทัน
สุอาภาเดินออกมาหาพิทยาที่รออยู่
“ไม่นึกว่าจะเล่นบทนางฟ้ากับเค้าเป็นด้วย”
“ฉันไม่ได้เล่น ฉันเป็นอยู่แล้ว”
พิทยาแทบสำลัก
“คุณนายจันทร์ชวนทานข้าว”
“ฉันไม่...”
พิทยาสวนทันที
“ห้ามปฏิเสธ”
พิทยาเดินไป สุอาภาเซ็ง
ภายในห้องอาหาร พิทยากับสุอาภานั่งตรงข้ามคุณนายจันทร์จำนง อาหารถูกจัดวางบนโต๊ะ
“ขนมจีนซาวน้ำ ฉันสั่งให้แม่ครัวเค้าทำสุดฝีมือ เด็กอย่างคุณคงจะทานเป็น...”
“ฉันทานได้ทุกอย่างแหละค่ะ ฉันเป็นคนตามใจปาก ตามใจท้อง ไม่เคยคุม เพราะคนเราจะอยู่ได้นานแค่ไหนก็ไม่รู้ มีกินก็กินเข้าไป ตายแล้วกินอะไรก็ไม่ได้ ไม่รู้รสอีกต่างหาก”
จันทร์จำนงมองนิ่งรู้สึกได้ทันทีว่า สุอาภาเป็นคนตรงๆไม่เสแสร้ง พิทยาผงะกับคำพูดของสุอาภาเลยเอาศอกสะกิดแขนสุอาภา
“คุณแต...”
“อะไร”
“ทำไมพูดจาแบบนี้”
“ฉันพูดความจริง ท่านชอบคนจริงจังไม่ใช่เหรอคะ”
จันทร์จำนงแทบสำลักเมื่อคำพูดของตัวเองถูกใช้คืนสนอง
พิทยารีบหันมาทางจันทร์จำนงบอก
“ผมขอโทษด้วยนะครับ คุณแตเธอจบนอก เลยไม่ค่อยรู้เรื่องมารยาทซักเท่าไหร่”
สุอาภาโมโหเลยพูดประชด
“ใครจะเหมือนนายล่ะ ดีจนหาข้อบกพร่องไม่เจอ”
พิทยาจะอ้าปากพูด สุอาภาเลยเอาช้อนตักขนมจีนยัดเข้าปากพิทยาทันที พิทยาแทบสำลัก
จันทร์จำนงมองพิทยากับสุอาภาอย่างจับสังเกตแล้วก็รู้สึกสงสัยในความสัมพันธ์ของสองคนนี้
พิทยากับสุอาภาไหว้ลา จันทร์จำนงรับไหว้
“ถ้าได้ตัวอย่างวัสดุที่คุณนายต้องการแล้ว ผมจะรีบเอามาให้ดูนะครับ”
“แค่นี้ไม่ต้องกวนเธอหรอก ให้คุณสุอาภาเอามาให้ฉันก็ได้”
สุอาภาหน้าเหวอไปทันที
“ฉันเหรอคะ”
“หรือว่า...คุณสุอาภาไม่รู้เรื่องวัสดุ”
พิทยาจะบอกว่าสุอาภาไม่รู้ แต่สุอาภาอวดดีกลัวเสียฟอร์ม
“รู้ค่ะ เรื่องวัสดุนี่ฉันถนัด”
จันทร์จำนงพยักหน้าบอก
“งั้นเธอก็คงเป็นมืออาชีพจริง...ฉันไปล่ะ”
สุอาภางงมาก หันไปทางพิทยา
“ฉันนึกว่าเค้าเกลียดฉันซักอีก”
พิทยายิ้มๆไม่ตอบอะไร เพราะรู้ว่าจันทร์จำนงคิดจะทำอะไร
พิทยาขับรถ แต่ขับช้า จนสุอาภาหงุดหงิดรำคาญและเริ่มสั่ง
“แซงขวาขึ้นไปสิ ขับตามมันทำไมเนี่ย ออกได้แล้ว ออกออก ดูเดะ... ออกไม่ได้แล้ว”
“ผมเป็นคนขับนะคุณ ผมรู้ว่าควรทำยังไง”
สุอาภาหัวเสีย สุดทน เสียงดังบอก
“จอด ฉันบอกให้จอด”
พิทยาเอารถจอดเข้าข้างทาง แล้วหันมา
“ถ้าไม่พอใจ ก็เรียกแท็กซี่กลับเองไป”
“นายนั่นแหละลงไป”
พิทยาเหวอ สุอาภาดันพิทยา
“ลงไปสิ”
พิทยาไม่ลง สุอาภาปีนเข้ามาจะทับตัวพิทยา เขาตกใจรีบเปิดประตูรถลงไป แล้วสุอาภาก็เข้ามานั่งแทนที่คนขับ
“คุณจะทำอะไร”
“ฉันขับเอง ขึ้นรถ”
พิทยาอึ้งและงงมาก
รถพิทยาแล่นมาบนถนนด้วยความเร็วสูง สุอาภาขับรถแซงคันโน้น ปาดคนนี้ จนเสียวไส้
“รถผม ไม่ใช่รถสปอร์ตเหมือนรถคุณนะ ช้าหน่อยก็ได้”
สุอาภาไม่สนใจ ยิ่งเหยียบคันเร่ง รถคันหน้าขับช้า สุอาภาเปิดไฟเลี้ยวขอทาง แต่รถข้างๆไม่ให้ จี้จนเกือบชนรถพิทยา สุอาภารีบหักหลบ แล้วก็โมโห
“แค่นี้ก็ไม่ให้ ขี้งก”
สุอาภาแซงสำเร็จ แล้วก็ขับจี้คันที่ไม่ให้ทางเธอ พิทยาชักใจคอไม่ดี
“ระวังหน่อยสิ รถผมนะ”
“เงียบเหอะน่า”
สุอาภาแซงรถคันที่ไม่ให้ทาง แล้วก็ปาดหน้า รถคันนั้นไม่ยอม แซงมาปาดหน้าสุอาภาเอาคืน
พิทยาตกใจ สุอาภาโมโหมาก
“ไอ้บ้า!”
รถสุอาภาแล่นตามรถคันนั้นไปติดๆ รถคันนั้นขับไม่ให้สุอาภาแซง
“มันจงใจแกล้งฉันชัดๆ ไม่รู้จักฉันซะแล้ว”
สุอาภาเหยียบคันเร่งจมมิด แต่ก็ยังแซงไม่ได้
“นี่ถ้าเป็นรถฉัน ป่านนี้แซงมันได้แล้ว”
พิทยาเซ็งมาก สุอาภาขับไล่บี้มันไปใกล้ๆ แล้วก็ตัดสินใจเบนออกมาขนาบข้าง หันไปมองรถข้างๆ เปิดกระจก ท้าทาย พิทยาอยากจะบ้า...มือจิกเบาะด้วยความกลัว แล้วพิทยาก็เห็นว่ามีการทำถนนด้านหน้า
“คุณแต! ระวัง”
สุอาภาหันไปเห็นกรวยตั้งอยู่ด้านหน้าก็ตกใจ รีบหักหลบ ทำให้ชนท้ายคันนั้นเต็มๆเสียงดังสนั่นหวั่นไหว พิทยาตัวโยน มือถือหล่นจากกระเป๋ากางเกงโดยที่พิทยาไม่รู้ตัว
รถสองคนจอดอยู่กลางถนน
ภายในรถ...พิทยากับสุอาภาหน้าตื่น โดยเฉพาะสุอาภา พิทยาได้สติคนแรกหันไปจับไหล่สุอาภาเป็นห่วงมาก
“คุณแต คุณเป็นอะไรรึเปล่า เจ็บตรงไหนมั้ย”
“ตรงนี้”
สุอาภาจิ้มที่หน้าอกตัวเอง พิทยาหน้าแดงซ่าน ไม่นึกว่าสุอาภาจะกล้าบอก
“มันกระแทกพวงมาลัย อกฉันยุบหมดแล้วมั๊งเนี่ย ยิ่งมีน้อยๆอยู่”
พิทยาอึ้งกับสิ่งที่สุอาภาพูด
กลางถนน คู่กรณีกำลังดูรอยชนที่ท้ายรถตัวเอง ก่อนจะหันไปทางพิทยากับสุอาภา
“รถผมยับหมดแล้ว”
“สมน้ำหน้า ขับซะกลางถนน คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของถนนเหรอไง”
พิทยาตกใจรีบสะกิดสุอาภา
“คุณแต!”
สุอาภาไม่สน
“ฉันขอแซงแล้วไม่ยอมให้แซง มันก็ช่วยไม่ได้”
คู่กรณีโมโหมากบอก
“คุณผิด”
พิทยารีบกันสุอาภาออกทันที แต่สุอาภาก็ยังยื่นหน้ายื่นตาออกมาแบบไม่กลัว
“ผิดไง”
“ชนท้าย ไงก็ผิด”
สุอาภาหัวเสียมากถาม
“จะเอาเท่าไหร่”
พิทยาอึ้ง คู่กรณีไม่พอใจ
“หมื่นนึงพอมั้ย”
คู่กรณีฉุน
“เอะอะก็เอาเงินฟาดหัว มีมากนักเหรอไงวะ หรือว่าหาเงินได้ง่าย แค่ไปนอน..”
สุอาภาปรี๊ดแตก พิทยาเองก็ผงะไม่นึกว่าไอ้หมอนี่จะกล้าพูด
“แก!”
สุอาภาพุ่งเข้าไปตบหน้าคู่กรณีเพียะ!! พิทยาตกใจมาก...รีบจับตัวสุอาภาห้ามเอาไว้
“คุณแต...อย่า!”
“ก็ดูมันพูดถึงฉันสิ”
“อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วกูจะไม่กล้าทำอะไรมึงนะเว๊ย!”
คู่กรณีจะเข้ามาเอาเรื่อง คราวนี้พิทยาเป็นฝ่ายทนไม่ไหว ต่อยเปรี้ยง!! จนมันหน้าหันเลือดกลบปาก
สุอาภาตกใจ พิทยามองคู่กรณีด้วยความโกรธ
รวีพรรณ รมณี ณรงค์นั่งอยู่ในร้านอาหาร นาฬิกาแขวนผนังในร้านบอกเวลาหกโมงเย็น รมณีหน้าตึงมาก รวีพรรณใจคอไม่ดี
“พิทคงกำลังมาน่ะค่ะ รถอาจจะติด”
รมณีกับณรงค์ไม่พอใจ รวีพรรณกังวลใจ กดส่งเมสเสจให้พิทยา
บนสถานีตำรวจ พิทยาเซ็นต์ชื่อในใบแจ้งความ ต่อหน้าตำรวจ มีสุอาภา และคู่กรณีอยู่ด้วย
“ตกลงตัดจบที่ 5000 บาทเป็นค่ารักษาพยาบาลนะครับ”
สุอาภาไม่พอใจจะพูด พิทยาหันไปมอง ทำให้สุอาภาไม่กล้า พิทยาควักเงินออกมาจ่าย
“แล้วก็เสียค่าปรับอีก 300 บาทด้วยครับ”
สุอาภาเอาเงินออกมาจ่ายตำรวจ คู่กรณียิ้มสะใจ
พิทยาเร่งฝีเท้าเดินออกมา มีสุอาภาเร่งเดินตามมาข้างๆ
“พิท...เงินที่นายเสียไป ฉันจะจ่ายคืนให้”
“ไม่ต้อง” พิทยาเสียงห้วน
สุอาภาผงะไปนิดนึง พิทยามาถึงรถ เอากุญแจมากดเปิด แล้วก็เห็นมือถือตัวเองที่หล่นอยู่บนเก้าอี้ เขาหยิบมือถือขึ้นมา เห็นรวีพรรณโทรเข้ามาหลายครั้ง แล้วก็มีข้อความฝากไว้ พิทยารีบกดเปิด
“พิทอยู่ไหนแล้วคะ”
พิทยาเซ็งมาก แล้วก็รีบโทรกลับหารวีพรรณ แต่เธอไม่รับสาย พิทยาหัวเสียสุดๆจนสุอาภาแปลกใจ
“นายโกรธฉันมากเหรอ”
พิทยาหันขวับมาพูดเสียงดุจนสุอาภานิ่งงันไป
“ใช่ ผมโกรธคุณ โกรธมาก วันนี้ผมมีนัดกับพ่อแม่ของรวี นี่เลทไปเกือบชั่วโมงแล้ว”
สุอาภาคิดนิดหนึ่งแล้วบอก
“ขึ้นรถ เร็วสิ เอากุญแจมาให้ฉัน ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ขับรถนายชนอีก”
พิทยามองสุอาภาอย่างลังเล
พิทยารีบเดินเข้ามาในร้านอาหารแต่ไม่เจอใครแล้ว ที่ด้านหลังสุอาภาตามมาติดๆ พิทยาเศร้ามาก หันไปบอกเธอ
“เค้ากลับกันไปหมดแล้ว”
สุอาภารู้สึกผิด
“ฉันจะไปอธิบายให้ทุกคนฟังเอง”
“ไม่ต้อง”
“ไม่ได้ ฉันเป็นต้นเหตุทำให้นายมาไม่ทัน”
“ผมพูดตรงๆ ว่าผมยังไม่ไว้ใจคุณ”
“ฉันบอกนายแล้วไงว่า ฉันเลิกล้มความคิดที่จะทำให้นายกับคุณรวีเลิกกันแล้ว ให้ฉันได้ช่วยอะไรนายบ้างเถอะ”
สุอาภาดูจริงจังและจริงใจมาก พิทยานิ่งไปซักพักแล้วก็พยักหน้า สุอาภายิ้มดีใจ
ที่ห้องรับแขก ภายในบ้าน รมณีหันมาทางรวีพรรณที่ยืนข้างณรงค์ด้วยความโกรธมาก
“แม่อุตส่าห์ยอมลดตัวร่วมโต๊ะกับมัน แต่มันกลับไม่โผล่หัวมา นี่แสดงว่ามันไม่ให้ความเคารพแม่ซักนิด มันเห็นแม่เป็นตัวอะไร”
“ปกติพิทไม่ใช่คนแบบนี้นะคะ รวีว่าพิทคงต้องติดอะไรซักอย่าง”
“ต่อให้ติดอะไรก็เถอะ แค่โทร.หรือกดส่งเมสเสจมาบอก มันจะทำไม่ได้เลยเหรอ”
รวีพรรณแก้ตัวให้ไม่ถูก
“จะไม่มีการให้โอกาสนายพิทยาอีกเป็นครั้งที่สอง!”
รวีพรรณหน้าเสีย พูดไม่ออก พลันเสียงกดออดดังขึ้น ณรงค์ รวีพรรณ รมณีหันไปที่ประตูรั้วบ้าน
เห็นพิทยาอยู่ที่หน้าประตูรั้วก็ตกใจ รวีพรรณขยับจะออกไป
“ไม่ต้องไปเปิดประตูให้มัน” รมณีบอก
“แม่...”
“แล้วต่อไปนี้อย่าให้แม่เห็นมันมาเหยียบที่นี่อีก ขึ้นห้อง!”
รวีพรรณยังนิ่ง
“ยัยรวี!”
ณรงค์เข้ามาจับแขนลูกสาว
“ทำตามที่แม่เค้าบอก”
รวีพรรณหันไปมองพิทยาอีกครั้ง แล้วก็หันหลังเดินเข้าไป รวีพรรณกับณรงค์เดินตาม
นอกตัวบ้าน พิทยาเห็นไฟชั้นล่างบ้านรวีพรรณปิดต่อหน้าต่อตาก็ถอนหายใจ หันไปทางสุอาภาที่ยืนอยู่ห่างออกไป
“กลับเถอะ ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน”
พิทยาขึ้นรถ สุอาภามองอย่างเห็นใจ
นอกตัวบ้านสุอาภา พิทยาจอดรถ เธอหันไปทางเขาพร้อมกับจับแขนแสดงความห่วงใย พิทยาหันไปมอง
“ฉันไม่สบายใจเลยที่ทำให้นายมีปัญหากับคุณรวี ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วย บอกนะ ฉันพร้อมช่วยนายทุกอย่าง”
“ขอบใจ”
สุอาภาพยักหน้า แล้วลงจากรถ
สุอาภาสีหน้ายังรู้สึกผิด มองตามรถพิทยาที่แล่นออกไป แต่ทันทีที่รถพิทยาแล่นออกไปนอกบ้านแล้ว สุอาภาก็หน้าร้ายขึ้นมาทันที
“คิดว่าฉันจะหวังดีกับนายจริงๆเหรอ นายก็ยังโง่เหมือนเดิม”
สุอาภายิ้มพร้อมยักไหล่แล้วก็ฮัมเพลงอย่างอารมณืดีเดินเข้าไปในบ้าน
อ่านละคร แรงปรารถนา ตอนที่ 3/3 วันที่ 7 ม.ค. 56
ละครแรงปรารถนา บทประพันธ์โดย อาริตาละครแรงปรารถนา บทโทรทัศน์ : ปณธี
ละครแรงปรารถนา กำกับการแสดง : ยุทธนา ลอพันธ์ไพบูลย์
ละครแรงปรารถนา แนวละคร : โรแมนติก - ดราม่า
ละครแรงปรารถนาดำเนินงานสร้าง : บริษัทละครไท จำกัด โดย หทัยรัตน์ อมตวณิชย์
ละครแรงปรารถนา ออกอากาศ : ทุกวันศุกร์-อาทิตย์ เวลา 20.30 น. ช่อง 3 (ต่อจากเหนือเมฆ)
ที่มา manager