อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 31 ธ.ค 2555

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 31 ธ.ค 2555

พิมภานั่งรออยู่ที่เก้าอี้ในห้องนอน พอเสียงประตูห้องน้ำเปิดพิมภาก็จัดการลงครีมที่ขา ฤชวีชะงักใจก็คิดยังทาไม่เสร็จอีกเหรอเนี่ย แม่เจ้า
พิมภาจัดหนัก ค่อยๆ ลูบครีมที่น่องแล้วค่อยๆ ลากขึ้นมาช้าๆ จนมาถึงต้นขา ชุดร่นตามมือมานิดๆ ฤชวียืนมองเหมือนโดนสะกดแล้วพยายามสะบัดหน้าเรียกสติ เดินไปแขวนผ้าขนหนู แต่อาการเดินตัวจะแข็งๆ นิดๆ เพราะเกร็งไปหมด ฤชวีไม่รู้จะทำอะไรดีจึงหยิบโทรศัพท์จะหาเรื่องให้สายตาตัวเองไม่ว่าง แต่ยังไม่ทันจะเดินไปนั่งตรงมุมที่ตัวเองนอน พิมภาที่เห็นฤชวีไม่สนใจก็จับมือฤชวีไว้ ฤชวีชะงักยืนตัวแข็ง

“คะ ครับ คุณพิม”
“ครีมตัวนี้มันหอมจริงๆ นะ เขาว่ากลิ่นมันจะทำให้หลับสบาย ฉันให้คุณทาด้วยดีไหมจะได้หลับสบาย”
“เอ่อ...ไม่ดีกว่าครับ”
“ฉันบอกให้ทาก็ทาเถอะน่า มานี่” พิมภาดึงฤชวีให้มาใกล้ๆ “ ฉันทาให้”
ฤชวียืนนิ่ง พิมภาเทครีมแล้วจับแขนฤชวีมาทาช้าๆ พิมภาตื่นเต้นสั่นนิดๆ แต่ก็พยายามทาตามที่ถูกสอนมา
ฤชวีชักจะไม่ไหวพยายามจะขยับถอยจนขาชนเตียงต้องลงนั่ง พิมภาอึ้งไปนิดแต่ก็ไม่ชะงักทำเนียนต่อ
“งั้นทาที่คอด้วยนะจะได้หอมๆ”

พิมภาเทครีมแล้วขยับมือทาที่คอฤชวีลูบเบาๆ มือพิมภาสั่นนิดๆ พิมภาแอบสูดลมหายใจเรียกสมาธิ สองคนสบตากันต่างคนต่างหวิวมาก พิมภาขยับทาอย่างตั้งใจเพื่อกลบความตื่นเต้น ฤชวีเป็นฝ่ายทนไม่ไหวจับมือพิมภาที่ทาอยู่
“คุณพิม” พิมภาชะงักรอว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฤชวีลุกพรวดขึ้น พิมภาตกใจ “ผม...” พิมภามองลุ้นตื่นเต้น “ผมร้อนน่ะครับ ขออาบน้ำอีกรอบนะครับ”
ฤชวีวิ่งเข้าห้องน้ำไปเลย พิมภางงนั่งมองเหวอๆ
“อ้าว”

ฤชวีเช้ามาในห้องน้ำแล้วนั่งในอ่างอาบน้ำแบบพยายามสงบใจเต็มที่
“ยุบหนอ...ยุบนะ..ยุบสิยุบ...”
พิมภานั่งรอฤชวีจนทนไม่ไหวเดินมาเคาะประตู
“คุณต้น คุณเป็นอะไรหรือเปล่า คุณต้น”
“เอ่อ ผมท้องไม่ดีน่ะครับ แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ไม่เป็นอะไรมาก”
พิมภาถอยไปนั่งที่เตียงอย่างงงๆ

วันรุ่งขึ้นเมื่อพิมภามาถึงที่ทำงาน ลัลนา นันทิกานต์ ซูซี่รีบมาถามความคืบหน้าด้วยความอยากรู้ แต่แล้วทุกคนถึงกับอึ้ง
“คุณต้นอยู่ในห้องน้ำทั้งคืนเลยเหรอ”
พิมภาทำหน้าตาเซ็งมาก
“ก็ใช่น่ะสิ ฉันรอจนหลับไปเลย พอเช้าเขาก็ทิ้งโน้ตไว้ว่าจะไปสำนักพิมพ์ นี่ฉันไม่มีผลกับความรู้สึกเขาเลยเหรอเนี่ย”
“แต่ฟังจากอาการแล้วน่าจะมีผลจนทนไม่ไหวมากกว่านะ” ลัลนาบอกยิ้มๆ
“จริงเหรอ”
“ไอ้พิมแล้วจังหวะเวลาใกล้กันน่ะ แกรังเกียจเขาหรือเปล่า”
“ไม่นี่ ไม่เหมือนตอนพี่เอก ตอนนั้นขนลุกขยะแขยงมาก”
“แสดงว่าคุณพิมมีใจกับคุณต้นน่ะสิคะ คิดๆ แล้วเกาหลีมากผู้หญิงวุ่นวายกับผู้ชายแสนดี”
“มีใจเหรอเปล่า ฉันก็ไม่รู้”
นันทิกานต์หันไปยิ้มกับลัลนา ซูซี่
“เสียงอ่อยเชียวนะแก”
“แล้วนี่จะสรุปได้ยังไงว่าฉันมีผลกับเขาหรือเปล่า”
“ห้าสิบ ห้าสิบ เอางี้เดี๋ยวฉันจัดวิธีให้ใหม่”
“อีกแล้ว ฉันจะไม่ไหวอ่ะสิ” พิมภาบอกอย่างลืมตัว
“หืม” ทุกคนมองหน้าพิมภา พิมภาจึงได้สติ
“ฉันหมายถึงว่ามันเหนื่อยนะทำอะไรแบบนี้น่ะ”
“อ๋อ แล้วไป”
“นึกว่าเห็นกล้ามคุณต้นแล้วไม่ไหว”
“ตลกแล้วพี่ซูซี่” พิมภาทำเป็นเปิดเอกสารเพื่อกลบเกลื่อนแต่เอกสารกลับหัว
“ไอ้พิม”
“อะไร”
“แกอ่านเอกสารกลับหัวแน่ะ”
พิมภามองรู้สึกตัวรีบพลิกให้กลับมาปกติ อ่านเงียบๆ ทำไม่รู้ไม่ชี้ นันทิกานต์กระซิบกับพวกลัลนา
“แบบนี้มันจะไม่ไหวชัวร์ ทำปากแข็ง”

ทุกคนมองพิมภาขำๆ
ส่วนที่คอนโดเอกพล ปราสินีเปิดประตูเข้ามามองซ้ายมองขวา
“คงออกไปแล้ว” ปราสินีปิดประตูเห็นเอกพลมายืนอยู่ด้านหลัง ปราสินีหันมาตกใจ “พี่เอก”
เอกพลกระชากแขนปราสินีแล้วตบผัวะ ปราสินีถลาไปจนกวาดหนังสือกับกล่องใส่ปากกา กรรไกรหล่น
กระจาย
“คิดว่าจะรอดมือฉันเหรอ”
เอกพลเข้าไปจิกผมปราสินีให้ลุก ปราสินีเห็นกรรไกรที่หล่นอยู่ ปราสินีคว้ากรรไกรขึ้นมายกขู่ เอกพลตกใจปล่อยมือจากปราสินี
“แกจะทำอะไร”
“ป้องกันตัว ถ้าพี่เอกทำร้ายปลา ปลาไม่ยอมแน่”
“แค่กรรไกรอันเดียว”
“ถ้าพี่ทำร้ายปลา พวกพิมจะตามมาเล่นงานพี่แน่ๆ”
“ฉันไม่กลัว”
“ก็ลองดู พิมน่ะลุงเขาใหญ่แค่ไหนพี่ก็รู้ พ่อพิมก็นายตำรวจเก่า เขาไม่ปล่อยพี่ไว้แน่คราวนี้ พี่ฟังไว้เลยนะว่าปลาจะไม่ยอมทำร้ายลูกเด็ดขาด” ปลาสินีบอกเสียงแข็ง เอกพลอึ้งกับท่าทีสู้คนของปราสินี “อยากหมดอนาคตก็ลองดู พิมเขาไม่ปล่อยพี่แน่ๆ”
ปราสินีเห็นเอกพลนิ่งก็รีบเข้าไปหลบในห้อง
“พิมภา”
เอกพลนึกแค้นพิมภา

อีกด้านหนึ่งที่คอนโดพิมภา ฤชวีนอนอย่างอ่อนเพลียที่โซฟา ภัทรพล พิมมาลาเข้ามามองยิ้มๆ ภาณุวัฒน์หน้าตึงมาก
“คุณต้นคงจะอ่อนเพลียมาก”
“เราเตรียมงานแต่งเลยดีมั้ยพ่อ” ภาณุวัฒน์หน้าตึงแทบจะปริ มองค้อนพิมมาลา “หายงอนเถอะน่าพ่อ แม่รู้ว่าพ่อเคืองแต่คุณต้นเป็นคนดีแล้วก็รักลูกเรานะ”
“มันทำใจยากนี่แม่”
“เราคุยเรื่องนี้มาทั้งคืนแล้วนะพ่อ”
ฤชวีได้ยินเสียงก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเห็นทุกคน
“มีอะไรกันเหรอครับ”
“คุณต้นจะให้ยัยพิมมาสารภาพความจริงกับพ่อแม่ได้หรือยัง”
“ความจริงอะไรครับ”
“ก็เรื่องแต่งงานหลอกๆ นี่ไง ไหนๆ ก็ตกร่องปล่องชิ้นกันแล้วจัดการให้มันถูกต้องไปเลย”
“ตกร่อง? แต่งงานอะไรกันครับ” ฤชวีถามอย่างแปลกใจ ภัทรพลกระชากคอเสื้อฤชวีทันที
“นี่ได้ยัยพิมแล้วจะทิ้งใช่มั้ย”
“ได้อะไรกันครับ” ฤชวีตกใจ
“ก็เมื่อคืนคุณต้นกับยัยพิม...”
“เมื่อคืนมีอะไรเหรอครับ”
ภัทรพลตกใจหันไปมองพิมมาลา
“เฮ้ย นี่อย่าบอกนะว่า...”
ภาณุวัฒน์ดีใจมาก
“ไม่ได้ทำอะไรยัยพิมใช่ไหม”
“ทำอะไรครับ?” ฤชวีทำหน้างงๆ ภัทรพลถึงกับเหนื่อยใจ
“นี่คุณต้นเล่ามาสิว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
ฤชวีงงว่านี่มันอะไรกัน

เอกพลเคาะประตูห้องอย่างหัวเสีย
“ปลา ออกมาเดี๋ยวนี้นะ ปลา” เงียบ ไม่มีเสียงตอบจากด้านใน เอกพลหงุดหงิด ถีบประตู “โว้ย เปิดสิวะ”
แต่ปราสินีก็ไม่เปิด เอกพลโกรธมากขว้างปาข้าวของแล้วจับกระเป๋าของปราสินีเขวี้ยงใส่ประตูจนโทรศัพท์
กระเด็นออกมาจากกระเป๋า เอกพลมองๆ แล้วหยิบขึ้นมากดไล่ดูเห็นชื่อพิมภา เอกพลมองแล้วคิดแผนร้าย

ที่บริษัทนารี นันทิกานต์มาหาพิมภาที่ห้องทำงานแล้วส่งแฟ้มให้พิมภา
“รายละเอียดยอดขายอยู่แฟ้มนี้นะจ๊ะ เรียบร้อยแล้วฉันไปล่ะ”
“ไปไหน”
“อย่ามาความจำเสื่อมใส่ฉัน ฉันลางานครึ่งวันกลับไปหาม่าม๊าที่ชลบุรีน่ะสิยะ ไม่เจอเขาตั้งชาติกว่าโทรเรียกฉันยิกๆ เลย ฉันต้องไปทำหน้าที่ลูกกตัญญูน่ะเข้าใจมะ”
“อ๋อ ตามสบายเลย เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการต่อเอง”
“บาย”
นันทิกานต์ออกไป เสียงแมสเสจดัง พิมภากดอ่าน
“ปลา...ปวดท้องมากมาช่วยที” พิมภากดโทรหาปราสินีแต่ไม่รับสาย “ทำไมไม่รับสายนะ เป็นอะไรมากหรือเปล่า” พิมภากดแมสเสจ “อยู่ที่ไหน”
พิมภารอๆ เสียงแมสเสจดัง
“โรงพยาบาล...เอาไอ้แนนไปด้วยดีกว่า...มันไปชลนี่”
พิมภาคิดหนัก

ภัทรพลกับพิมมาลาสุดเซ็งเมื่อฤชวีเล่าจบแต่ภาณุวัฒน์ดีใจมาก
“อยู่ในห้องน้ำทั้งคืนจริงหรือเปล่า”
“จริงครับ”
“มันต้องอย่างนี้สิ”
“มีโอกาสแล้วแท้ๆ” ภัทรพลบอกอย่างเสียดาย
“ไอ้ภัทรนั่นน้องแกนะจะใส่พานถวายให้คนอื่นได้ยังไง”
“คนอื่นที่ไหนลูกเขยเรานะพ่อ” พิมมาลาแย้ง ฤชวีอึ้งกับเรื่องที่รู้
“เอ่อ คุณพิมคิดทำแบบนั้นจริงๆ เหรอครับ”
“จริง ผมสืบมาแล้วว่ามันหวั่นไหว ตอนนี้คุณต้องทำคะแนนนะ ลุยเลย”
ฤชวีจะขยับแต่ชะงักมองทางภาณุวัฒน์แบบเกรงใจ
“ผมขออนุญาตนะครับ”
ภาณุวัฒน์มองอย่างหวง
“คุณต้น คุณรักยัยพิมจริงใช่มั้ย” พิมมาลาถาม ฤชวียืดอกรับ
“ผมรักคุณพิมครับ และอยากดูแลคุณพิมไปตลอดชีวิต”
“น้องเขยผม มันต้องอย่างนี้”
พิมมาลามองภาณุวัฒน์แบบยังจะหวงอีกมะ ภาณุวัฒน์เชื่อฤชวีแต่ยังไม่วางใจนัก
“จะไม่ทำให้ยัยพิมร้องไห้ใช่มั้ย”
“ผมสัญญาครับ”
พิมมาลามองภาณุวัฒน์ว่าจะเอายังไง
“ก็จีบให้ติดละกัน ถ้ายัยพิมไม่โอเคใครก็บังคับไม่ได้”
“ขอบคุณครับคุณพ่อคุณแม่ คุณภัทร”
“คุณต้น...ถ้าทำให้ยัยพิมเสียใจ ศพคุณไม่สวยแน่”
ภัทรพลขู่ ฤชวียิ้มรับว่าไม่มีทางเสียใจแน่
“ครับ ผมขอไปรับคุณพิมนะครับ”
ฤชวีรีบออกไป พิมมาลามองภาณุวัฒน์
“พ่อจ๋า คุณต้นเป็นคนดี”
“พ่อรู้ แต่คุณย่าเขาไม่ชอบลูกเรานี่”
“ไม่ต้องห่วงหรอกพ่อ คุณต้นต้องจัดการเรื่องนี้ได้แน่ๆ ผมเชื่อ”

พิมมาลากับภัทรพลยิ้มให้กันอย่างมั่นใจ ภาณุวัฒน์เสียงเดียวรู้ว่าแย้งไปก็เท่านั้นจึงต้องยอมตามเสียงส่วนใหญ่
พิมภากำลังจะเดินไปที่รถ เสียงมือถือดังพิมภากดรับ
“คุณต้นคะ ฉันกำลังจะไปหาปลา เขาว่าปวดท้องมาก”
ฤชวีเดินออกมาที่หน้าลิฟต์คอนโด
“ถ้าอย่างนั้นผมไปหาคุณพิมที่โรงพยาบาลเลยนะครับ”
“ถ้างั้นฉันจะนั่งแท็กซี่ไปนะ”
“ครับ เดี๋ยวเจอกันนะครับ”
ฤชวีก้าวเข้าลิฟต์

พิมภารีบมาที่โรงพยาบาล แต่เมื่อมาถึงไม่พบปราสินีจึงเดินออกมาที่หน้าโรงพยาบาล และพยายามกดโทรศัพท์โทรหาปราสินีแต่ติดต่อไม่ได้
“อยู่ไหนนะยัยปลา คงไม่ได้เป็นลมหรอกนะ”
พิมภาคิดๆ แล้วเดินไปที่ลานจอดรถเพื่อตามหาปราสินี ทันใดนั้นเอกพลก็โผล่มาจากด้านหลัง พิมภาชะงักเพราะว่ามีมีดจ่ออยู่ที่เอว เธอหันมองแล้วต้องตกใจที่เห็นเอกพล
“ไอ้พี่เอก”
“เดินไปที่รถ” พิมภาจะสู้แต่เอกพลดันมีดให้โดนตัวพิมภา “ถ้าสู้ฉันแทงแน่” พิมภามองเอกพลที่ดูจะเอาจริง พิมภาจำต้องเดินไปที่รถ เอกพลเปิดประตู “ขึ้นไป”
ฤชวีขับรถมาจากอีกทางเข้ามาในโรงพยาบาล และกดโทรศัพท์หาพิมภา เสียงมือถือพิมภาดัง พิมภาเปิดประตูรถกระแทกเอกพลจนเสียหลักแล้วกัดข้อมือเอกพลจนมีดหลุดจากมือ พิมภารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ เอกพลเข้ายื้อแย่งโทรศัพท์ พิมภาตะโกนเสียงดังลั่น
“คุณต้น ช่วยด้วย พี่เอกมันจะฆ่าฉัน”
ฤชวีได้ยินเสียง ห่วงพิมภารีบจอดรถวิ่งเข้าไปตามหา เอกพลเข้ามาคว้าโทรศัพท์ พิมภาเห็นเป็นโอกาสจะเตะผ่าหมากแต่ไม่มีโอกาส เอกพลจับพิมภากระชากมาแล้วตบพิมภาอย่างแรงจนพิมภาไปกระแทกกับรถสลบไป เอกพลพาตัวพิมภาขึ้นรถที่นั่งข้างคนขับแล้วรีบขับรถออกไป
ฤชวีวิ่งมาจากอีกทางวิ่งสวนกับรถของเอกพล ฤชวีเห็นเอกพลในรถกับร่างพิมภาที่หลับนิ่งอยู่ ฤชวีรีบวิ่งไปที่รถขับรถตามไป

รถของเอกพลวิ่งไปตามทาง ฤชวีขับรถตาม เอกพลมองกระจกหลังเห็นฤชวีขับรถตามมา เอกพลพยายามขับหนี ฤชวีขับตาม เอกพลขับรถออกไปทางชานเมืองและขับรถซิกแซกจนหลุดจากฤชวี ฤชวีมองหาแต่ไม่เห็นรถของเอกพล
“หายไปไหนแล้ว”
ฤชวีขับรถผ่านไป ระหว่างนั้นเอกพลขับออกมาจากปั๊มน้ำมัน ฤชวีมองหารถเอกพลแต่ไม่เห็น จึงตัดสินใจกลับรถทันที ฤชวีขับรถวิ่งย้อนกลับไป ฝนเริ่มลงเม็ด ฤชวีมองซ้ายมองขวาหารถเอกพลจนเห็นรถเอกพลกำลังเลี้ยวเข้าซอยฝั่งตรงข้าม ฤชวีกลับรถอีกครั้งแล้วรีบขับตามเข้าไปในซอย

ฝนตกลงมาอย่างหนัก เอกพลหันมามองหน้าพิมภาแล้วเลื่อนสายตาลงมามองขาพิมภาแบบว่าหื่นนิดๆ เอกพลขับรถพาพิมภาเลี้ยวเข้าไปในซอยเปลี่ยว ฤชวีขับเข้ามาในซอยไม่เห็นรถของเอกพล ฤชวีขับรถผ่านซอยที่เอกพลเลี้ยวเข้าไป
เอกพลจอดรถข้างทางในซอยเปลี่ยวท่ามกลางฝนที่ตก เอกพลหันมาหาพิมภาแล้วขยับจะถอดเสื้อพิมภา แต่ พิมภารู้สึกตัวพอดี
“ไอ้พี่เอก”
พิมภาทั้งกัดทั้งถีบขัดขืนสุดชีวิต เท้าพิมภายันคอเอกพลจนติดกับกระจกรถฝั่งคนขับ เอกพลใช้แรงที่มากกว่าจับขาพิมภาสะบัดไปกระแทกกับคอนโซล พิมภาเจ็บชะงักไปชั่วขณะ เอกพลใช้มือกระชากเสื้อพิมภาอย่างแรงจนเสื้อพิมภาขาด พิมภาฮึดขึ้นมาอีกพยายามจะเปิดประตูแต่เอกพลดึงรั้งไว้ เอกพลตัดสินใจต่อยท้องพิมภา พิมภาจุกหมดแรงสู้แต่ไม่หมดแรงกรี๊ด
“ปล่อยฉัน ช่วยด้วย”
พิมภายังไม่ยอมแพ้กรี๊ดๆ แต่เสียงไม่ดังนัก เอกพลโถมเข้าหาพิมภาและกระชากเสื้อเธอจนขาดมากขึ้น เอกพลพยายามจะข่มขืนพิมภาให้ได้ พิมภาหวาดกลัวร้องเรียกฤชวี
“คุณต้น ช่วยฉันด้วย คุณต้น”
ทันใดนั้นกระจกข้างคนขับถูกแม่แรงขนาดเล็กทุบเต็มแรงแตกเปรี๊ยะ เอกพลกับพิมภาชะงักมองไปเห็นว่า
กระจกถูกกระแทกอีกทีจนแตกหลุดเข้ามาทั้งแผ่นด้วยฝีมือฤชวีที่ยืนถือแม่แรงอยู่ ฤชวีเปิดล็อคแล้วเปิดประตู
กระชากร่างเอกพลออกมาจากรถ
“คุณต้น”
พิมภาเรียกฤชวีอย่างดีใจ ฤชวีเห็นสภาพของพิมภาที่ดูย่ำแย่เสื้อขาดน้ำตานองหน้าก็โกรธเลือดขึ้นหน้าต่อยเอกพลไม่ยั้งจนเลือดกบปาก เอกพลพยายามสู้แต่สู้ไม่ไหวจึงคว้าหินกระแทกหน้าผากฤชวี ปึ้ก
“คุณต้น” พิมภาตกใจ เอกพลสะบัดหลุดจากฤชวีในสภาพสะบักสะบอม เอกพลรีบหนีไป ฤชวีจะตาม “คุณต้น อย่า”
ฤชวีชะงักห่วงพิมภา รีบกลับมาหาพิมภา
“คุณพิม คุณเป็นยังไงบ้าง”
พิมภากอดฤชวีร้องไห้ที่มาช่วยไว้ทัน

ฤชวีพาพิมภาเข้ามาพักที่มอเตอร์โฮม
“คุณน่าจะกลับบ้านก่อนนะครับ”
“สภาพของคุณกับฉันถ้ากลับไปตอนนี้ พ่อกับแม่ต้องซักหนักแน่ๆ ฉันไม่อยากให้พ่อกับแม่เป็นห่วง” ฤชวีหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผมให้พิมภา พิมภาร้องไห้ออกมา “ฉันกลัวมากเลย นึกว่าจะ...”
“คุณไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่กับคุณแล้ว”
พิมภาใช้มือแตะแผลแตกที่หน้าผากของฤชวี
“เจ็บมากมั้ย”
“ไม่เท่าไหร่หรอกครับ ต่อไปนี้ผมสัญญาว่าจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายคุณได้อีก”
พิมภาจับมือฤชวี
“คุณสัญญานะจะอยู่ข้างฉัน”
ฤชวีกอดพิมภาให้พิมภาพิงอกไว้
“พักนะครับ ผมจะอยู่ข้างคุณเอง”

พิมภามองหน้าฤชวีแล้วยอมซบอย่างเต็มใจ ฤชวีร้องเพลงเบาๆ กล่อมพิมภา พิมภาจับมือฤชวีแนบแก้มอย่างต้องการที่พึ่ง ฤชวีใช้มือที่แนบแก้มขยับให้พิมภาหันมาสบตา พิมภาเหมือนโดนสะกด ฤชวีค่อยๆ ก้มหน้าลงช้าๆ พิมภารับการจูบอย่างเต็มใจท่ามกลางสายฝนด้านนอกที่โปรยปราย

พิมภาขยับตัวลืมตาตื่นแล้วสายตาที่งัวเงียของพิมภาก็เหลือบเห็นฤชวีที่ตื่นก่อนแล้วจ้องมองอยู่ พิมภาหันหน้าหนีฤชวีเล็กน้อยเพราะเขินทำหน้าไม่ถูก ฤชวีเองเมื่อถูกสายตาของพิมภาปะทะเข้าอย่างจังก็ทำหน้าไม่ถูก ทั้งคู่นอนมองเพดานเงียบๆ
“เด๋อเนอะ อยู่ๆ เราก็...”
ฤชวียังตั้งสติไม่ได้เหมือนกัน
“นั่นสิครับ”
“เพราะคุณนั่นแหละ ไหนบอกว่าจะกอดเฉยๆ ไง”
“ผมโกหก” ฤชวีตอบหน้าตาเฉย พิมภาหันหน้าไปหาฤชวีทันที
“คุณต้น”

“ก็จริงนี่ครับ ใครจะไปกอดคนที่เรารักแล้วนอนหลับไปเฉยๆ ได้”
พิมภาได้ยินคำว่ารัก ก็เขินแต่ยังแถ
“ก็ในนิยายของคุณไง”
“นิยายของผมไม่ได้เขียนเล่าไว้ต่างหากว่า หลังจากที่คนสองคนที่รักกัน กอดกันแล้วมันเกิดอะไรขึ้น มันเป็นพื้นที่จินตนาการของคนอ่าน”
“ผู้ชายมันก็เป็นแบบนี้เหมือนกันหมด”

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก วันที่ 31 ธ.ค 2555

ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพร
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manage