@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร เหนือเมฆ 2 มือปราบจอมขมังเวทย์ วันที่ 19 ธ.ค. 55

อ่านละคร เหนือเมฆ 2 มือปราบจอมขมังเวทย์ วันที่ 19 ธ.ค. 55

“อาทิตย์หน้า ร่างกายคุณต้องแข็งแรงกว่านี้”
“ผมอยากเอาไอ้กระสุนเม็ดสุดท้ายออกไปจากตัวเร็ว ๆ จะได้ไปตามล่าไอ้โจรประหลาดนั่น”
“ค๊า ผู้กอง อยากหายเร็ว ๆ ก็ต้องเชื่อฟังพยาบาลส่วนตัว ห้ามดื้อ ห้ามบ่น"
“ไม่ดื้อครับ ไม่บ่น ให้กินอะไรก็กิน”
ทอรุ้งป้อนผลไม้อีกครามยิ้มแล้วแกล้งขโมยจูบมือทอรุ้งอีก สองคนหัวเราะกันสดใส
“เบื่อมั้ย ต้องมาดูแลคนป่วย”
“ไม่หรอก ต้องหัดไว้”
“หัดไว้ทำไม”

“ก็มีคนรักเป็นตำรวจไฟแรง ชอบเสี่ยงตายทุกสถานการณ์”
“ไม่เอา ไม่อยากได้ยินว่าคนรัก เรียกใหม่ คนจะแต่งงานกันแล้ว”
“เรียกอะไรล่ะ ก็ยังไม่ได้แต่ง”



“หัดไว้สิ ครามขา”
ครามทำหน้าอ้อน ทอรุ้งก้มลงกระซิบข้างหูคราม
“ครามขา”
ครามยื่นแก้มไปชนปาก ทอรุ้งหอมแก้มครามไปโดยปริยาย

น้ำใสเดินมาตามทางเดินในคอนโดฯ ในมือถือโทรศัพท์ เธอบ่นๆ ก่อนฝากข้อความ
“แสงกล้า... นายไม่ยอมรับโทรศัพท์ฉันอีกแล้วนะ ไหนบอกว่า วันนี้จะไปเจอกันที่ยิมฝึกยูโดไง เบี้ยวฉันอีกแล้ว !”
น้ำใสเดินมากดลิฟท์ด้วยสีหน้าเบื่อๆ กำลังรอขึ้นไปห้องพักตัวเอง
ประตูลิฟท์เปิดออก น้ำใสเดินเข้าไปในลิฟท์ตัวซ้าย พร้อม ๆ กับประตูลิฟท์ตัวขวาก็เปิดออก คมศรเดินออกมา แต่ทั้งสองไม่เห็นกัน
ทั้งคู่พักอยู่ในคอนโดฯเดียวกัน แต่ไม่เคยพบกัน
คมศรออกจากลิฟท์พลางพูดมือถือไปด้วย
“จัดเตรียมของให้พร้อมนะ อย่าให้พลาด ผมไปด้วยไม่ได้หรอก เพราะต้องรีบไปพบท่านนายกฯ"
คมศร สุริยนเดินออกไป

วันเดียวกัน เวลากลางวัน เสียงกริ่งที่หน้าประตูดังขึ้น แพรไพลินเดินมาเปิดประตูแล้วมีสีหน้าตกใจ
“บริการแคทเทอริ่งจาก...ค่ะ”
“ฉันไม่ได้สั่ง”
พนักงานไม่ตอบ แต่เข็นรถเข็นอาหารเข้ามาภายในราวกับเป็นรูมเซอร์วิส แพรไพลินเดินตามด้วยความแปลกใจมาก
รถเข็นรูมเซอร์วิสเข็นมาเทียบโต๊ะอาหาร พนักงานนำอาหารที่มีจานครอบมาวาง แพรไพลินยังยืนงงอยู่
พนักงานยื่นไอแพดให้
“ลองเปิดดูแล้วคุณจะเข้าใจค่ะ”

แพรไพลินงง ๆ แต่รับไอแพดมาเปิดดู เห็นโปรแกรม Face Time มีการเรียกเข้า เธอกดรับปรากฏใบหน้าของคมศรที่ยิ้มให้
“เซอร์ไพรส์ครับ”
“คมศร”
คมศรยิ้มบอก
“ใช่ครับ ทำไม คุณคิดว่าเป็นท่านรองนายกจักรเหรอ”
“เปล่าค่ะ นี่คุณส่งของพวกนี้มาให้ฉันทำไม ฉันไม่ได้ป่วยนะคะ”
“เพื่อนต้องการดูแลเพื่อน ผมรู้ข่าวเรื่องเมื่อคืนแล้ว... แต่ไม่อยากไปเยี่ยมคุณด้วยตัวเองเพราะกลัวคุณจะไม่สบายใจ"
“คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้กับฉันหรอกค่ะคมศร”
“น่า...เพื่อความสบายใจของผม ปล่อยให้ผมทำไปเถอะ ทานเยอะ ๆ นะ ถือเป็นการมอบความหวังดีจากเพื่อนเก่า”
“ขอบคุณค่ะ”
“มากกว่านี้ผมก็อยากทำให้ครับ”
เสียงมือถือดังขึ้น คมศรหยิบมาดูแล้วบอก
“ท่านนายกฯ ตามตัวผมแล้ว แค่นี้ก่อนนะ... แล้วคุยกันครับ”
คมศรปิดหน้าจอมืดไป แพรไพลินนิ่งครุ่นคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับคมศร

ผ่านเวลาอย่างรวดเร็ว ดวงอาทิตย์ใกล้จะตกในเมืองใหญ่

ขมังเวทย์หลับตาอยู่ในแคปซูลชาร์จพลัง ในห้องโถงพิธีกรรม ท่ามกลางแสงวับไหวรอบห้อง

ภายในห้องคนไข้ ครามนอนหลับ ทอรุ้งห่มผ้าดึงขึ้นมาปิดให้ แล้วยิ้มมอง

ดร. เมฆา ฐานรัฐเดินลงมากับนภา ทั้งคู่แต่งตัวลำลองดูดี กำลังจะไปเยี่ยมคราม คมศรนั่งรออยู่ด้านล่าง
“ผมเซ็นคำสั่งย้ายดอกเตอร์แพรไพลินกลับมาทำงานที่เนติเทคฯแล้ว เราต้องการความสามารถของเธอในการคลี่คลายคดีเพชร” เมฆาบอก
“สำนักงานสืบฯ รับทราบแล้วครับท่านนายกฯ”
“ค่ำนี้ผมจะไปเยี่ยมครามก่อน แล้วถึงจะไปประชุมที่บ้านท่านธงรบ”
“ทำไมต้องไปประชุมที่บ้านท่านเลขาฯ ด้วยล่ะคะ” นภาถาม
ดร. เมฆามองนภาแล้วยิ้ม พยายามทำให้ไม่เป็นเรื่องน่าตกใจสำหรับนภา
นภา ฐานรัฐมองไปทางคมศร สุริยนที่ทำเป็นก้มลงเปิดดูนัดใน iPad เมฆาหัวเราะ
“ไม่ต้องไปคาดคั้นคมศรหรอก เค้าถูกสั่งว่าห้ามตอบอะไรคุณเด็ดขาด”
นภายิ้มแล้วบอก
“ฉันไม่เคยถามสักหน่อยว่าคุณไปไหน ไปทำอะไรกับใคร”
“ถามบ้างก็ได้ ผมจะได้รู้สึกว่าเมียกำลังหึง”
นภาหัวเราะอาย ๆ เมฆาหันไปบอกคมศร
“เตรียมดอกไม้เยี่ยมไข้เรียบร้อยแล้วนะ”
“เรียบร้อยแล้วครับ”
คมศรเดินนำไปออกไปก่อน เมฆาโอบนภาไว้
“ผมตั้งใจว่า พอครามออกจากโรงพยาบาล จะรีบจัดงานแต่งงานให้เลย”
“ถ้าเกิดเค้าอยากปิดคดีให้ได้ก่อนล่ะคะ”
“แต่งงานไม่เสียเวลาหรอกนะ ทำงานบ้าบิ่นอย่างคราม ต้องมีทอรุ้งอยู่ใกล้ ๆ คอยดูแล เหมือนที่ผมมีคุณ”
นภายิ้มกับเมฆาที่กระชับกอด

ในห้องนอนคนไข้ ครามนอนพักอยู่บนเตียง ทอรุ้งเดินมานั่งที่โซฟาพลางพลิกหนังสือดู เธอปิดปากหาว นั่งเท้าคางอ่านหนังสือ ตาปรือ ๆ ด้วยความเพลีย

ขมังเวทย์นอนอยู่ในแคปซูล เกิดลมพัดแรง หมุนไปรอบห้อง ริมฝีปากขมังเวทย์ขมุบขมิบร่ายมนตรา

ในเวลาเดียวกัน ในสำนักงานสืบสวนพิเศษ แสงกล้ากำลังนั่งพิมพ์รายงาน ดาบแหบกับจ่าหวานเอาแฟ้มข้อมูลมาวางให้
จ่าสมิงนั่งหลับสัปหงก เสียงกรนดังเบาๆ
จู่ๆ ลมพัดแรงเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดอยู่ กระดาษเอกสารปลิวว่อน แก้วน้ำบนโต๊ะตกแตก แสงกล้าลุกพรวด สมิงลืมตาขึ้นทันทีด้วยแรงสังหรณ์บางอย่างรุนแรง

ลมพัดแรง รอบตัวขมังเวทย์เป็นมวลที่ใหญ่ขึ้น ๆ

จ่าสมิงวิ่งเร็วลงบันได แสงกล้า ดาบแหบ จ่าหวานวิ่งตาม
“สมิง จะไปไหน”
สมิงไม่ตอบ แต่มองไปรอบ ๆ หน้าต่างของสำนักงานสืบฯ กลุ่มเมฆสีดำกำลังเคลื่อนมาปกคลุมอย่างรวดเร็ว คล้ายมีเหตุร้ายจะเกิดขึ้น บรรยากาศรอบ ๆ มืดลงทันที

บริเวณหน้าบ้าน ดร. เมฆากับนภากำลังเดินมาที่รถ คมศรกับบอดี้การ์ดรออยู่ก่อนแล้ว
กลุ่มเมฆดำใหญ่เคลื่อนมาปกคลุม ท้องฟ้าครึ้มมืดลงอย่างเร็ว ใบไม้ ฝุ่นพัดว่อนไปทั่วบริเวณ
เมฆากำลังจะก้าวขึ้นรถ กิ่งไม้ใหญ่ ปลิวมาตามลมแรง กระแทกเข้าที่หัวเมฆาเหมือนคนตั้งใจตี
“โอ๊ย”
ดร. เมฆาทรุดลงทันที นภาประคองเมฆาไว้ บอดี้การ์ดปราดเข้ามาประคอง
“พาท่านเข้าบ้านก่อน”
นภาตามเมฆาที่ถูกประคองเข้าบ้านไปอย่างเร็ว คมศรรีบกดโทรศัพท์
“ตามหมอมาบ้านท่านนายกฯ เดี๋ยวนี้”

จ่าสมิงวิ่งลงมาถึงประตูหน้าสำนักงานฯ แสงกล้าดาบแหบ จ่าหวาน ตามหลังมาเป็นพรวน
พ.ต.ต. หญิง รวิ อิงคพัฒน์กำลังจะออกไปข้างนอกกับวิน พอเปิดประตู ลมที่พัดแรงเหมือนแทบจะผลักรวิ ผ่านร่างสมิงวืดเดียวไปชนแสงกล้าดาบแหบ จ่าหวาน ล้มกันลงไปกับพื้น
ลมตีจากด้านนอกเหมือนกั้นไม่ให้ใครผ่านใครออกไปได้
จ่าสมิงพยายามจะออกไป ประตูปิดลงทันที
ร.ต.ต. แสงกล้าลุกขึ้นมายืนข้างจ่าสมิง มองลมพัดแรง เสียงลมกระแทกประตูดังปึงปึง
“พายุอะไรน่ะ”

ภายในโถงพิธีกรรม ลมพัดรอบขมังเวทย์ แต่เสื้อผ้า ผมยังนิ่ง ไม่ไหวติง ขมังเวทย์ลืมตาขึ้น แววตาเบิกกว้างดูน่ากลัว
CUT /
ภายในห้องคนไข้ ผู้กองครามลืมตาขึ้นทันที!!
จากแววตาครามลึกทะลุเข้าไปตามร่างกาย ผ่านลำตัว เส้นเลือดทั้งตัวจนลงมาถึงช่วงอกหัวใจ ผ่านหัวใจไป
กระสุนนัดหนึ่งที่อยู่ด้านในนั้นเป็นกระสุนคือลูกสะกด !
ครามฉายแววตาแข็งกร้าวหันไปมองทอรุ้งที่นอนหลับ หัวพิงกับพนักโซฟา

แสงกล้ายืนข้างสมิง มองลมที่พัดแรงจากด้านนอก
“มันไม่ใช่พายุ” สมิงบอก
“อะไรนะ”
จ่าสมิงหลับตาชั่วประเดี๋ยว แล้วรำพึงออกมา
“ผู้กองคราม”
“ผู้กองครามทำไม มีอะไรเกิดขึ้นกับผู้กองคราม” แสงกล้าถาม
จ่าสมิงไม่รอช้าตัดสินใจพุ่งไปเปิดประตู ลมใหญ่กระแทกเข้าอัดกลางตัวสมิง จนกลิ้งไปกับพื้น
แสงกล้าหันไปมอง สมิงเงยขึ้นมาเห็นแสงกล้ายืนอยู่ท่ามกลางลมแรง แต่ลมพัดผ่านไม่กล้ำกราย
ร่างของแสงกล้าเลย สมิงตัดสินใจตะโกน
“ไปโรงพยาบาลเร็วหมวด ไปโรงพยาบาล ...ไปช่วยผู้กองคราม”
แสงกล้าจะถามแต่สมิงจุกจนตัวงอ ลมพัดมาแรงผ่านแสงกล้าพุ่งเข้าปะทะสมิง รวิ จ่าหวาน ดาบแหบกับตำรวจคนอื่น ๆ ที่ยืนกันไม่ติดและล้มกลิ้งไปกับพื้น
แสงกล้ามองแล้วขยับจะเข้าไปช่วยดึงทุกคน แต่สมิงรีบย้ำ
“ไปช่วยผู้กองครามก่อน ไป..เร็ว”
แสงกล้าตัดสินใจวิ่งออกไปทันที

ภายในห้องคนไข้ หนังสือในมือทอรุ้งหล่นพื้น เธอสะดุ้งและมองไปที่เตียง
“คราม”
ทอรุ้งรีบมาเปิดผ้าห่ม แต่ไม่เห็นร่างคนรักบนเตียง
“คราม...คราม”

ในเวลาต่อมา แสงกล้าวิ่งเข้าที่โรงพยาบาลมา จนพยาบาลตกใจ
“ผู้กองครามอยู่ชั้นไหน”

ทอรุ้งเปิดประตูห้องคนไข้ออกมา ก็ผงะกับภาพตรงหน้า!!
ศพตำรวจสำนักงานสืบฯที่เฝ้าหน้าห้องโดนยิง นอนตายระเนระนาดอยู่บริเวณทางเดินหน้าห้อง
ทอรุ้งเข่าอ่อนแทบทรงตัวไม่อยู่
“คราม คุณอยู่ไหน”

ภายในห้องนิรภัยสีขาวสะอาด มงกุฏเพชรยอดสังข์ตั้งอยู่ในกล่องกระจกนิรภัย ผู้กองครามในชุดคนป่วยเดินเข้ามาหยุดมอง
ครามกดปิดสวิตช์ไฟ เห็นเลเซอร์รักษาความปลอดภัยพาดผ่านรอบห้อง
ผู้กองครามนิ่งมอง

ร.ต.ต. แสงกล้า อภิไชย เดินออกจากลิฟต์มาที่ทางเดิน เห็นศพตำรวจนอนตาย แสงกล้าสีหน้าเครียด
“ผู้กองคราม”

ผู้กองครามยืนมองเลเซอร์สีแดงในความมืด แล้วหันไปแตะที่ผนังข้างสวิตช์ไฟ เขาเลื่อนมือลูบไปบนผนังสักสองฝ่ามือแล้วหยุด
ครามวางมือลงไปที่ผนังสีขาวเรียบ ผนังขาวสะท้อนแสงขึ้นมาเป็นแผงไฟสแกนมือคราม
ช่องผนังเล็ก ๆ ด้านบนเปิดออก จอแสดงรูปหน้าคราม ตัวหนังสือ ACCESS สว่าง ครามหันไปมอง เลเซอร์รอบห้องดับลงทันที

บริเวณหน้าโรงพยาบาล รถตำรวจสาดส่องไปทั่วบริเวณ เจ้าหน้าที่แบกศพตำรวจถูกปิดคลุมผ้าขาว มาขึ้นรถนิติเทคฯ แสงกล้าเดินออกมา เห็นพญ. แพรไพลิน นวิยากุลลงจากรถที่ขับสวนเข้ามา
“เจอผู้กองครามรึยังคะ”
แสงกล้าสีหน้าเครียดมองแพรไพลิน

ภายในบ้านนายกรัฐมนตรี ดร. เมฆา ฐานรัฐนั่งพิง มีผ้าติดแผลที่หน้าผาก นภานั่งไม่ห่าง คมศรเดินเร็วเข้ามารายงาน
“ผู้กองครามหายไปจากโรงพยาบาลครับ”
“ถูกลักพาตัว” นภาถาม
“ไม่ใช่ครับ ปืนของตำรวจหายไป เนติเทคฯ สันนิษฐานว่า ผู้กองครามอาจจะฆ่าตำรวจสำนักงานสืบทั้งหมดที่เฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาล"
“เป็นไปไม่ได้” เมฆาบอก
ทั้งเมฆาและนภาต่างมีสีหน้าเครียดมาก
“ทอรุ้งล่ะ ทอรุ้งหายไปด้วยรึเปล่า” นภาถาม

ภายในห้องนิรภัย ผู้กองครามเดินมาหยุดมองมงกุฏเพชรยอดสังข์ แล้วกดรหัสที่ตู้ กระจกนิรภัยเปิดออก เขากำลังจะเอื้อมไปหยิบ
“อย่านะ คราม”
ครามหันไปเห็นทอรุ้งก้าวเข้ามายืนในห้อง ครามที่ตาแข็งกร้าว ชะงักไปทันทีเหมือนระลึกได้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับทอรุ้ง
“ทอรุ้ง”
ครามมีอาการเหมือนคนไม่มีสติ ปวดหัว กุมหัว
“โอ๊ย...ตามฉันมาได้ยังไง”
“ฉันรู้น่ะสิว่าในชีวิตคุณ เรื่องสำคัญนอกจากฉันก็มีแค่งาน คุณมาที่นี่ทำไม”
ทอรุ้งจ้องหน้าครามอย่างค้นหา
ครามหยิบปืนออกมากำ มือสั่น ทอรุ้งมองอย่างตกใจ
“วางปืนลงก่อน”
“ไม่ ...ไม่... ผม...”
ผู้กองครามเหมือนพยายามสู้กับตัวเองไม่ให้จ่อปืนไปที่ทอรุ้ง
ทอรุ้งหันไปมองมงกุฎเพชรที่วางอยู่เบื้องหลังแล้วหันไปจ้องหน้าคราม พลางนิ่วหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“คุณจะมาขโมยมงกุฏเพชรเหรอ”
ทอรุ้งเดินเข้าหา
“อย่าเข้ามานะทอรุ้ง อย่าเข้ามา”
“คุณไม่ใช่คนเลว ฉันไม่ยอมให้คุณเป็นคนเลว”
ผู้กองครามตัวสั่น เหมือนกำลังต่อสู้กับบางอย่างที่เหนือการควบคุม
“คุณเป็นคนดี คราม..คุณเป็นคนดีของทุกคน เป็นตำรวจที่ดี เป็นคนรักที่ดี คุณสละความสุขของตัวเองเพื่อความถูกต้องของสังคมมาตลอด”
มือครามที่ถือปืนตกลง เสียงครามสั่นเครือ
“นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณเป็นหรอกคราม”
“ทอรุ้ง”
“คราม... คุณเป็นอะไร”
“ออกไป ทอรุ้ง ออกไป”

ด้านนอกตึกที่เป็นห้องนิรภัย อาคารตั้งสูง ทะมึนในความมืด ได้ยินเสียงปืนดังรัว ปัง ๆ ๆ

กรุงเทพดูหม่นมัว เหมือนถูกปกคลุมด้วยเมฆหมอกแห่งความชั่วร้าย

เช้าวันใหม่ นภา ฐานรัฐลุกพรวดขึ้น มองคมศรที่มารายงาน
“ไม่จริง”
นภาเบือนหน้าไปทางอื่น ดร. เมฆา ฐานรัฐมองคมศร สุริยนแล้วถามอย่างไม่เชื่อ
“แน่ใจแล้วเหรอ”
“สำนักงานสืบฯ กับเนติเทคฯกำลังไปที่เกิดเหตุ” คมศรรายงาน
“ฉันจะไปที่ห้องนิรภัย” นภาบอก
นภาจะเดินออกไป แต่เมฆาดึงไว้
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของสำนักงานสืบกับเนติเทคฯดีกว่า”
“ฉันอยากเห็นด้วยตัวเอง ฉันไม่เชื่อว่าครามจะทำแบบนั้น เค้าเป็นตำรวจที่ดี ฉันรู้จักครามดีเท่า ๆ กับที่ฉันรู้จักฟ้า ลูกสาวฉัน”
เมฆามองนภาด้วยความเข้าใจ
“ฉันไม่มีวันเชื่อ!” นภายืนยัน
คมศรมองนภา แล้วหันมามองเมฆา สายตาบอกให้รู้ว่า มีเรื่องร้ายแรงมากกว่านั้น!!

ถนนของสำนักงานสืบสวนพิเศษ และรถเนติเทคฯจอดเรียงกันหน้าตึก เจ้าหน้าที่กำลังตรึงอยู่เต็มพื้นที่ เจ้าหน้าที่กำลังกั้นสายในบริเวณนั้นให้เป็น Crime Zone ที่เกิดเหตุ

ร.ต.ต. แสงกล้า อภิไชยและพญ. แพรไพลิน นวิยากุลก้าวเข้ามาในห้องนิรภัย แสงกล้าเห็นเลือดสาดกระเซ็นเลอะผนังห้องสีขาว กลางห้องไม่มีมงกุฏเพชรตั้งอยู่แล้ว!!
แพรไพลินมองด้วยแววตาสังเกต ไม่ได้ตื่นตระหนกเกินเหตุ
ที่พื้น ศพของทอรุ้งโดนยิงเข้าที่หน้าอก เลือดไหลนอง ข้าง ๆ คือศพของคราม ที่ในมือมีปืน
“ผู้กอง...”
แพรไพลินใส่ถุงมือหยิบแว่นมาใส่ และมองการกระเซ็นของเลือด ที่เด่นชัดบนเสื้อของครามและทอรุ้ง
แพรไพลินเก็บหยดเลือดบนเสื้อ บนผนัง บนพื้นและบนมือครามที่กำปืน
“ใครฆ่าผู้กองครามกับคุณทอรุ้ง” แสงกล้าพูดขึ้น

ภายในห้องแลปเนติเทคฯ เวลากลางวัน พญ. แพรไพลินกำลังตรวจสอบผลเลือดและ DNA จากศพของครามและทอรุ้ง เธอใช้เครื่องมือที่ทันสมัยจากคอมพิวเตอร์ ตรวจสอบผล

ภายในห้องเก็บศพของเนติเทคฯ ห้องนั้นขาวสะอาด ไฟสว่าง ร่างของผู้กองครามกับทอรุ้งถูกทำความสะอาดศพเรียบร้อย นอนเคียงกันบนเตียงที่ตั้งอยู่กลางห้อง
ดร. เมฆา ฐานรัฐประคองเดินนภาเข้ามา แล้วมองศพของกู้กองครามกับทอรุ้งอย่างนึกไม่ถึง
“คราม...ทอรุ้ง” นภาเสียงสั่นเครือ

อ่านละคร เหนือเมฆ 2 มือปราบจอมขมังเวทย์ วันที่ 19 ธ.ค. 55

เหนือเมฆ2 : มือปราบจอมขมังเวทย์
เหนือเมฆ2 บทประพันธ์ - บทโทรทัศน์ : คฑาหัสถ์ บุษปะเกศ
เหนือเมฆ2 กำกับการแสดง : นนทรีย์ นิมิบุตร
เหนือเมฆ2 ผลิตโดย : บริษัท เมตตามหานิยม จำกัด โดยผู้จัด ฉัตรชัย เปล่งพานิช
เหนือเมฆ2 แนวละคร : ดราม่า แอ็คชั่น แฟนตาซี
เหนือเมฆ2 ออกอากาศทุกวันศุกร์ เสาร์ และอาทิตย์ เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
เหนือเมฆ2 เริ่มออกอากาศตอนแรกวันอาทิตย์ที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2555
ที่มา manager