อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก[2] วันที่ 28 ธ.ค 2555

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก[2] วันที่ 28 ธ.ค 2555

เสียงการะเกตุคุยกับสินีนาฏดังเข้ามา เอกพลลากปราสินีเข้าไปหาที่หลบ
“เมียคุณต้นมันก็ร้ายนะยาย
ขนาดเกตุให้คู่ปรับมันเป็นคนดูแลสินค้าให้เกตุมันยังยอมให้คุณต้นมาเป็นพรีเซ็นเตอร์ เพื่อเล่นงานเกตุเลย”
“แล้วแกจะทำยังไงต่อ”
“เกตุก็เปลี่ยนแผนสิ นี่ยายมากดดันเกตุน่ะ ยายทำอะไรบ้างหรือยัง”
“ฉันไปพูดกับชุติภาให้เร่งจัดการเรื่องแกกับคุณต้นแล้วนะ ชุติภากำลังจะหาทางเรียกพ่อแม่นังพิมภาไปเล่นงานที่บ้าน”

เอกพลได้ยินหยุดแอบฟัง ปราสินีฟังอยู่ด้วย
“ยายไม่ได้ห่วงเกตุมั้ง” การะเกตุถามอย่างรู้ทัน
“รู้ก็ดีแล้ว ที่ดินของเรากำลังโดนฟ้อง”
“เรื่องอะไร”
“ก็ส่วนที่มันกินพื้นที่อุทยานน่ะสิ”
“ไหนยายว่าไม่มีใครกล้ายุ่งกับเราไง”
“ก็ช่วงนี้มันคึกบ้าอะไรกันไม่รู้! ไล่เช็คพวกที่ดินที่กินพื้นที่อุทยานหมดเลย ฉันลงทุนไปตั้งหลายร้อยล้าน แกรีบจัดการตาต้นให้เร็วที่สุด ก่อนที่เราจะโดนยึด”

“รู้แล้วน่า”
การะเกตุกับสินีนาฏออกไป เอกพลกับปราสินีแอบฟังอยู่
“อย่างนี้นี่เอง”
“อะไรเหรอพี่เอก”
เอกพลไม่ตอบแต่จับแขนปราสินีให้รีบเดินออกไป ปราสินีมองเอกพลอย่างสงสัยว่าเอกพลคิดอะไรอยู่

พิมภาเดินออกมาส่งตรีวิญ
“ขอโทษนะคะคุณตรีวิญที่พี่ชายพิมเล่นแรงไปหน่อย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ครอบครัวคุณพิมน่ารักดีโดยเฉพาะแม่คุณพิม ผมเคยได้ยิน คนไทยพูดว่าดูนางให้ดูแม่...”
ตรีวิญจะพูดต่อแต่ฤชวีออกมาซะก่อน
“ท่าทางคุณตรีวิญจะไม่คุ้นกับการใช้ภาษาไทยจริงๆ สำนวนนี้เค้าใช้เวลาจะเลือกใครสักคนมาเป็นภรรยาครับ แต่คุณพิมแต่งงานแล้ว มีสามีแล้ว ถ้าอยากจะดูตัวลูกบ้านนี้ก็เหลือแต่คุณภัทรคนเดียว” ฤชวียิ้มร้ายๆ ให้ตรีวิญ “สนใจมั้ยครับ” ตรีวิญอึ้ง พิมภามองฤชวีอย่างต่อว่าว่าตามออกมาทำไม “ผมยังไม่ได้ขอบคุณคุณตรีวิญเลยนะครับพี่ช่วยภรรยาผม คุณเป็นหัวหน้าที่ดีมากครับ ใครได้คุณเป็นหัวหน้านี่โชคดีจริงๆ”
ฤชวีตั้งใจจะกวนประสาทตรีวิญ ตรีวิญมองฤชวี สองคนมองกันสีหน้าไม่ยอมกัน
“ดึกแล้วคุณตรีวิญกลับเถอะครับ ขับรถดีๆ นะครับ อ้อ ถึงบ้านแล้วก็ไม่ต้องโทรมาบอกคุณพิมหรอกนะครับ เดี๋ยวผมจะให้ดื่มนมอุ่นๆ ซักแก้ว แล้วจะพาเข้านอนแล้ว”
ตรีวิญอึ้งไปที่โดนดักทุกทาง
“ครับ”

ตรีวิญจำต้องออกไปรอลิฟต์ ลิฟต์มาแล้วแต่ก็ไม่วายหันมามองพิมภา ฤชวีโอบพิมภาไว้ ตรีวิญทนดูไม่ได้เข้าไปในลิฟต์ ทันทีที่ตรีวิญเข้าไปในลิฟต์ ฤชวีปล่อยมือจากพิมภาทันทีแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องสีหน้าตึงๆ พิมรีบตาม
ฤชวีเดินหน้าตึงเข้ามา พิมภาเดินตาม ภัทรพล พิมมาลา ภาณุวัฒน์เห็นอาการทั้งคู่แล้วไม่กล้าพูดอะไร
“คุณต้น ไหนนมอุ่นๆ ของฉันล่ะ” พิมภาง้อ
“ไมโครเวฟเสีย ขอโทษนะครับ”
ฤชวีเดินเข้าห้องไปนิ่งๆ พิมภาอึ้ง
“อะไรอีกเนี่ย งอนอะไรอีกน่าเบื่อ”
ภัทรพลวางมือที่ไหล่ของพิมภา พิมภาหันมา
“มันก็สมควรหรอก แกเล่นพาผู้ชายอื่นมาหยามถึงถิ่น และขอเดาว่าเมื่อกี้แกไปยืนอ่อยให้ไอ้หัวหน้าแกมันจีบใช่มั้ย”
“พิมแค่เลี้ยงขอบคุณเขา แล้วพิมก็ไม่ได้อ่อย” แต่ทุกคนมีสีหน้าไม่เชื่อ “เออๆ คนสวยใครๆ ก็อยากจีบเข้าใจมั๊ย”
“แต่คนสวยมีสามีแล้วเข้าใจมั้ย” พิมมาลาบอกเสียงเข้ม
“แปลว่าคนสวยไม่ว่างแล้ว เข้าใจมั้ย” ภาณุวัฒน์เสียงเข้มด้วย
“คุณต้นไม่ลุกขึ้นต่อยไอ้หน้าขาวนั่นก็ดีเท่าไหร่แล้ว เข้าใจมั้ย งานนี้แกผิด แกควรจะเป็นฝ่ายง้อคุณต้น”
“ทีพี่ภัทรล่ะ ยังไม่ขอโทษพิมเลยนะ”
“พี่ขอโทษนะที่เข้าใจแกผิดเรื่องคุณลัล” ภัทรพลบอกทันที
“ในเมื่อนายสำนึกผิด เราก็ให้อภัย”
ภัทรพลจับหัวพิมภาแล้วดันให้เข้าห้องไป
“คราวนี้ตาแกแล้ว”
“แต่”
“อะๆ แกกลัวคุณต้นอะเด้”
“ใครว่าพิมกลัว เชอะ” พิมภาเดินเข้าห้องไป
“กลัวแน่นอน ฟันธง”
พิมมาลา ภาณุวัฒน์ ภัทรพลมองตามพิมภาอย่างอดห่วงไม่ได้

พิมภาเข้ามาในห้อง ฤชวีอาบน้ำเสร็จเดินออกมา
“คุณต้น” ฤชวีเช็ดหน้าแล้วพาดผ้าเช็ดตัวเหมือนไม่สนใจ “ฉันขอโทษนะ”
“คุณขอโทษก็แสดงว่าคุณรู้ว่าไม่ควรไปยืนให้หัวหน้าคุณจีบแบบนั้น”
“ฉันรู้ ฉันรู้ว่าไม่ควรทำให้คุณหึงแบบนี้” พิมภาพูดอย่างลืมตัวแล้วนึกได้ “หมายถึงคุณต้องไปแสดงอาการหึงแบบนี้ เพราะกลัวแผนจะแตก”
“คุณพิมครับ ผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับ สะดวกตอบก็ตอบ ไม่สะดวกก็ไม่ต้องตอบ”
“ว่ามาสิ”
“มีสักครั้งมั้ยครับ ที่คุณเผลอคิดว่าเราเป็นสามีภรรยากันจริงๆ” พิมภาอึ้ง ไม่รู้จะตอบยังไง ฤชวีน้อยใจ ตอบเอง “ไม่เคยเลยใช่มั้ยครับ”
“คุณต้น” ฤชวีหยิบผ้าขนหนูส่งให้ พิมภาอึ้งๆ แต่ก็รับมา “ขอบคุณ”
ฤชวีน้อยใจหันหลังให้พิมภา พิมภาจนปัญญาไม่รู้จะง้อยังไง เดินเข้าห้องน้ำไป

พิมภาเข้ามาในห้องน้ำ สีหน้าไม่สบายใจ
“ฉันจะบอกได้ยังไงว่าฉันก็เผลอคิดว่าคุณเป็นสามีจริงๆ ของฉันอยู่บ่อยๆ ก็คุณมันแค่สามีกำมะลอ...ขอโทษนะ ฉันเองก็ต้องเตือนตัวเองไว้ให้ขึ้นใจเผื่อวันนึงที่เรื่องนี้จบลง ฉันจะได้ไม่ต้องเสียใจ” พิมภาเข้ามาในห้องน้ำเห็นน้ำที่ถูกเปิดไว้ในอ่าง แปรงสีฟันที่บีบยาไว้เรียบร้อยแล้ว พิมภามองยิ้มๆ “จะรอดมั้ยเนี่ยพิมเอ๊ย”
ถึงพิมภาจะกลัวตัวเองหลงรักฤชวีเข้าจริงๆ แต่ก็มีความสุขกับสิ่งที่ฤชวีทำให้ พิมภาแปรงฟันเสร็จจะวางแปรงลงในแก้วเห็นแปรงสีฟันของฤชวีเสียบอยู่ พิมภาเสียบแปรงแล้วหันด้านขนแปรงของตัวเองไปแตะกับขนแปรงของฤชวี
พิมภาทำเองเขินเอง
“บ้าแล้วยัยพิม ชักไปกันใหญ่แล้วแล้วนะเธอ”
พิมภาชี้หน้าตัวเองในกระจกแล้วปัดให้แปรงหันจากกันจะเข้าไปอาบน้ำแล้วหันมองอีกหน แล้วพิมภาก็กลับมาหันขนแปรงให้ไปชนกับฤชวีอีก พิมภามองยิ้มๆ

ตรีวิญจอดรถข้างทางอย่างหงุดหงิด
“แค่ผู้หญิงคนเดียว ทำไมต้องรู้สึกแย่แบบนี้”
แล้วสายตาตรีวิญก็เห็นเด็กชายจรจัดเดินมาแล้วหยุดมองที่ร้านก๋วยเตี๋ยว มองคนที่นั่งกินก๋วยเตี๋ยวแล้วยกมือไหว้ว่าหนูหิว ตรีวิญมองเด็กไม่วางตา คนขายบะหมี่ออกมาไล่เด็กชาย
“ไป ๆ ๆ คนจะค้าขาย อย่ามาเกะกะ”
“ผมหิวครับลุง”
คนขายยังไล่เด็กไปไม่ฟัง ตรีวิญลงจากรถไปห้าม
“พอเถอะครับ ก็เด็กเค้าหิว” ตรีวิญมองเด็กอย่างสงสาร “จะกินอะไร เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”

เด็กชายกินก๋วยเตี๋ยวอย่างหิวโหย ตรีวิญมองเด็กไม่วางตา เพราะนึกถึงตัวเองตอนเด็กๆ เด็กชายกินเสร็จเงยหน้ามองตรีวิญ
“พี่จ้องผมทำไมครับ”
“พี่คิดถึงตัวเองน่ะ” เด็กชายมองอย่างไม่เข้าใจ “ไม่มีอะไร อิ่มแล้วใช่มั๊ย”
“ครับ”
ตรีวิญหยิบแบงค์ห้าร้อยส่งให้
“พี่ให้ เก็บให้ดี ๆ นะ”
เด็กชายไหว้ตรีวิญ
“พี่ใจดีจริงๆ ไม่เคยมีใครใจดีกับผมแบบนี้เลย แม่ต้องดีใจแน่ๆ ที่ผมมีเงินไปให้” ตรีวิญอึ้ง
“งั้นเราก็โชคดีกว่าพี่นะ” ตรีวิญเศร้ากับความกำพร้าของตัวเอง “ที่ยังมีแม่” เด็กชายมองงงไม่เข้าใจ
รีบกลับบ้านไป เอาก๋วยเตี๋ยวไปให้แม่ด้วย”
“ครับ”
เด็กชายวิ่งไป ตรีวิญมองไปรอบๆ ผู้คนที่เดินผ่านไปมารู้สึกเหมือนตัวเองอยู่เพียงคนเดียวบนโลก

ฤชวีนั่งพิมพ์งานอยู่รู้สึกว่าพิมภาเข้าห้องน้ำนานเกินไปจึงนึกเป็นห่วง
“ทำไมวันนี้อาบน้ำนานจัง หรือว่าเป็นอะไรรึเปล่า”
ฤชวีตัดสินใจลุกไปที่หน้าห้องน้ำ พอดีกับที่พิมภาออกมาจากห้องน้ำไม่ทันดูจึงเสียหลัก ฤชวีรับตัวพิมภาไว้อกของพิมภาเบียดเข้ากับแผ่นอกของฤวชี ทั้งคู่มองหน้ากัน ทำอะไรไม่ถูก ซักพักฤชวีรู้สึกว่ามือของตัวเองที่ประคองตัวพิมภาไว้ จับอยู่ที่สะโพกของพิมภา ทั้งคู่มองหน้ากันอีก ฤชวีทำอะไรไม่ถูกเลยเผลอวางมือที่สะโพกพิมภาเบาๆ พิมภาตาลุกวาว ฤชวีรู้สึกตัว
“ขอโทษครับ เป็นอะไรรึเปล่า ครับคุณพิม”
“เป็น เอ่อ ไม่เป็น”
แล้วทั้งคู่ก็รีบแยกจากกัน
“ผมจะเข้าห้องน้ำ”

“ฉันก็ จะนอนแล้ว ง่วง นอนเลยดีกว่า”
พิมภาพุ่งไปนอนที่เตียงห่มผ้าทั้งที่ยังใส่เสื้อคลุมอยู่ ฤชวีเข้าห้องน้ำไป

“ฉันมันไม่มีผลอะไรกับคุณเลยสินะ” พิมภาพึมพำเบาๆ
ภายในห้องน้ำ ฤชวีพยายามหาทางระงับความพลุ่งพล่านตัวเอง
“จะไหวมั๊ยว้า ต้นเอ๊ย”
ฤชวียืนพิงประตูจิกขาตัวเองไว้แน่น

อีกด้านหนึ่งที่บ้านชุติภา ชุติภานั่งรอมิ้นท์อยู่ มิ้นท์เดินขึ้นมาบนบ้าน
“ทำไมต้องบังคับให้มิ้นท์มานอนที่นี่ด้วยล่ะคะคุณย่า มิ้นท์เพิ่งเสร็จงานเหนื่อยจะแย่” มิ้นท์บ่น
“แกไม่คิดเป็นห่วงย่าบ้างเหรอ” ชุติภาถามแล้วมองจิกมิ้นท์ “หรือว่าแกแอบมีใครเหมือนตาต้น”
มิ้นท์หน้าเสีย
“เปล่าค่า มิ้นท์ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ”
มิ้นท์จะหนี แต่ชุติภาเรียกไว้
“ยัยมิ้นท์”
“ค่ะคุณย่า” มิ้นท์ชะงัก
“แกรู้ใช่มั้ยว่า บ้านของพิมภาอยู่ที่ไหน”
“คุณย่ามีอะไรเหรอคะ”
“ย่าถามแกก็ตอบ ไม่ใช่มาย้อนถามย่า” มิ้นท์อ้ำอึ้ง

เช้าวันรุ่งขึ้นขณะที่ ภัทรพล ฤชวี พิมภากำลังทานอาหารเช้ากัน
“ถ่ายโฆษณาไม่ใช่เหรอ ทำไมออกช้าล่ะ” ภัทรพลถามขึ้นมา
“ยัยลัลนัดเที่ยงน่ะ แต่พิมว่าจะพาคุณต้นไปรอก่อน”
เสียงกริ่งดัง ฤชวีจะลุกแต่ภัทรพลรีบลุกไป
“ผมไปเปิดเอง”
ภัทรพลไปเปิดประตู มิ้นท์วิ่งเข้ามา
“แย่แล้วพี่ต้น คุณย่าให้มิ้นท์มาตามคุณพ่อคุณแม่พี่พิมไปที่บ้าน จะมีแผนอะไรก็ไม่รู้ แต่เมื่อคืนบ่นเรื่องพี่พิมชุดใหญ่จนมิ้นท์หูชาเลย”
“คุณย่าว่าไงมั่ง”
“อย่าให้พูดเลย เดี๋ยวพี่ภัทรจะเคือง”
“อย่างนี้ยิ่งต้องพูดใหญ่ ทำไมท่านว่าอะไรพี่ถึงต้องเคือง”
“ก็ท่านว่าพี่พิมเป็นพวกอยากอัพเกรดตัวเอง มาเกาะพี่ต้นหวังจะเป็นไฮโซ” ภัทรพลของขึ้นเลย
“แรงไปมั้ย”
“เห็นมะ บอกแล้วว่าไม่อยากจะพูด แต่มิ้นท์แก้ตัวให้แล้วนะว่าทางพี่พิมเป็นเจ้าของบ่อพลอยก็ไฮโซอยู่” ฤชวี พิมภา ภัทรพลฟังแล้วใจชื้นขึ้นมานิดหนึ่ง แต่ก็ต้องใจเสียอีกเมื่อมิ้นท์เล่าต่อ “แต่คุณย่าก็บอกว่า แต่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า สายเลือดผู้ดีก็ไม่ใช่ ไม่คู่ควรกับตาต้นสักนิด”
“เล่าได้เป็นละครทีวีมาก ยัยมิ้นท์”
“โอ้ย นี่น่ะก็อปมาเป๊ะเลย เชื่อสิว่าแบบนี้จริงๆ”
“แบบนี้แสดงว่าคุณย่ามิ้นท์ยังไม่ยอมรับยัยพิมใช่มั้ย”
ฤชวีจะตอบแต่มิ้นท์แทรกขึ้นมา
“คุณย่าน่ะเจ้ายศเจ้าอย่าง ถือว่าเป็นรุ่นเหลนสายเลือดเจ้าเมืองที่สืบทอดมาหลายชั่วอายุคนน่ะสิ หลานสะใภ้จะต้องมีที่มาไม่ใช่ลูกตาสีตาสา”
“งั้นเราก็ควรจะไปแนะนำตัวสักหน่อยดีไหม”
เสียงภาณุวัฒน์ดังขึ้น ทุกคนหันไปมองจึงเห็นภาณุวัฒน์กับพิมมาลามายืนฟังอยู่ตั้งนานแล้ว มิ้นท์ตกใจ
“พ่อแม่พี่เอง” ภัทรพลแนะนำ
“นี่ยัยมิ้นท์น้องสาวผมครับ”
“สวัสดีค่ะ...ความแตกหรือยังพี่ภัทร” มิ้นท์กระซิบถามภัทรพล
“อือ แต่ยัยพิมยังไม่รู้คนเดียว”
“งั้นรบกวนหนูมิ้นท์ไปเรียนคุณย่านะว่าพ่อกับแม่จะไปสวัสดีท่าน วันนี้”
ภาณุวัฒน์บอก ฤชวี พิมภา มิ้นท์ตกใจ
“ไม่ต้องห่วง พี่ว่ามวยถูกคู่นะ”
ภัทรพลบอก มิ้นท์ได้แต่กลืนน้ำลายเอื๊อก

ฤชวี พิมภานำภัทรพล ภาณุวัฒน์ พิมมาลาเข้ามาที่หน้าบ้านชุติภา
“พร้อมมั๊ยทุกคน” พิมมาลาถามขึ้นมา
“พร้อมอยู่แล้ว”
“คุณพ่อคุณแม่ครับ คือคุณย่าผมท่านไม่ธรรมดา”
“แล้วพ่อกับแม่ปกติซะที่ไหนล่ะ” ฤชวีอึ้งว่าก็จริง
“ไม่ต้องห่วงในเมื่อเค้าอยากรู้ว่าหัวนอนปลายเท้าเราเป็นใคร ก็มาแสดงตัวให้เค้ารู้จักกันหน่อย”
“จัดไปอย่าได้แคร์”
พิมมาลา ภาณุวัฒน์ ภัทรพลเข้าบ้านไป ฤชวีกับพิมภาหน้าเสีย

มิ้นท์ยืนต้อนรับภัทรพล ภาณุวัฒน์ พิมมาลา ฤชวีกับพิมภาตามเข้ามา
“มากันแล้วเหรอ”
ชุติภาเดินออกมายิ้มเย็นให้พิมมาลาและภาณุวัฒน์ พิมมาลา ภาณุวัฒน์ยิ้มตอบ
“ผม ภาณุวัฒน์ เป็นพ่อของพิมภาครับ”
“ฉันพิมมาลา เป็นแม่ค่ะ”
ชุติภาฟังนิ่งๆ
“ผมภัทรพลครับ เป็นพี่ชายของยัยพิม”
ชุติภาแสดงอาการไม่ค่อยชอบอาการล้นๆ ของภัทรพล
“นั่งสิ” ทุกคนนั่งลง ชุติภามองทางภาณุวัฒน์กับพิมมาลา “พวกคุณผิดจากที่ฉันคิดไว้มากนะ”
“ยังไงเหรอครับ”
“ก็เห็นบอกว่าเป็นเจ้าของบ่อพลอย ก็เลยนึกไปถึงพวกที่ชอบประโคมเพชรพลอยประกาศให้คนอื่นรู้ว่าตัวเองรวย ทั้งที่กำพืดก็แค่ตาสีตาสาน่ะจ๊ะ” ชุติภาบอกด้วยสีหน้ายิ้มๆ ภาณุวัฒน์กับพิมมาลาจิตแข็งมากมองแล้วยิ้ม
“โอ้ย คนรวยจริงเขาไม่อวดร่ำอวดรวยหรอกครับ”
“จริงค่ะ แบบนั้นดูเป็นพวกขี้โม้ เอ แล้วพวกอวดชาติอวดตระกูลเขา เรียกว่าอะไรน้า”
“ผู้ดีน่ะเหรอแม่”

“อ้อ เขาเรียกยกหางตัวเองน่ะค่ะ ใช่ไหมคะคุณย่า” มิ้นท์ยิ้มซื่อๆ
ชุติภาสะอึกแต่ก็รู้ว่าพ่อกับแม่ของพิมภาไม่ธรรมดา จึงมองอย่างจะสยบให้ได้

“เพชรพลอยที่คุณย่าใส่มาก็ไม่ใช่น้อย เมื่อกี้คุณย่าใช้คำว่าอะไรนะครับ”
“ประโคมจ๊ะพ่อ” พิมมาลาช่วยตอบแทน
“อ๋อใช่ ประโคม คุณย่าประโคมใส่เครื่องเพชรแบบนี้นี่เป็นปกติอยู่แล้ว หรือว่ากลัวคนเค้าคิดว่าเป็นตาสีตาสาที่ไหน เลยต้องจัดเต็มยศครับ” ชุติภาอึ้งพูดไม่ออก
“พ่อก็ คุณย่าท่านผู้ดี ใส่ได้ไม่มีใครว่าท่านหรอกแต่ก็ระวังๆ ไว้หน่อยก็ดีนะคะ”
“ระวังอะไร”
“ก็คนแก่อยู่บ้านคนเดียว ใส่เพชรพลอยทองหยองขนาดนี้ โจรขโมยเดี๋ยวนี้มันใจโหดค่ะ ถ้ามันบุกปล้นเอาจะลำบาก” มิ้นท์สะกิดภัทรพล
“นี่แค่ไม่ได้พกมีดมากระซวกกันเท่านั้นใช่มั้ยพี่”
ภัทรพลขยับมา
“สงครามยังไม่จบ ไม่ต้องนับแผลหรอกนะ พี่รับรองว่างานนี้แทงยับ แทงแล้วปิดบาดแผลให้ แล้วค่อยแทงใหม่ด้วย” ทุกคนหันไปมองหน้าภัทรพล “จริงๆ”
ฤชวกับพิมภามองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเครียดๆ

มิ้นท์กับภัทรพลช่วยกันยกของว่างกับน้ำมาเสิร์ฟให้ มิ้นท์มองชุติภาที่หน้ายิ้ม ฝั่งตรงข้ามคือภาณุวัฒน์กับพิมมาลาที่ยิ้มละไมไม่ต่างกัน มิ้นท์กระซิบกับภัทรพล
“ยิ้มเชือดเฉือนมันเป็นแบบนี้เอง มิ้นท์เพิ่งเคยเห็นนะเนี่ย ปกติคุณย่าคนเดียวก็น่ากลัวอยู่แล้ว ตอนนี้เบิ้ลเป็นสาม เห็นแล้วขนลุก”

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก[2] วันที่ 28 ธ.ค 2555

ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพร
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manage