อ่านละคร รักนี้เจ้จัดให้ ตอนที่ 12/2 วันที่ 3 ก.ค. 57
“ลองโทรเข้าเครื่องพี่พีทก็ปิดค่ะ..คงหนีนักข่าวอยู่” แซนดี้ว่าต๋อยหันไปมองอุ่นเรือนแล้วพูด
“แอนนี่ล่ะ..คุณลูกจันติดต่อมาบ้างมั้ย...คุณลูกจันเค้ารักและก็เป็นห่วงแอนนี่มากนี่...น่าจะโทรมาถามข่าวคราวบ้างสิ”
อุ่นเรือนมีแววตาละอายต่อความผิดของตัวเองจนน้ำตาคลอ
“เอ่อ...มะไม่ได้โทรมาเลยค่ะ”
ทุกคนเป็นห่วงลูกจัน
ทันใดนั้น พระประจำตัวของอาร์ตที่พกไว้ในกระเป๋าเสื้อก็ดิ้นกุกกัก อาร์ตเอามือไปจับพระไว้ด้วยความสังหรณ์ใจว่าลูกจันกำลังต้องการความช่วยเหลือ
อาร์ตรำพึง “พี่ลูกจัน!”
ลูกจันกับพอลเก็บเสื้อเสร็จเรียบร้อยเตรียมออกไปนอกห้อง โทรศัพท์มือถือของลูกจันที่ปิดเครื่องไว้ก็บังเอิญหล่นลงมา โทรศัพท์กระแทกขอบเตียงทำให้เครื่องเปิดเอง
โทรศัพท์ดังพอดี “กริ๊ง”
ลูกจันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วหันมาบอกพอล “อาร์ต!”
อาร์ตกำลังคุยโทรศัพท์กับลูกจัน
“ไม่ต้องห่วงครับพี่ลูกจัน..ผมจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับแน่...แต่ตอนนี้พี่หลบไปอยู่ที่ๆผมแนะนำก่อนดีกว่า..เดี๋ยวผมจะส่งเบอร์คนที่จะดูแลพี่ให้นะครับ...” อาร์ตฟัง “ครับ..ติดต่อเค้าเสร็จพี่กับพี่พีทก็ปิดมือถือไปเลยนะพี่กันพวกมันตามเจอ..แล้วผมจะหาจังหวะเหมาะๆไปพบพี่เอง”
อาร์ตวางสายลูกจันหน้าเครียด และเขาต้องเครียดกว่าเดิม เมื่อหันกลับมาแล้วพบว่าจุ้มจิ้มกำลังยืนฟังอยู่ด้วยสีหน้าเอาเรื่อง
อาร์ตสะดุ้ง “จุ้ม”
พอลยืนคุยโทรศัพท์กับพีทข้างถนน
“แค่เป็นลมใช่มั้ย?...ค่อยสบายใจหน่อย..เรานึกว่าป้าภาจะเป็นอะไรมากซะอีก...” พอลฟัง “อือ...ไม่ต้องห่วง..เราจะหนีไปต่างจังหวัดก่อน..ระหว่างนี้เราจะให้เพื่อนที่เป็นตำรวจสืบหาตัวคนร้ายไปด้วย” พอลฟัง “นายก็ดูแลตัวเองดีๆ..อย่าไปใจอ่อนกับไอ้คนที่มันเคยทำร้ายนายอีกนะ” พอลฟัง “ใครนะ...ห๊า ..อ้าว...แบตหมดซะงั้น..ยังคุยกันไม่ทันรู้เรื่องเลย”
พอลทำหน้าเซ็งๆ ที่พลาดการรู้ชื่อคนรักเก่าพีทมาตลอด
ลูกจันเดินมาหาพอลพร้อมน้ำดื่ม
ลูกจันยื่นน้ำให้พอลส่วนอีกขวดถือไว้เอง “ยังไม่มีใครจอดรับแกอีกเหรอ”
พอลพยักหน้า ลูกจันทำหน้าเบื่อหน่าย
“เฮ้อ...แกนี่มันดีแต่แอ็คติ้งในละครจริงจริ๊งง...มามะ..เดี๋ยวตัวแม่จะสอนให้นะลูก”
ลูกจันจัดเสื้อผ้าหน้าผม รถกระบะคันหนึ่งขับผ่านมา ลูกจันรีบวิ่งถลาไปดักหน้า รถจอดเอี๊ยด ลูกจันรีบควักน้ำที่ถือมาหยดใส่ตา คนขับลงจากรถอย่างอารมณ์เสีย
คนขับว่า “อยากตายรึไง”
ลูกจันมองหน้าคนขับรถด้วยน้ำตานองหน้า
ลูกจันยกมือไหว้ “ขอโทษจ้ะพี่จ๋า...แม่ฉันป่วยหนัก...ฉันอยากกลับไปดูแลแม่แต่หารถไม่ได้เลย...จะขอติดรถพี่ไปหน่อยได้มั้ยจ๊ะ”
คนขับรถมีสีหน้าสงสารแต่พอมองไปเห็นพอลยืนหนวดเฟิ้มก็ชักระแวง ลูกจันมองตามคนขับแล้วรีบแอ็คติ้งต่อ
“นี่ผัวฉันเองจ้ะพี่..มันสติไม่ค่อยดีหรอกจ้ะ”
พอลสะดุ้งแล้วมองหน้าลูกจัน ลูกจันส่งซิกให้พอลทำท่าตามที่ตัวเองพูด พอลรีบทำหน้าเอ๋อ คนขับรถมองหุ่นกำยำของพอลอย่างไม่ค่อยไว้ใจ
“ขาก็เป๋นะจ๊ะ..ไม่ได้ปกติเหมือนคนอื่นเค้าหรอก”
พอลหันขวับมองลูกจัน ลูกจันขยิบหูขยิบตาให้ทำตาม พอลจำใจต้องเดินเป๋ๆโชว์คนขับรถ คนขับรถมองพอลและลูกจันอย่างเวทนา
“โถ..ทั้งท้อง..ทั้งผัวพิการ..แม่ก็ยังจะตายอีก”
ลูกจันสะดุ้ง
“เอ่อ..ยังไม่ตายจ้ะ..แค่ป่วยเฉยๆ” ลูกจันบอก
“เออๆ...มาๆ..ขึ้นรถมา..เดี๋ยวจะลงตรงไหนก็บอกแล้วกันนะ”
คนขับรถเดินนำไปขึ้นรถ ลูกจันหันไปยักคิ้วให้พอลอย่างผู้มีชัย พอลส่ายหัวด้วยความหมั่นไส้แต่รักนะ
รถกระบะวิ่งมาบนถนน ลูกจันกับพอลนั่งอยู่ที่ท้ายรถกระบะ ลมพัดแรงจนผมตกลงมาปรกหน้าลูกจัน
พอลเอื้อมมือไปปัดผมให้ลูกจันอย่างอ่อนโยน ลูกจันเงยหน้ายิ้มกับพอล พอลยิ้มตอบ ลูกจันค่อยๆเอนพิงไหล่พอลแล้วหลับตาลงอย่างอ่อนล้า สายตาพอลที่ก้มมองลูกจันเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและมุ่งมั่นที่จะดูแลลูกจันด้วยชีวิตและหัวใจ
ท่าเรือเล็กๆ มีชาวบ้านและพ่อค้าแม่ค้ามารอรับปลาจากท่า พอลเดินขาเป๋ หน้าเอ๋อเข้ามา
เสียงลูกจันเรียก “พีท”
พอลหันกลับไปตามเสียง ลูกจันยืนเท้าสะเอวมองพอลด้วยสายตาเบื่อหน่าย
“คนขับรถเค้าไปแล้ว..แกหายเป๋ หายเอ๋อได้แล้ว”
พอลเขิน “อินไปหน่อย..แหะๆ”
ลูกจันมองสิ่งแวดล้อมรอบตัวด้วยความสนใจ แม่ค้าพ่อค้าและชาวบ้านพูดคุยกันด้วยภาษากลางสำเนียงทองแดง
ลูกจันกระซิบพอล “สำเนียงเค้าน่ารักเนอะ”
พอลพยักหน้ารับแล้วใช้ดวงตาสอดส่ายหาคนที่อาร์ตบอกว่าจะมารับ
“แล้วคนที่จะมารับเราเค้าจะรู้ได้ไงอ่ะว่าเป็นเรา” พอลมองลูกจัน “เล่นปลอมตัวซะเนียนขนาดนี้”
“อาร์ตบอกว่าแถวนี้เป็นชุมชนเล็กๆรู้จักกันหมด..ถ้าเห็นใครแปลกหน้า..คนที่มารับเค้าก็รู้เองแหละว่าเป็นคนที่อาร์ตให้มารับ”
“ระวังตัวหน่อยแล้วกัน...อย่าทำอะไรให้ผิดสังเกต..เผื่อมีคนตามเรามา”
ทันใดนั้นก็มีมือหนึ่งเอื้อมมาจับแขนลูกจัน
ลูกจันตกใจมาก “ว้ายย”
แม่ค้าคนหนึ่งกำลังจับแขนลูกจันไว้
แม่ค้าพูดทองแดง “ซื้อปลามั้ยหนู สดๆเลย...คนท้องกินปลามากๆ..ลูกจะได้ออกมาฉลาด”
ลูกจันหลบหน้าหลบตาแม่ค้าเพราะกลัวแม่ค้าผิดสังเกต แล้วแม่ค้าก็ผิดสังเกตจริงๆ
“เอ๊ะ....หนูมาจากไหนนิ..ไม่เคยเห็นหน้าเลย”
ลูกจันกับพอลสบตากันแล้วก็อึกอัก
เสียงหวินพูดทองแดง “ญาติฉันเองแหละ...มาจากเกาะทางโน้น”
ลูกจันกับพอลหันไปตามเสียงเห็นหวินยืนอยู่ในชุดชาวบ้านพร้อมส่งยิ้มมาให้ลูกจันและพอล
“อ้าว...แล้วจะมาอยู่ที่นี่เลยเหรอ” แม่ค้าถาม
หวินรีบตอบแทน
“มารอคลอดน่ะ...เกาะเรามันอยู่ใกล้โรงหมอมากกว่า”
แม่ค้าช่างพูดช่างคุยจึงยังไม่หยุดซัก “แล้วชื่อไรกันมั่งล่ะนิ”
หวินตกใจเพราะคิดไม่ทันเนื่องจากอึ้งอยู่ ลูกจันอ้ำอึ้งแต่ก็เอาตัวรอดได้เหมือนทุกครั้ง
ลูกจันดัดเสียงทองแดง “ฉันชื่อ..ลูก..เอ่อ...ชื่อจันจ้ะ”
แม่ค้าถามต่อ “แล้วผัวชื่อไรล่ะ”
ลูกจันคิดยากเพราะชื่อฝรั่งขนาดนี้จะดัดแปลงให้บ้านๆยังไง “เอ่อ...ชื่ออออ.. เอ่อ..”
พอลดัดเสียงทองแดงตาม “ชื่อพรจ้ะ”
ลูกจันหันขวับไปมองพอลพลางคิดในใจว่าคิดได้ไงเนี่ย
หวินเดินนำลูกจันและพอลเลียบทะเลมาจนถึงกระท่อมเล็กๆหลังหนึ่ง
“ที่นี่แหละครับ” หวินบอก
พอลกับลูกจันมองดูกระท่อมหลังเล็กตรงหน้า
“เล็กหน่อยนะครับ..ผมไม่อยากให้ชาวบ้านแถวนี้สงสัยว่าพวกคุณเป็นใคร..ทำไมได้มาอยู่บ้านหลังใหญ่” หวินบอก
พอลพูดสำเนียงธรรมดา “ไม่เป็นไรครับพี่..แบบนี้แหละครับกลมกลืนกับชาวบ้านดี”
ลูกจันพูดกับหวินโดยยังสำเนียงทองแดงอยู่ “ขอบคุณมากนะคะพี่”
พอลเหลือบมองลูกจันว่าจะเนียนไปไหน
“ถ้าขาดเหลืออะไรบอกผมนะครับ..ผมจะจัดการให้..นายหัวสั่งมาว่าให้ดูแลพวกคุณให้ดีที่สุด” หวินบอก
พอลกับลูกจันมองหน้ากันด้วยความสงสัย
“นายหัว?” พอลงง
เสียงอ้อยสำเนียงทองแดงดังขึ้น “ใครมาอ่ะน้าหวิน?”
ทุกคนหันไปตามเสียงเห็น อ้อย สาวชาวบ้านเดินตรงเข้ามา อ้อยหยุดมองลูกจันและพอลอย่างแปลกใจ
“ใครอ่ะน้า”
หวินตอบสันๆ “ญาติ”
อ้อยมองพอลหัวจรดเท้าด้วยสายตาพอใจ
“แหม...น้ามีญาติหล่อขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”
ลูกจันกระตุกเพราะรู้สึกหึงปรี๊ดขึ้นมาเลย
ลูกจันแกล้งไอ “แค่กๆๆ”
อ้อยหันมองลูกจันแล้วหันไปถามหวิน “แล้วนี่..?”
ลูกจันรีบเข้าไปควงแขนพอลเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของทันที
ลูกจันชี้ตัวเอง “เมีย...” แล้วก็ชี้พอล “ผัว...” ลูกจันเอามือตบท้อง “อันนี้ลูก”
อ้อยเห็นท่าลูกจันแล้วก็ถึงกับถอดใจยิ้มแหยๆ
“แหม...ครบเลยนะ”
ลูกจันทำหน้าประมาณว่าผัวข้าใครอย่าแตะ พอลมองลูกจันขำๆ แต่ก็แอบรู้สึกดีกับคำว่าเมียและผัว
อุ่นเรือนยืนลับๆล่อๆอยู่ที่หน้าห้องวิมาดา อุ่นเรือนกำลังตัดสินใจว่าจะสารภาพความจริงกับวิมาดา อุ่นเรือนตัดสินใจแน่วแน่จึงจะผลักประตูห้องวิมาดา ต๋อยเดินออกมาจากห้อง
ต๋อยแปลกใจ “อ้าว...แอนนี่..มาหาบอสเหรอ”
อุ่นเรือนอึกอักแล้วความมั่นใจก็หดหายไปกว่า90เปอร์เซ็นต์
“เอ่อ...ค่ะ”
“บอสไม่อยู่หรอก..เพิ่งบินไปฝรั่งเศสเมื่อเช้านี้เอง...อีกเกือบ3อาทิตย์แน่ะกว่าจะกลับ...แอนนี่มีอะไรด่วนรึเปล่า” ต๋อยถาม
อุ่นเรือนเศร้าเพราะต้องอัดอั้นไปอีก3อาทิตย์ “เปล่าค่ะ”
อุ่นเรือนเดินเศร้าๆออกไป ต๋อยมองตามหลังอุ่นเรือนด้วยความแปลกใจว่าแค่ไม่ได้เจอบอสต้องเศร้าขนาดนั้นเลยเหรอ
จุ้มจิ้มเดินเหลียวซ้ายแลขวาเข้ามา
แซนดี้เรียก “จุ้ม”
จุ้มจิ้มสะดุ้งแล้วหันไปมองตามเสียง แซนดี้นั่งอยู่กับอาร์ต
“เป็นอะไรรึเปล่า..ทำไมทำท่าแปลกๆ” แซนดี้ถาม
จุ้มจิ้มพูดเสียงกลัวๆ “เรารู้สึกเหมือนมีคนสะกดรอยตามเรามาน่ะ”
อาร์ตมองจุ้มจิ้มด้วยความเป็นห่วง
“เฮ้ย..เหมือนกันเลยจุ้ม..เราก็กำลังเล่าให้อาร์ตฟังนี่แหละว่าเรารู้สึกเหมือนมีคนตามมาสองสามวันแล้ว..เมื่อเช้าแอนนี่ก็บอกว่ามีคนแปลกหน้าไปเดินวนเวียนแถวหน้าบ้านแอนนี่เหมือนกัน..น่ากลัวอ่ะ”
อาร์ตและจุ้มจิ้มสบตากันด้วยความกังวลใจ
อาร์ตกำลังคุยกับจุ้มจิ้มอย่างเคร่งเครียด
“พวกมันคงกะจะตามรอยพี่ลูกจันกับพี่พีทจากคนใกล้ตัว...ตอนนี้เราคงต้องนิ่งให้มากที่สุด...อย่าให้พวกมันสงสัย”
จุ้มจิ้มมีท่าทางไม่สบายใจ
“เราเป็นห่วงพี่ลูกจันกับพี่พีท...จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
อาร์ตมองจุ้มจิ้มด้วยสายตาตัดพ้อ
“แล้วไม่เป็นห่วงอาร์ตบ้างเหรอ?...ไม่อยากรู้เหรอว่าอาร์ตเป็นยังไงบ้าง?”
จุ้มจิ้มมองหน้าอาร์ตนิ่งโดยซ่อนความเจ็บเอาไว้ในใจก่อนจะตอบอย่างเย็นชา “ไม่!”
จุ้มจิ้มลุกเดินจากไป อาร์ตเศร้า
ณัฐกำลังคุยโทรศัพท์กับโจร
“ตามพวกมันต่อไป...ต้องมีใครซักคนที่ช่วยพาพวกมันไปซ่อน..ทำยังไงก็ได้ให้หาพวกมันเจอให้เร็วที่สุด”
ณัฐวางหูโทรศัพท์แล้วยกมือขึ้นกดขมับคลายอาการปวดไมเกรน บนโต๊ะทำงานณัฐมีกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่ กระดาษแผ่นนั้นเขียนว่า"เหลือเวลาอีก5วัน...จำไว้ว่า..นายไม่ชอบคนผิดเวลา!!"
ลูกจันล้างหน้าจนขาวสะอาด
ลูกจันเอามือตบหน้าเบาๆให้เลือดหมุนเวียน “เฮ้อ....ฟิน!!”
พอลนั่งหน้าบูดมองลูกจัน
“ทำไมแกล้างหน้าได้..ถอดท้องออกได้..แต่ห้ามฉันถอดวิกถอดหนวดล่ะ”
ลูกจันหันมามองพอลด้วยสายตาเอือมระอา
“เอ๊...ก็ฉันบอกแกไปแล้วไงว่าแค่เอาครีมดำทาหน้ากับพันท้องน่ะมันง่ายกว่ามานั่งติดกาวแปะหนวดแปะวิกให้แก...อดทนหน่อยสิ..เดี๋ยวเกิดมีคนโผล่มากะทันหันตอนแกถอดหนวดถอดวิก..ความลับก็แตกกัน พอดี”
พอลค้อนลูกจันที่เธอมีเหตุผลตลอด
“เอ้า..นอนได้ยังฉันง่วงแระ”
พอลพยักหน้า “ไปนอนสิ..ฉันจัดที่นอนไว้ให้แล้ว”
ลูกจันหันไปมองทางที่นอนก็เห็นเสื่อปูเอาไว้พร้อมฟูกบางๆมีหมอนวางอยู่1ใบ ลูกจันงง
“อ้าว....แล้วแกนอนที่ไหนอ่ะ”
พอลชี้มือไปที่มุมหนึ่งของห้อง
ลูกจันถาม “ทำไมไม่นอนด้วยกันอ่ะ”
พอลหลบตาแล้วรีบแก้ตัว
“คือ...หมู่นี้ฉันปวดหลังน่ะ...หมอบอกให้นอนบนพื้นกระดานดีกว่า”
ลูกจันพยักหน้างงๆ “อ้าวเหรอ...งั้นก็ตามใจ...ฝันดีนะพร”
ลูกจันเดินมาจุ๊บแก้มพอลเบาๆ ก่อนเดินไปล้มตัวนอนบนฟูกอย่างแสนสบาย พอลเดินไปที่มุมห้องแล้วมองพื้นกระดานแสนแข็งก่อนจะถอนหายใจยาว
“เฮ้ออ”
ตกกลางคืน พอลนอนหลับตาแต่พลิกตัวไปมาอย่างกระสับกระส่ายเพราะความแข็งของพื้นกระดาน พอลทนปวดหลังไม่ไหวจึงตัดสินใจลืมตาตื่น พอลเห็นหน้าขาววอกพร้อมผมยาวสยายน่าสยองลอยอยู่ชิดกับหน้าพอล
พอลแทบกรี๊ด “เฮ้ยย”
อ่านละคร รักนี้เจ้จัดให้ ตอนที่ 12/2 วันที่ 3 ก.ค. 57
อ่านละคร รักนี้เจ้จัดให้ แนว:โรแมนติก-คอมเมดีละคร รักนี้เจ้จัดให้บทประพันธ์โดย จากเค้าโครงเรื่องของ อิสย่าห์-พิมพิสุธญ์
ละคร รักนี้เจ้จัดให้ บทโทรทัศน์โดย จอมยุทธ เคน-นายนุกูล
ละคร รักนี้เจ้จัดให้ กำกับการแสดงโดย เสกวสุ, สิปปกร ภควัชร
ละคร รักนี้เจ้จัดให้ ผลิตโดย บริษัท พุด-เดิ้น จำกัด โดยผู้จัด : ปาจรีย์ ณ นคร
ละคร รักนี้เจ้จัดให้ ออกอากาศ ทุกวันศุกร์–อาทิตย์ เวลา 20.15 น. เริ่ม 15 มิถุนายน 2557
ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ