@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 16 วันที่ 30 ก.ค. 57

อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 16 วันที่ 30 ก.ค. 57

“ดอกดาวเรืองคือเจ้าสาวของพระอาทิตย์ ไม่ใช่เจ้าสาวของแก...ความจริงมันเจ็บปวด และแกต้องยอมรับมันให้ได้”

โคจิเดินผละไป เพื่อปล่อยให้ทาโร่คิดได้ด้วยตัวเอง ทาโร่เก็บต้นดาวเรืองต้นหนึ่งที่ถูกรื้อทิ้งตรงหน้าขึ้นมามอง ด้วยความเศร้า เขาค่อย ๆ คลานไปเก็บต้นดาวเรืองทีละต้น ที่กองอยู่กระจัดกระจายเต็มพื้นมารวมกัน อย่างคนช็อก ยอมรับความจริงไม่ได้ ทาโร่หอบเหนื่อย...มองกองต้นดาวเรืองที่ถูกรื้อทิ้งทั้งหมดตรงหน้า น้ำตาของลูกผู้ชายรินไหล รู้สึกถึงความสูญเสียและสิ้นหวัง ปวดร้าวเกินกว่าจะร่ำร้องให้ใครได้ยิน


โคจิยืนเคร่งขรึมมองรูปที่เขาถ่ายคู่กับทาโร่ในอิริยาบถต่าง ๆ เขานึกถึงตอนที่ลูกชายทำข้าวต้มมาให้กิน...ตอนที่ทาโร่แย่งเย็บกระดุมเสื้อแทนเขา สีหน้าและแววตาเคร่งขรึมของเขาเริ่มอ่อนลง
“พ่อขอโทษ...แต่พ่อจำเป็นต้องทำแบบนี้”

โคจิเศร้า และรู้สึกผิดเช่นกัน
ค่ำนั้น ในห้องเก็บป้ายบรรพบุรุษ บ้านโอะนิซึกะ...ทาเคชินั่งนิ่งอยู่หน้าป้ายบรรพบุรุษ สีหน้าเครียด ขรึมมาก ริวเข้ามานั่งข้างๆก้มศีรษะเคารพป้ายบรรพบุรุษอย่างนอบน้อม แล้วหันหน้าไปมองทาเคชิที่ยังคงนั่งขรึมอยู่ ทาเคชิเอ่ยปากขึ้น ราวกับรู้ว่าริวกำลังจะถามอะไร

“ฉันยังไม่มีโอกาส”
“ต้องหาทางแยกตัวลุงริกิกับซาโตชิออกไป เพื่อแกจะมีโอกาสหาหลักฐานได้มากขึ้น”
“มีวิธี”
ทาเคชิหันไปถามริวด้วยความสงสัย ริวครุ่นคิด

ทาเคชิยืนทอดถอนใจในห้องนอน สีหน้าเคร่งเครียด แพรวดาวเข้ามาเห็น สองจิตสองใจ ก่อนเดินเข้าไปนวดคลึงศีรษะให้ทาเคชิเบา ๆ อย่างเอาใจ
“ขอบคุณครับ”
ทาเคชิจับมือแพรวดาวออกอย่างนิ่มนวล ปฏิเสธ แพรวดาวสลดลงทันที รู้สึกเหมือนถูกคนรักหมางเมิน ทาเคชิเห็นสีหน้าของเธอ นึกขึ้นได้ จึงรีบดึงเข้ามากอดอย่างรู้สึกผิด
“ขอโทษ...เมื่อกี้ผมเครียดนิดหน่อย”
“ค่ะ” แพรวดาวยิ้มเจื่อน
“คุณไม่สบายใจเพราะผม”
แพรวดาวไม่ตอบ แต่สีหน้าบ่งบอกถึงความไม่สบายใจ
“ถ้าเป็นเรื่องที่ผมไปบ้านมิซาว่า ผมขอยืนยันว่าผมกับไอโกะ...”
แพรวดาวนึกถึงคำพูดของไอโกะ
“ต้องขอบคุณทาเคชิที่คอยดูแลเอาใจใส่ฉันเป็นอย่างดี”
แพรวดาวชะงัก มองทาเคชิที่พยายามอธิบายให้เธอเข้าใจ แต่เสียงที่ได้ยินกลับเป็นเสียงไอโกะแทรกเข้ามาแทน
“ผู้ชายชอบผู้หญิงที่เป็นแม่บ้านแม่เรือนก็จริง แต่บางที...ผู้ชายก็ต้องการอะไรแปลกใหม่น่าค้นหา มากกว่าของเดิม ๆ จืดชืดที่เห็นกันอยู่ทุกวัน”
แพรวดาวมองทาเคชิ สับสน เสียงไอโกะยังดังก้อง
“วันก่อนฉันเผลอทำลิปสติกเปื้อนคอเสื้อทาเคชิ คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าตอนไหน...”
ทาเคชิ สะกิดเรียกแพรวดาวด้วยความเป็นห่วง
“เซโกะ...ได้ยินที่ผมพูดไหม”
“พอเถอะ ฉันไม่อยากฟัง”
จู่ ๆ แพรวดาวก็เสียงดังขึ้น จนทาเคชิชะงัก อึ้ง คิดว่าเธอกำลังไม่พอใจเขา
“คุณไม่เชื่อใจผม”
“ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วค่ะ”
ทาเคชิเริ่มใจเสีย ทำอะไรไม่ถูก กลัวแพรวดาวไม่เข้าใจ แพรวดาวมองทาเคชิ นึกถึงความรักที่เขาและเธอมีร่วมกัน จู่ ๆ แพรวดาวก็โผกอดเขา
“สิ่งที่ฉันรู้สึกกับคุณ มันมากกว่ารัก มากกว่าความเชื่อใจ ไม่ว่าใครจะพูดอะไรก็ไม่สำคัญเท่าเสียงจากหัวใจคุณ”
ทาเคชิยิ้ม โล่งอก เชยคางแพรวดาวขึ้นมามองแววตาเสน่หา สุดรัก
“ขอบคุณที่เชื่อในรักของผม”
“ฉันเชื่อคุณ...เชื่อในรักของเราค่ะ”
ทาเคชิกอดแพรวดาวอย่างอบอุ่น ด้วยรักที่เชื่อใจกันและกัน

เช้าวันใหม่...ทาโร่เข้ามาในห้องอาหาร เห็นโคจิกำลังวุ่นอยู่กับการเตรียมอาหารเช้าบนโต๊ะทานอาหาร 2 ชุด โคจิหันไปเห็น
“มื้อเช้าเพิ่งเสร็จพอดี รีบมาทานสิ”
ทาโร่นั่งลงมุมหนึ่งของโต๊ะ เริ่มทาน โคจินั่งลงอีกมุม ทั้งสองทานมื้อเช้าร่วมกัน เงียบมาก โคจิจึงทำทีเป็นเลื่อนถ้วยถั่วหมักให้ทาโร่
“ชิมนัตโตะ...ถั่วหมัก ฝีมือพ่อ”
“ขอบคุณครับ”
ทาโร่ก้มศีรษะขอบคุณเล็กน้อย จึงใช้ตะเกียบคีบถั่วหมักเหนียวหนืดไปทาน นิ่งและเงียบเช่นเดิม
“เอาแตงกวาดองเพิ่มไหม”
โคจิคีบแตงกวาดองจากถ้วยตัวเองให้ ทาโร่ก้มศีรษะขอบคุณ แล้วทานต่อ
“วันนี้ชงชาที่แกซื้อมาฝาก รสชาติดีทีเดียว”
โคจิเทชาใส่ถ้วยให้ตัวเอง และทาโร่ ทั้งสองยกถ้วยชาขึ้นมาพร้อมกัน โคจิสูดกลิ่นหอมจากถ้วยชา แต่ทาโร่ดื่มชาจนหมดทันทีโดยไม่สูดกลิ่นชาเหมือนที่เคยทำ
“ผมอิ่มแล้ว ขอตัวไปทำงานครับ”

ทาโร่ก้มศีรษะให้โคจิ แล้วลุกออกไปด้วยท่าทางนิ่งมาก เขาเสียใจแต่ยังคงเคารพพ่อเหมือนเดิม โคจิวางถ้วยชา กลุ้มใจและรู้สึกผิดต่อลูก แต่จำเป็นต้องทำ
แพรวดาวถามอายะโกะกับฟุมิโกะที่กำลังช่วยกันหอบเสื้อผ้าและผ้าปูที่นอนเดินสวนมาพอดี
“คุณริวยังไม่ตื่นเหรอคะ ไม่เห็นลงมาทานมื้อเช้าเลย”
“เมื่อกี้ป้าขึ้นไปทำความสะอาดห้องนอนคุณริว ก็ไม่เห็นแล้วนะคะ” อายะโกะบอก
ฟุมิโกะคิดๆ
“หรือคุณริวจะออกไปพร้อมโซเรียวคะ”
“ทาเคชิไปบ้านมิซาว่า แล้วคุณริวจะตามไปทำไม”
แพรวดาวแปลกใจ

รถทาเคชิแล่นเข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้านมิซาว่า โดยมีลูกน้องมิซาว่ายืนเฝ้าอย่างแข็งขัน คัตสึ ลงจากรถ รีบมาเปิดประตูที่นั่งด้านหลังให้ทาเคชิก้าวลงมา ไอโกะปรี่เข้ามาหาทาเคชิ กอดและควงแขนเขาไว้ด้วยความดีใจ
“คิดถึงทาเคชิที่สุดเลยค่ะ”
“เราก็เจอกันทุกวัน”
“รีบกำหนดวันหมั้นสิคะ เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา”
“เรื่องนี้เราคุยกันเข้าใจแล้ว”
ประตูทางด้านหลังอีกฝั่งถูกเปิดออกอย่างเงียบ ๆ ระหว่างที่ไอโกะเริ่มทำเสียงตึงใส่ทาเคชิ
“ไอโกะไม่เข้าใจ จนกว่าเราจะหมั้นและแต่งงานกับทาเคชิ”
ริวแทรกตัวออกมาจากประตูอย่างรวดเร็ว และปิดประตูกลับเบา ๆ เขาอยู่ในมุมที่ไอโกะและลูกน้องมองไม่เห็น เพราะรถบังอยู่ คัตสึกลับขึ้นรถ เซกิจึงขับรถออกไปช้า ๆ สายตาชำเลืองมองริวจากกระจกข้างรถเห็นริวย่องตามรถทาเคชิที่เคลื่อนไป ก่อนม้วนตัวหลบเข้าไปในพุ่มไม้บริเวณสวน รถทาเคชิแล่นออกไป พุ่มไม้ไหวเล็กน้อย สายตาทาเคชิชำเลืองไปดูแวบหนึ่ง รู้ว่าริวลงมาจากรถแล้ว ลูกน้องมิซาว่ามองพุ่มไม้อย่างสงสัย จะก้าวเข้าไปดู ทาเคชิแสร้งถามลูกน้องมิซาว่า เพื่อถ่วงเวลา
“มิซาว่าโซเรียวอยู่ไหม”
ลูกน้องมิซาว่าชะงัก กำลังจะตอบ แต่ไอโกะแทรกขึ้น
“ถามไอโกะก็ได้ ไม่เห็นต้องถามลูกน้องกระจอกพวกนี้เลย”
สบโอกาส...ริวรีบหลบไปอีกทางหนึ่งในสวนอย่างรวดเร็ว ลูกน้องมิซาว่าเดินไปชะโงกหน้ามองบริเวณพุ่มไม้ ไม่เจออะไร ทาเคชิแอบโล่งใจ
“เข้าไปหาคุณพ่อกันเถอะค่ะ”
ทาเคชิพยักหน้ารับคำ ไอโกะจึงคล้องแขนทาเคชิ พาเดินเข้าบ้านไป

บริเวณหน้าห้องเก็บของหลังบ้านมิซาว่า มีลูกน้องเดินผ่านไปมา คอยตรวจตราเป็นระยะ สักพักจึงปลอดคน ริวก้าวเข้ามาหันซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวังตัว ก่อนตรงไปยังประตูห้องเก็บของที่ล็อคกุญแจลูกใหญ่ไว้แน่นหนา ริวมองแม่กุญแจดอกใหญ่ คิดหาทางเข้าไป

ภายในห้องเก็บของ กุญแจถูกไขพร้อมกับประตูถูกเปิดออก ริวก้าวเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว ปิดประตู ยิ้มกริ่มมองเส้นลวดในมือ ก่อนก้มลงเก็บลวดซุกไว้ตรงถุงเท้าของเขาแล้วเดินกวาดสายตามองรอบห้องเก็บของ ก่อนจะหยุดอยู่มุมเสาหนึ่งของห้อง เขาล้วงห่อกระดาษขนาดพอดีมือ ออกมาจากกระเป๋ากางเกงวางห่อกระดาษซุกไว้บนคานเสา ยิ้มอย่างมีแผน

ทาเคชินั่งนิ่ง สีหน้าเรียบ เมื่อไอโกะตัดพ้อเขาต่อหน้าริกิ
“ถ้าตำรวจหาหลักฐานจับคนร้ายตัวจริงที่ฆ่าลุงอิจิโร่ไม่ได้ ไอโกะก็ต้องรองานหมั้นต่อไปเหรอคะ”
“คงอย่างนั้น” ทาเคชิเสียงนิ่งมาก
“คนก็ตายไปนานแล้ว จะมากเรื่องทำไม” ซาโตชิไม่พอใจ
“คนตายที่พูดถึงคือพ่อ แม่ พี่ชายและพี่สะใภ้ของผม”
ทาเคชิจ้องซาโตชิด้วยสายตาขึงขัง ไม่พอใจ
ไอโกะยื่นคำขาด
“ไอโกะไม่รออีกแล้ว...ทาเคชิต้องกำหนดงานหมั้นและแต่งงานกับไอโกะให้เร็วที่สุด”
ริกินิ่งสังเกตกิริยาท่าทางทาเคชิ แสร้งปรามไอโกะอย่างใจเย็น
“อย่าดื้อสิไอโกะ โอะนิซึกะโซเรียวเป็นคนรักษาคำพูด ลูกควรให้เกียรติว่าที่คู่หมั้นของตัวเอง”
ซาโตชิแทรกขึ้น
“ข้ออ้าง ถ่วงเวลา ไม่ควรได้รับเกียรติ”
ทาเคชิลุกขึ้นอย่างหมดความอดทน
“หมายถึงใคร”

อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 16 วันที่ 30 ก.ค. 57

ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ประพันธ์โดย : ณารา
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน บทละครโดย : คฑาหัสต์ บุษปะเกศ, จีรนุช ณ น่าน
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน กำกับโดย : กฤษณ์ ศุกระมงคล
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ผลิตโดย : ค่าย เมคเกอร์ วาย,บริษัท เมคเกอร์ กรุ๊ป จำกัด
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ดำเนินงานโดย : ยศสินี ณ นคร
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ออกอากาศ : ทุกวันพุธ-พฤหัส เวลา 20.15 น.ช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ