@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 11/5 วันที่ 25 ก.ค. 57

อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 11/5 วันที่ 25 ก.ค. 57

“แกต้องสาบานต่อหน้าบรรพบุรุษตระกูลโอะนิซึกะ ว่าจะมอบชีวิตและหัวใจจงรักภักดีต่อโอะนิซึกะทุกคน ไม่ใช่เพื่อใครคนหนึ่ง”
“ผมก็ทำทุกอย่างเพื่อโอะนิซึกะอยู่แล้วนี่ครับ”
“งั้นแกก็สาบานสิ ว่าจะไม่ทรยศหักหลังโอะนิซึกะโซเรียว ด้วยการกระทำ หรือด้วยหัวใจของแก”
“แต่...พ่อครับ”

โคจิตวาด
“ถ้าไม่กล้าสาบาน แหวนประจำตระกูลซาซากิ ก็ไม่คู่ควรกับลูกหลานอย่างแก”
ทาโร่สับสน มองสายตาดุกร้าวเอาจริงของพ่อ สุดท้าย...จึงจำใจกล่าวคำสาบานต่อหน้าป้ายบรรพบุรุษ เสียงดัง
“ผม ทาโร่ ซาซากิ ขอสาบาน...จะจงรักภักดีต่อโอะนิซึกะโซเรียวด้วยชีวิต วิญญาณ หัวใจ และจะไม่มีวันทรยศหักหลังโซเรียว ตราบจนลมหายใจสุดท้ายของชีวิต”


ทาโร่ก้มศีรษะต่ำเคารพป้ายบรรพบุรุษ ด้วยความเจ็บปวดใจ โคจิหน้าเคร่งขรึม

ทาโร่เดินมาหยุดมองดอกดาวเรืองในสวน แววตาเต็มไปด้วยความเศร้า เขานึกถึงอดีตตอนที่รับเสื้อจากแพรวดาว ทำให้มือของเขาแตะโดนมือเธออย่างไม่ตั้งใจ แพรวดาวยิ้มให้ด้วยความจริงใจ ไม่ได้คิดอะไร ทาโร่อึ้งมองรอยยิ้มของเธอ รู้สึกหวั่นใจอย่างแปลกประหลาด
ทาโร่ เอื้อมมือไปช้อนดอกดาวเรืองดอกหนึ่งไว้ ราวกับกำลังมองหน้าใครบางคน เขานึกถึงตอนที่ช่วยประคบน้ำแข็งที่แก้มให้แพรวดาว
“คราวก่อนคุณก็ประคบเย็นให้ฉัน คราวนี้ก็อีก สงสัยเราจะสมพงษ์กันเรื่องนี้”
ทาโร่มองแพรวดาวแล้วยิ้มรู้สึกดีสุดๆ
“เป็นเกียรติสำหรับผม ที่ได้ดูแลโอคุซังครับ”
ทาโร่มองแพรวดาวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรัก
“ผมสัญญาว่าผมจะดูแลและปกป้องคุณ...ด้วยชีวิต”
ทาโร่ ยิ้มเศร้า พูดกับดอกดาวเรือง
“ผมสัญญาว่าผมจะดูแลและปกป้องโอคุซังของโซเรียว...ด้วยชีวิต”

ทาโร่เจ็บช้ำ และทุกข์ทรมานใจมาก
ทุ่งดอกดาวเรืองสีเหลืองอร่ามสุดลูกหูลูกตา ทาเคชิกับแพรวดาวเดินกุมมือกันชื่นชมทุ่งดอกดาวเรืองอย่างมีความสุข
“ในที่สุด...ผมก็ได้ใช้ชีวิตสงบสุข อยู่กับคนที่ผมรัก”
“ฉันดีใจที่มีคุณอยู่เคียงข้างฉันค่ะ… อะนะตะ”
“คิมิ...ที่รักของผม”
ทาเคชิกับแพรวดาวสบตากัน ยิ้มหวาน
“ทาเคชิ...” เสียงของอิจิโร่ดังแว่วมา
“พ่อ...”
ทาเคชิหันมองไปรอบ ๆ ทุ่งดอกดาวเรือง ไม่ปรากฏร่างอิจิโร่ หันกลับมาอีกที ก็ไม่เจอแพรวดาวแล้ว
“เซโกะ”
“ทาเคชิ...ช่วยพ่อด้วย”
ทาเคชิชะงัก หันขวับไปมอง ตกใจเมื่อเห็นร่างอิจิโร่ชุ่มโชกไปด้วยเลือด ยืนอยู่ไม่ห่างกันนัก อิจิโร่หน้าตาและท่าทางแสดงออกถึงความทรมานเป็นอย่างมาก
“แกต้องเป็นโซเรียว...แกต้องสืบทอดหน้าที่ปกป้องเมืองนี้ จากอันธพาลชั่ว”
ทาเคชิจะขยับเข้าไปช่วยอิจิโร่ แต่ต้องชะงักด้วยความตกใจ ร่างอิจิโร่เปลี่ยนไป กลายเป็นแพรวดาวร้องไห้ น้ำตานองหน้า
“ทาเคชิ...อย่าทิ้งฉันนะคะ”
“เซโกะ” ทาเคชิงง สับสน “นี่มันอะไรกัน”
ร่างแพรวดาวเปลี่ยนกลับมาเป็นอิจิโร่ที่ชุ่มโชกเลือดท่าทางทรมานแล้วเปลี่ยนกลับมาเป็นแพรวดาวที่ร้องไห้ด้วยความเสียใจ สร้างความสับสนให้กับทาเคชิ
“แกจะทิ้งหน้าที่เพื่อผู้หญิงคนเดียวไม่ได้นะทาเคชิ”
“ฉันรักคุณ...เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป” แพรวดาวร้องบอก
“คุ้มครองเมืองนี้...ด้วยเกียรติของโอะนิซึกะ”
ทาเคชิเต็มไปด้วยความงุนงง เอามือจับศีรษะอย่างปวดหัว ร้องลั่นกับภาพที่เห็นตรงหน้า
“อ๊าก”

ห้องพักฟื้นทาเคชิเช้าวันใหม่...ทาเคชิที่นอนอยู่บนเตียง กระตุกเฮือก แพรวดาวฟุบหลับอยู่ข้างเตียง สะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างรู้สึกได้ รีบมองเขาด้วยความดีใจ
“ทาเคชิ...คุณฟื้นแล้ว”
แพรวดาวลูบตัวทาเคชิด้วยความตื่นเต้น
“ฉันอยู่ตรงนี้ค่ะทาเคชิ”
แพรวดาวเขย่าตัวทาเคชิ เริ่มใจคอไม่ดี เพราะเขายังคงนอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน
“ฉันรู้ว่าคุณได้ยินเสียงฉัน...คุณแค่นอนหลับ...ลืมตาสิคะทาเคชิ ตื่นขึ้นมามองฉัน...”
แพรวดาว เห็นทาเคชิยังคงนอนนิ่งไม่รู้สึกตัว ไม่มีการตอบสนอง เธอใจเสียหน้าสลดลง
“คุณสัญญาจะดูแลฉัน...แล้วทำไมถึงทิ้งฉันไว้คนเดียว...”
แพรวดาวกุมมือทาเคชิบีบแน่น แต่เขายังคงนอนนิ่งไม่รับรู้
“กลับมานะทาเคชิ กลับมาหาคิมิ...ที่รักของคุณนะคะ”
แพรวดาวเสียงเครือน้ำตาคลอด้วยความเศร้า เสียใจ เธอทรุดลงปล่อยโฮข้างทาเคชิ กอดร่างที่ยังไม่ได้สติอย่างปวดร้าวและทรมานใจมาก

คลังรถไฟโอะนิซึกะ...ตำรวจจัดการเอาผ้าห่อร่างไร้วิญญาณของคนร้ายที่ถูกยิงกลางหน้าผาก และถูกเผาจนเกรียม แต่ยังคงเป็นเค้าโครงของใบหน้าอยู่บ้าง โอะซะมุ มองสภาพศพคนร้ายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ฮิโระ อาเบะเข้ามาบอก
“คุณริวมาถึงแล้วครับ”
โอะซะมุหันมองตามฮิโระ อาเบะ เห็น ริว โคจิ มาซาโตะ คาซูมะ รีบปรี่เข้ามาด้วยสีหน้าท่าทางตกใจ
“คนร้ายอยู่ไหน”
ริวชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นศพคนร้าย ฮิโระ อาเบะ เอาผ้าขาวคลุมปิดศพไว้ แล้วให้ตำรวจลูกน้องยกศพออกไป
“คนร้ายถูกยิง...เผาอำพรางศพในเขตโอะนิซึกะ” โอะซะมุบอกเสียงเครียด
มาซาโตะคิดๆ
“มันต้องการเบี่ยงประเด็น ทำให้ตำรวจคิดว่าโอะนิซึกะหักหลังกันเอง”
“ถ้าเป็นฝีมือของโอะนิซึกะ เราคงไม่เสี่ยงทิ้งศพไว้ให้ตำรวจตามมาเจอ” คาซูมะพูดขึ้น
ฮิโระ อาเบะอธิบาย

“ถึงเราจะเจอศพในเขตโอะนิซึกะ แต่เราก็ยังไม่ได้สรุปว่าเป็นฝีมือของใคร”
โคจิมองตามศพที่ถูกยกขึ้นไปไว้ท้ายรถตำรวจ โคจินึกถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้น เวลานั้น...โอะซะมุเปิดผ้าคลุมสีขาวของร่างทั้งสอง เผยให้เห็นว่าเป็นศพของโกะโร่กับซูจิ พวกทาเคชิตกใจที่เห็นศพทั้งสอง...โคจินึกขึ้นได้
“จัดฉาก...เหมือนศพของโกะโร่ ซูจิ”
“คนที่อยู่เบื้องหลังการตายของคนร้ายรายนี้ ต้องเป็นคนวางแผนลอบฆ่าคุณลุงอิจิโร่และครอบครัวแน่” ริวมั่นใจ
โอะซะมุหน้าเครียด
“ผมก็คิดอย่างนั้น...ขาดแค่หลักฐานที่ยังไม่ชัดเจน”
มาซาโตะเหนื่อยใจ
“กว่ากฎหมายจะหาหลักฐานเอาผิดใครได้ คงมีคนตายอีกนับไม่ถ้วน”
“ความศักดิ์สิทธิ์ของกฎหมาย อยู่ที่เราให้ความเคารพกฎหมาย” โอะซะมุพูดเรียบนิ่ง
ริวแววตามุ่งมั่น
“กฎหมายช้าเกินไป เมืองนี้ถึงต้องพึ่งวิถีนักรบซามุไร จัดการอิทธิพลชั่ว เพื่อความสงบสุขและความถูกต้อง”
“ถ้าทุกคนไม่เคารพกฎหมาย แล้วจะมีกฎหมายไว้เพื่ออะไร ต่อไปสังคมจะอยู่ร่วมกันยังไง”โอะซะมุขัด
โคจิรีบแทรกขึ้น เมื่อเห็นริวกับโอะซะมุเริ่มไม่ยอมกัน
“ท่านโอะซะมุต้องการหลักฐานอะไรบ้าง พวกเรายินดีให้ความร่วมมือเต็มที่”
ริวชะงักด้วยสีหน้าไม่พอใจ โคจิมองริวด้วยแววตาสุขุมลุ่มลึกมากกว่า ริวจำต้องยอมเงียบลง
“ต้องขอสอบปากคำคนของโอะนิซึกะทุกคน...รวมทั้งคุณริวด้วย” โอะซะมุมองริว
“ผมเต็มใจช่วย...ถ้ามันจะทำให้ตำรวจตามจับตัวคนบงการได้เร็วขึ้น เพื่อปิดคดีนี้ซะที”
ริวกับโอะซะมุจ้องหน้ากัน สายตาดุเดือด ไม่ยอมกัน

ริมทางรถไฟ...ริวตบตู้คอนเทนเนอร์โครมอย่างหงุดหงิดมาก มาซาโตะปราม
“ใจเย็นๆ หน่อยสิ”
“ผมพยายามแล้ว...แต่มันทนไม่ไหวจริงๆ ทาเคชิเป็นญาติคนเดียวที่ผมเหลืออยู่ ตำรวจมัวแต่ช้า...หาหลักฐานเอาผิดใครไม่ได้”
“ท่านโอะซะมุทำดีที่สุดแล้ว ถ้าเราไม่เชื่อถือตำรวจแบบท่าน เราคงเชื่อถือใครไม่ได้อีกแล้ว” คาซูมะน้ำเสียงจริงจัง
ริวกดดันมาก หน้าเครียด โคจิเดินไปแตะไหล่
“โกรธไปก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น...มีแต่จะขาดสติ ทุกอย่างจะแย่ลง”
ริวนิ่งพยายามสงบสติอารมณ์ตามคำพูดของโคจิ
“การพยายามมองหาอะไรจากความมืด...อาจทำให้เรามองไม่เห็นอะไรเลย”
“ต้องรอจนกว่าโอะนิซึกะไม่เหลือใครแล้วใช่มั้ย”
“คงอีกไม่นาน...อาสังหรณ์ใจว่าคนร้ายใกล้ตัวเราเข้ามาทุกที”
โคจิหวาดหวั่นและกังวลใจ

ระเบียงริมสวนบ้านมิซาว่ายามค่ำคืน...ริกิยืนอยู่ตรงระเบียง หันขวับมาถามซาโตชิด้วยสายตาดุ
“เอาศพมือปืนนั่นไปโยนไว้ในถิ่นโอะนิซึกะทำไม”
“ผมอยากให้ตำรวจคิดว่าเป็นการล้างแค้นกันเองของพวกโอะนิซึกะ”
“สิ้นคิด”
ริกิตวาดลั่น ซาโตชิหน้าเสีย
“ศพของไอ้โกะโร่ ซุจิ เคยถูกโยนทิ้งที่นั่น แค่นี้ตำรวจก็รู้แล้วว่าเป็นการจัดฉาก”

อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 11/5 วันที่ 25 ก.ค. 57

ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ประพันธ์โดย : ณารา
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน บทละครโดย : คฑาหัสต์ บุษปะเกศ, จีรนุช ณ น่าน
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน กำกับโดย : กฤษณ์ ศุกระมงคล
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ผลิตโดย : ค่าย เมคเกอร์ วาย,บริษัท เมคเกอร์ กรุ๊ป จำกัด
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ดำเนินงานโดย : ยศสินี ณ นคร
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ออกอากาศ : ทุกวันพุธ-พฤหัส เวลา 20.15 น.ช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ