อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก[2] วันที่ 3 ม.ค 2556

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก[2] วันที่ 3 ม.ค 2556

ฤชวีออกไป ชุติภายิ้มกริ่มได้ดั่งใจแต่หันมาเจอกิ่งแก้วที่จ้องเป๋งอยู่
“มองอะไรยัยกิ่ง”
“คุณย่าทำตัวเหมือนภรรยาหวงสามีเลย” ชุติภาทำหน้าดุ “จริงนะคะ แต่ต้นเป็นหลาน คุณย่าน่าจะให้อิสระกับต้นให้มีชีวิตของตัวเอง”
“อิสระอะไร”
“คุณย่าก็รู้ดีว่าเรื่องอะไร เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว คุณย่าก็ได้เห็นแล้วว่าที่จริงใครเป็นยังไงกันแน่ ทำไมยังต้องขวางต้นกับคุณพิมล่ะค่ะ คุณพิมก็ดูเป็นคนดี สวย เก่ง ที่สำคัญต้นรักคุณพิมนะคะ”
“พิมภาเหมือนย่าเกินไป”

“อ๋อ คนร้ายกาจด้วยกันก็มองกันออกใช่มั้ยคะ” กิ่งแก้วเห็นชุติภาทำตาดุจึงเปลี่ยนเรื่อง “แล้วไม่ดีเหรอคะคุณย่า เหมือนกันก็รู้ทันกัน คอเดียวกันดีออกคุยรู้เรื่อง”

“กิ่ง กว่าย่าจะมีอย่างทุกวันนี้ ย่าต้องทำงานอย่างหนัก ย่าได้เงินทอง เกียรติยศ ชื่อเสียง กว่าย่าจะรู้ว่าคุณปู่ป่วยทุกอย่างก็สายไปแล้ว ย่าไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้บอกลาคนที่รักย่าที่สุด ย่า ไม่อยากให้ต้นต้องอยู่กับคนแบบย่า ย่าอยากให้ต้นมีความสุข กิ่งเข้าใจมั้ย”
กิ่งแก้วรู้ว่าชุติภาเสียใจจริงๆ จึงจับมืออย่างปลอบโยน
“กิ่งเข้าใจค่ะคุณย่า แต่คุณย่ากับคุณพิมเป็นคนละคนกันนะคะ คุณย่าจะเอาชีวิตที่ผิดพลาดของตัวเองมา
ตัดสินคนอื่น มันก็ไม่ถูกนะคะคุณย่า ถ้าบทเรียนที่ผ่านมาทำให้คุณย่ากลัว คุณย่าก็ป้องกันสิคะแต่อย่ากีดกัน คุณย่ารู้ใช่มั้ยคะว่าการที่ต้องจากคนที่เรารักที่สุดมันเจ็บปวดแค่ไหน คุณย่าคงไม่อยากให้ต้นต้องเจ็บปวดใช่มั้ยคะ”
กิ่งแก้วปล่อยมือชุติภาแล้วออกไปเงียบๆ ชุติภาได้แต่มองตามอย่างคิดหนัก ไม่รู้จะเอาอย่างไรดี

ตรีวิญ ลัลนา ซูซี่เดินเข้ามาหาสุกัญญาที่ร้านอาหารซึ่งสุกัญญานั่งรออยู่
“นั่งสิ ขอโทษนะที่พี่ต้องเรียกทุกคนมาคุยกันวันหยุดแต่พี่มีเรื่องด่วน ทางบริษัทพิจารณายกเลิกโปรเจ็กต์ที่ทำกับคุณการะเกตุทั้งหมด เพราะข่าวที่ทางคุณการะเกตุเข้าไปพัวพันกับเรื่องรุกล้ำที่อุทยาน แต่ลัลไม่ต้องกลัวนะพี่มีโปรเจ็กต์อื่นให้ลัลดูแล” ลัลนาฟังนิ่ง “มันเป็นโปรเจ็กต์ที่พี่จะใช้เป็นเกณฑ์ในการพิจารณาเรื่องการไปประจำสาขาที่ญี่ปุ่น
เหมือนกัน”
“โปรเจ็กต์ล้มแบบนี้จะกลายเป็นว่าเราทำงานผิดพลาดมั้ยคะคุณสุ”
“ไม่ มันเป็นตัวแปรที่เราควบคุมไม่ได้ไม่เกี่ยวกับทีมของลัล ขอให้สบายใจ”
ลัลนา ซูซี่ยิ้มรับสบายใจ ตรีวิญนิ่งคิดจะเอาเรื่องนี้ไปทำคะแนนกับพิมภา

การะเกตุเข้ามาในห้องทำงานแล้วทิ้งตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยๆ
“โอ้ย เพราะอีนังชุติภาแท้ๆ มันถึงได้วุ่นวายแบบนี้” มือถือการะเกตุดัง การะเกตุมองมือถือเห็นเป็นเบอร์ไม่คุ้น แต่ก็กดรับ “ฮัลโหล”
“ผมฤชวีครับ”
การะเกตุรู้สึกว่าต้องมีเรื่องแน่
“ว่าไงคะคุณต้น ย่าคุณมีอะไรจะเคลียร์อีกเหรอคะ”
“ผมว่าทุกอย่างมันเคลียร์หมดแล้วล่ะครับ ที่ผมโทรมาก็แค่จะเตือนให้คุณทราบว่าต่อไปนี้ถ้าพวกคุณมายุ่งกับคุณย่าของผมอีก ผมจะดำเนินการทางกฎหมายขั้นเด็ดขาดกับพวกคุณทันที”
“คุณสั่งฉันเหรอ”
“ผมไม่ได้สั่งครับ ผมแค่เตือน คนฉลาดอย่างคุณคงไม่คิดหาเรื่องเดือดร้อนให้กับตัวเองใช่มั้ยครับ” ฤชวีวางสาย
“คิดจะพวกแกชนะฉันแล้วเหรอ เก่งกันมากใช่ไหม ฉันจะคิดบัญชีรายตัวให้สาสม”
การะเกตุแค้นมาก ทางด้านฤชวีหลังจากวางสายตาการะเกตุ ฤชวีก็นึกเป็นห่วงพิมภา

ขณะนั้นพิมภาอยู่ที่คอนโดและกำลังนั่งซึมเหม่อๆ ที่โต๊ะด้านหลังพิมภาภาณุวัฒน์กับภัทรพลกำลังช่วยกันประกอบใบขอจดทะเบียนสมรส ภัทรพลขยับเอาชิ้นสุดท้ายวาง
“เรียบร้อย”
ภัทรพลยกไปวางตรงหน้าพิมภา พิมภามอง
“อะไรเนี่ยพี่ภัทร”
“ใบขอจดทะเบียนสมรสของแกกับคุณต้น”
“ถึงจะต่อกลับเข้าไปมันก็ไม่มีผลอะไรแล้ว”
พิมมาลายกขนมจีบออกมาวางให้
“เอกสารที่ถูกฉีกขาดอาจไม่มีผลทางกฎหมาย แต่กับใจของลูกล่ะ” พิมภาอึ้ง
“ความเป็นสามีภรรยามันฉีกขาดด้วยมือไม่ได้นะพิม แต่มันสามารถขาดสะบั้นได้ด้วยความไม่ใส่ใจ”
“แล้วจะให้พิมทำยังไง พิมทำหมดทุกอย่างแล้วนะ”
“อย่าพูดว่าทำหมดแล้วทุกอย่างถ้าแม้แต่ความเข้าใจพิมยังให้คุณต้นไม่ได้เลย” พิมภามองหน้าพิมมาลาอย่างขัดใจ น้อยใจ “หาให้เจอสิลูกว่าอะไรที่ทำให้คุณต้นโกรธพิม”
“แล้วก็ไปง้อเขาซะ”
“แล้วทำไมต้องเป็นพิมที่เป็นคนยอม ทำไมต้องเป็นพิมที่ต้องเป็นคนไปง้อ”
คนอื่นๆ มองพิมภาอย่างระอา พิมมาลายกตะเกียบขึ้นมาหนึ่งคู่
“ตะเกียบก็เหมือนชีวิตคู่นะลูก ถ้าเราหักเขาด้วยทิฐิ” พิมมาลาหักตะเกียบ “ก็จะเหลือเราแค่คนเดียว”
“จากตะเกียบก็กลายเป็นไม้จิ้มฟัน”
ภาณุวัฒน์หยิบตะเกียบมาคีบขนมจีบ
“แทนที่จะได้คีบขนมจีบให้กันแบบนี้”
ภาณุวัฒน์คีบขนมจีบให้พิมมาลา พิมมาลาอ้าปากรับ สองคนยิ้มให้กัน
“ทำไมทุกคนต้องเข้าข้างคุณต้นด้วย พิมเป็นลูกพ่อกับแม่นะ เป็นน้องพี่ภัทรด้วย เห็นคนอื่นดีกว่า”
“ก็เพราะเห็นว่าคุณต้นเขาดีจริงๆ”
“พี่ภัทร”
“ก็เลยอยากจะให้น้องรักได้คนดีๆ มาดูแล แล้วผิดตรงไหน”
“นั่นสิ ผิดตรงไหน”
“พิม ในสนามการทำงาน ลูกอาจจะแข่งขันเพื่อให้ได้ตำแหน่ง ไม่ยอมใครเพราะนั่นคือคู่แข่ง แต่คุณต้นคือคู่ชีวิตนะลูก พิมจะเอาชนะเขาเพื่ออะไร ในสนามความรัก คนที่ยอมก่อน คนที่ให้อภัยได้ก่อน คนที่ทำความเข้าใจอีกฝ่ายได้ก่อนเพื่อประคับประคองชีวิตคู่ให้เดินต่อต่างหากที่เป็นผู้ชนะ”

พิมภานิ่งคิดแต่ยังไม่ทันที่พิมภาจะพูดอะไร เสียงกริ่งหน้าประตูดัง
“คุณต้น รึเปล่า”
ภัทรพลรีบไปเปิดประตู พิมภามองด้วยความหวัง แต่ภัทรพลเดินกลับมาหน้าเซ็งมาก โดยมีตรีวิญเดินตามภัทรพลเข้ามา
“คุณพิมครับผมมีเรื่องงานที่เกี่ยวกับการไปประจำสาขาที่ญี่ปุ่นจะมาคุยกับคุณ”
“เชิญนั่งก่อนสิคะ”
ตรีวิญกำลังจะเดินเข้าไปนั่ง ฤชวีเดินเข้ามา ฤชวี พิมภา ตรีวิญยืนมองหน้ากันเป็นสามเหลี่ยมอำมหิต

ฤชวีมองหน้าพิมภาแล้วก็มองหน้าตรีวิญ แล้วก็เดินเข้าหาทั้งคู่ ภัทรพล พิมมาลา ภาณุวัฒน์ลุ้น
“ท่าทางวันนี้มีมวยแน่เลยพ่อ” ภัทรพลกระซิบกับภาณุวัฒน์
“สงสัยจะหึง”
“ให้จริงเถอะ พ่อหมั่นไส้ไอ้หน้าขาวมานานแล้ว”
พิมมาลาหยิกภาณุวัฒน์
“นินทากันเบาๆ หน่อยสิพ่อ”
พิมภามองว่าฤชวีจะทำอะไร แต่ฤชวีเดินเลยทั้งคู่ไปหยิบโน้ตบุ๊ค ทุกคนมองงง
“คุณต้น ทำไม”
“ผมมาเอาโน้ตบุ้กน่ะครับ ไปก่อนนะครับ”
ฤชวีจะเดินออกไป ภัทรพลเข้ามาโอบไหล่กันไว้
“คุณต้น มาแค่นี้เองจริงๆ เหรอ”
ฤชวีมองพิมภากับตรีวิญ
“ตอนแรกผมเป็นห่วงคุณพิมกลัวว่าทางการะเกตุกับยายเขาพาลแค้นมาที่คุณพิมด้วย แต่ตอนนี้คงไม่ต้องห่วงแล้ว”
“ก็จริงค่ะ ฉันดูแลตัวเองได้แล้ว ไม่ต้องการให้ใครมาดูแล” พิมภาบอกแล้วหันไปหาตรีวิญ “ไหนคะเรื่องที่จะคุยกับพิม”
ฤชวีได้ยินว่าพิมภากับตรีวิญมีเรื่องจะคุยกัน ก็ฉุนออกไป ภัทรพลมองอย่างใช้ความคิด ภัทรพลคิดหาทางช่วยฤชวี แล้วก็คิดออกว่าต้องหาตัวช่วย

ภัทรพลลงมานั่งรอลัลนาในสวนของคอนโด ในมือภัทรพลมีแหวนพลอยน้ำงาม ลัลนาเข้ามาอย่างรีบร้อน
“คุณภัทร” ลัลนาเข้ามาเห็นแหวนในมือของภัทรพลก็ชะงัก “เรียกให้ลัลรีบมาด่วนแบบนี้...” ลัลนาจ้องมองแหวนแล้วคิดเองเออเอง “มีอะไรเซอร์ไพรส์หรือเปล่าคะ”
ภัทรพลมองลัลนาเห็นสายตาที่มองแหวน
“แหวนนี่...”
“เดี๋ยวค่ะ ลัลยังไม่พร้อม ขอเตรียมใจก่อนนะคะ” ลัลนาหันกลับไปสูดลมหายใจสามครั้งแล้วหันกลับมา “ตกลงค่ะ” ภัทรพลอึ้งมองแล้วหัวเราะ ลัลนางง “คุณขำอะไรคุณภัทร”
“นี่แหวนลูกค้า คุณคิดอะไร คิดว่าผมเอามาให้คุณเหรอ”
ลัลนาหน้าแตกหุบยิ้ม งอนจะเดินหนีแต่ภัทรพลจับมือไว้ไม่ยอมให้ไป
“ปล่อยลัลนะ”
“คุณลัล คุณอยากเป็นแฟนกับผมจริงๆ ซะทีหรือยัง”
ลัลนามองภัทรพลอ้าปากค้าง อึ้ง
“อ้าว นี่ยังไม่เป็นอีกเหรอคะ”
“ยังไม่นับครับ ก็บอกแล้วไงช่วงนี้เป็นช่วงสะสมคะแนน” ลัลนางอน “ไม่ตอบ แสดงว่าไม่อยาก งั้น” ภัทรจะเดินไป ลัลนาจึงรีบบอก
“อยากค่ะ”
“งั้นก็ดีแล้ว” ลัลนายิ้มรับคิดว่าโอเคแล้ว “งั้นก็ต้องขยันทำคะแนน”
“ชักจะเยอะนะคุณน่ะ จะให้ทำอะไรอีกก็ว่ามา”
“นายตรีวิญย้ายเข้ามาอยูคอนโดเดียวกับไอ้พิม” ลัลนาเข้าใจทันที
“อยากให้จัดการให้กันคุณตรีวิญออกไปใช่มั๊ย ไม่เห็นจะยาก”

ภัทรพลมองอย่างสนใจ ลัลนายิ้มเจ้าเล่ห์อย่างมีแผน
ลัลนาขึ้นมาหาพิมภาที่คอนโด พิมภามองลัลนาอย่างแปลกใจ

“ลัล ทำอะไรเนี่ย”
“ก็ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”
“ตอนนี้เนี่ยนะ”
ลัลนานั่งคั่นอยู่ระหว่างพิมภากับตรีวิญ ลัลนายิ้มหันไปหาตรีวิญ
“ยัยพิมโทรบอกน่ะค่ะว่าคุณตรีวิญจะติวเข้มเรื่องการไปประจำสาขาที่ญี่ปุ่น” พิมภามองงงเพราะยังไม่ได้บอกอะไรลัลนาเลย “ลัลก็เลยอยากจะมารับการติวด้วย...นี่พิมฉันขอค้างบ้านเธอนะ พอดีช่วงนี้ที่บ้านแอร์เสีย เดี๋ยวผิวฉันขาดน้ำแล้วจะไม่เป๊ะเวอร์ นะเพื่อนนะ ฉันจะตอบแทนเธอด้วยการขับรถให้เธอนั่งไปทำงานตอนเช้า เธอจะได้ไม่ต้องขับรถไปเอง สะดวกเนอะ เราก็เม้าท์มอยกันไป แค่คิดก็เป๊ะแล้วอ่ะ”
ตรีวิญหน้าเสียเพราะลัลนาทำให้เสียความตั้งใจที่คิดไว้
ภัทรพล ภาณุวัฒน์ พิมมาลาทำเป็นนั่งๆ ดื่มกาแฟ อ่านหนังสือ แต่ที่จริงเกาะติดสถานการณ์ สบตากันอย่างพอใจฝีมือของลัลนา พิมมาลาทำเป็นจิบชาแต่พูดกับภัทรพล
“ว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้ไม่ใช่แค่กดไลค์นะ แต่แม่รักเลย”
“ร้ายเป๊ะแบบนี้ พ่อกับแม่ให้ผ่าน”
สามคนยิ้มมีความสุข

ที่บ้านชุติภา มิ้นท์นั่งทำงานอยู่ ชุติภาเข้ามามองหาฤชวี
“มิ้นท์ ตาต้นไปไหน” มิ้นท์ไม่ตอบ ทำเป็นงอนไม่สนใจ “มิ้นท์ ย่าถามไม่ได้ยินเหรอ หรือว่าไม่สนใจ”
“มิ้นท์อยากจะลองทำอย่างคุณย่าบ้างค่ะ”
“ย่าทำอะไร”
“ก็ทำเป็นเฉยชาไม่สนใจความรู้สึกของใครเลยไงคะ นี่ถ้าคุณย่าไม่รู้ความจริงแล้วเกิดพลาดให้พี่ต้นแต่งงานกับยัยนั่นเข้า จะเป็นยังไง”
“แกกำลังด่าย่าใช่มั้ย”
“มิ้นท์ไม่กล้าหรอกค่ะ เพราะเวลาคุณย่าทำอะไรคุณย่าคิดแล้วนี่คะว่ามันถูกต้อง” มิ้นท์จ้องหน้าชุติภา “แต่คุณย่าแน่ใจเหรอคะว่าคุณย่าทำถูกแล้ว” ชุติภาฟังนิ่ง มิ้นท์เข้าใจว่าชุติภากลัวหลานไม่รักจึงเข้าไปกอดเข่าอ้อน “คุณย่าขา ไม่ว่าจะมีใครๆ เข้ามาในชีวิตเราสองพี่น้อง มันก็ไม่ได้ทำให้ความรักที่เรามีต่อคุณย่าลดลงหรอกนะคะ แล้วคุณย่าล่ะคะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น คุณย่ายังรักพวกเราเหมือนเดิมรึเปล่า”
มิ้นท์มองชุติภาด้วยสายตาที่แสดงความรักความจริงใจ ชุติภาเริ่มอ่อนลง
“วันนี้ฉันโดนหลานคอมเม้นท์ถึงสองคนเลยเหรอเนี่ย”
ชุติภารู้อยู่แก่ใจว่าเรื่องที่หลานๆ พูดเป็นเรื่องจริง

เอกพลเข้ามาที่หน้าห้องทำงานการะเกตุ จะเข้าไปในห้องแต่ชะงักที่ได้ยินเสียงการะเกตุ
“ยายจำไร่ของเราที่ปราจีนบุรีได้มั้ย เกตุว่าจะเอาอีแก่ชุติภาไปพักร้อนหน่อยดีมั้ยยาย เกตุเรียกลูกน้องมาแล้วเดี๋ยวจะให้ไปช่วยยาย” การะเกตุวางสาย เอกพลเดินเข้ามาในห้อง
“คุณเกตุครับ”
การะเกตุมองเอกพลอย่างไม่พอใจ
“แกไม่เกี่ยวอะไรกับฉันแล้วยังจะเสนอหน้ามาทำไมอีก”
“เมื่อเช้ามันหน้าสิ่วหน้าขวานผมก็เลย...”
“แกก็เลยต้องแสดงความหน้าตัวเมียออกมา ออกไปให้พ้น”
เอกพลอารมณ์ขึ้น
“แกกล้าไล่ฉันเหรอ แล้วเอามือถือที่มีคลิปขึ้นมา”
การะเกตุมองเอกพลอย่างไม่กลัว
“คิดว่าจะขู่ฉันได้ซ้ำสองเหรอ”
เอกพลแปลกใจ ทันใดนั้นมีชายฉกรรจ์ลูกน้องการะเกตุ 2 – 3 คนเข้ามา จับมือที่ถือโทรศัพท์ของเอกพลบิดเต็มแรงจนโทรศัพท์หล่นกับพื้น เอกพลจะเก็บแต่ลูกน้องการะเกตุกระทืบโทรศัพท์แตก
“คราวนี้แกมีอะไรมาแบล็คเมล์ฉันอีกมั้ย”
“พูดทำไม”
“ทำให้มันรู้สิว่าคนที่คิดจะเหยียบหัวฉันมันจะได้รับผลยังไง” ลูกน้องการะเกตุอัดเอกพลยับจนหมอบกอง “ถ้าแกไม่อยากตายก็ไปให้พ้น อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก โยนมันออกไป”
ลูกน้องการะเกตุหิ้วเอกพลออกไป การะเกตุมีสีหน้าพอใจที่เอกพลโดนอัด

พิมภาเดินออกมาจากห้องนอนเดินไปเดินมาสายตามองที่ประตูรอฤชวี
“ทำไมยังไม่กลับมาอีกนะ”
ลัลนาตามออกมามองๆ
“ยังไม่นอนอีกเหรอพิม...รอคุณต้นเหรอ”
“เปล่า” พิมภาพยายามเก็บอาการพิรุธเต็มที่
“ปากแข็ง ดูลัลนาเป๊ะเวอร์เป็นตัวอย่างนี่”
“ตัวอย่างอะไร ตัวอย่างของคนแพ้น่ะเหรอ เธอโดนพี่ชายฉันกำราบซะ สยบราบเงี๊ยะเหรอ”
ลัลนายิ้มรับไม่สะดุ้งสะเทือน
“แต่ฉันก็โอเคนะ ฉันชอบพี่ชายเธอจริงๆ นี่”
“ทำไมเธอถึงชอบล่ะ คุณสมบัติพี่ฉันเนี่ยไม่เป๊ะเวอร์อย่างที่เธออยากได้เลยนะ”
“ก็ เขาใส่ใจฉัน เข้าใจฉัน และก็รู้จักฉันดีที่สุด เขาทำให้ลัลนาคนที่ไม่เคยยอมใครก่อน คนที่ไม่เคยต้องตามจีบใครต้องคิดใหม่และไม่ว่าวิธีไหนถ้ามันจะทำให้พี่เธอรักฉันได้ ฉันจะทำ”
“ทำไม”
“Change my world จ้ะ พี่ชายเธอทำให้ฉันยอมรับความเป็นจริงมากกว่าสิ่งที่ปลอมๆ ที่ฉาบอยู่ภายนอก”
“เดี๋ยวนะเพื่อน แล้วไอ้ศัลยกรรมที่ฉาบบนหน้าเธอล่ะ”
“อะไรที่ทำไปแล้วมันแคนเซิลไม่ได้ย่ะต้องเลยตามเลย ฉันเพิ่งรู้นะว่าการได้เป็นที่รักและรักใครมันมีความสุขมาก เธอไม่อยากมีเหมือนเพื่อนเหรอ”
พิมภาเข้าใจว่าลัลนาอยากให้เธอง้อฤชวีแต่ทำเป็นไม่เข้าใจ
“แล้วเธอมาบอกฉันทำไม” ลัลนายิ้มอย่างรู้ทัน
“ฉันรู้ว่าเธอเข้าใจ นอนล่ะ ต้องรีบนอนก่อนห้าทุ่มเดี๋ยวร่างกายไม่เบิร์นจะอ้วน นี่เธอเอาน้ำให้ฉันหน่อยสิ” พิมภามอง “ก็เธอเจ้าบ้านนี่”
พิมภาลุกไป มือถือพิมภาสั่น ลัลนามองเห็นเป็นชื่อตรีวิญโทรเข้ามา ลัลนาหยิบมือถือแล้วลุกขึ้น พิมภาเอาแก้วน้ำส่งให้
“ขอบใจนะ”
ลัลนาเดินถือมือถือพิมภาเข้าห้องไปไม่ให้รับสาย พิมภาทิ้งตัวลงนั่งนิ่งคิดตามที่ลัลนาพูด แล้วก้มหน้านิ่ง
“คุณต้นคงไม่ย้อนกลับมาให้ฉันได้แก้ตัวหรอก”
ขณะนั้นฤชวีจอดรถอยู่ด้านล่างคอนโดพิมภาด้วยความเป็นห่วง ฤชวีมองขึ้นไปบนห้องพักแล้วกลับออกไปด้วยความน้อยใจ

พิมภาเดินเข้าไปที่เตียงเห็นมือถือของตัวเองที่ลัลนาเอาเข้ามาวางอยู่ที่หัวเตียง มือถือพิมภาดัง พิมภารีบหยิบนึกว่าฤชวีโทรมาขอโทษ แต่พอเห็นเบอร์ที่โทรเข้าก็ตกใจ
“เอกพล”
ลัลนาหันมองพิมภาว่ามีอะไร พิมภามองโทรศัพท์เครียดๆ ว่าจะรับดีหรือไม่

พิมภาออกมาจากลิฟต์โดยมีลัลนาตามมาด้วย เอกพลยืนรออยู่ที่หน้าคอนโด
“พิม”
เอกพลมองลัลนาอย่างไม่พอใจว่ามาด้วยทำไม
“ยังกล้ามาหาพิมอีกเหรอ ไม่กลัวพ่อพิมฆ่าเอาหรือไง”
“ตอนนี้พี่ไม่มีใครแล้ว ไม่เหลืออะไรแล้ว พิมต้องช่วยพี่นะ”
“หมดทางต้องซมซานมาซบกระโปรงผู้หญิง หน้าด้านจริงๆ” เอกพลไม่สนใจลัลนา
“พิม พี่ขอโอกาสได้มั้ย ตอนนี้พี่รู้แล้วว่าไม่มีใครดีเท่าพิม”
“เพ้อเจ้อ พิมมันเจอเพชรอย่างคุณต้น ไม่กลับไปหาแบคทีเรียอย่างแกให้โง่หรอก” ลัลนาดึงพิมภาให้ห่างออกมา “ไป พิม ไม่ต้องสนใจ สกปรก”
“อย่างไอ้ต้นน่ะ มันจะได้หายใจอีกสักกี่วัน” เอกพลยิ้มเยาะ พิมภาสะดุดหู

“หมายความว่ายังไง”
เอกพลรู้ตัวว่าหลุดปาก
“เปล่า ไม่มีอะไร”
พิมภาเห็นเอกพลมีพิรุธ
“รู้อะไรมาใช่มั้ย”
“ไม่” เอกพลปฏิเสธอย่างมีพิรุธ พิมภามองอย่างรู้ทัน

อ่านละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก[2] วันที่ 3 ม.ค 2556

ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทประพันธ์โดย ปัณณพร
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก บทโทรทัศน์โดย สองปุณณณฐ
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก กำกับการแสดงโดย เมธี เจริญพงศ์
ละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รัก ผลิตโดย บ.เมกเกร์ เจ กรุ๊ป จำกัด(โดยคุณนก จริยา แอนโฟเน)
ติดตามชมละคร คุณสามี(กํามะลอ)ที่รักได้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา manage