อ่านละคร แค้นเสน่หา ตอนที่ 7 วันที่ 20 ก.ค. 56
“ท่านชายเด็จไปสวรรค์แล้ว ไม่เหมือนเอ็งหรอกนังเฟือง ไปไหนไม่ได้เพราะจิตอาฆาตพยาบาท เป็นสัมภเวสีเร่ร่อนคอยรังควาญผู้คนอย่างนี้ หลอกหลอนคนในบ้านจนเขาระอา นี่ยังไปหลอกคนนอกบ้าน เอ็งทำร้ายเขาแล้วเห็นแก่หน้าข้ากับคุณชายบ้างไหม เขาตายที่นี่จะเป็นยังไง”ผีเฟืองจะเถียงว่ารุ้งเป็นมารทำให้ชายเดียวกล้าขัดคำสั่ง ท่านหญิงเหลืออด ตะโกนให้หยุดและห้ามขาด
“เอ็งทำอะไรเขาไม่ได้...อย่าทำเป็นอันขาด ถ้าไม่เชื่อเอ็งก็ไม่ต้องอยู่วังนี้อีกต่อไป ข้าจะไปหาคนมาขับไล่เอ็ง”
“พี่เฟืองเขาจงรักภักดีท่านหญิง คนซื่อสัตย์อย่างนี้หายากนะพี่สาลี่”
“ซื่อสัตย์กับเจ้านายน่ะดี แต่ซื่อสัตย์จนฆ่าคนอื่นแบบนี้ แกว่าดีหรือผ่อง ถ้ามันดีจริง...มันจะตกนรก เร่ร่อนเป็นผีเที่ยวขอส่วนบุญอย่างนี้หรือ”
ผ่องเถียงไม่ออก ได้แต่เตือนสาลี่ให้ระวังปากเพราะกลัวผีเฟืองมาเอาคืนเหมือนครั้งที่แล้ว แม่ครัวใหญ่ไม่กลัวเพราะชินแล้ว เชื่อมั่นว่าถ้าจิตนิ่งเสียอย่างผีคงทำอะไรไม่ได้
ooooooo
สนขับรถมาส่งรุ้งเย็นวันเดียวกัน ชายเดียวนั่งมาเป็นเพื่อน เห็นใจเธอมากที่ตกใจไม่หาย รุ้งถอนใจเบาๆและบอกว่าจะไม่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับแม่และทุกคนในบ้านเพราะไม่อยากให้ไม่สบายใจ ชายเดียวตัดสินใจถามว่าเธอเห็นอะไรกันแน่ แต่ไม่ได้เรื่องมากนักเพราะเด็กสาวปฏิเสธว่าไม่เห็นอะไรเลย
เมื่อกลับถึงบ้าน รุ้งก็ยิ้มน้อยๆบอกว่าท่านหญิงรับสั่งดีด้วยทุกอย่างและมีเมตตามาก จริมาที่นั่งฟังอยู่ด้วยไม่อยากเชื่อเพราะไม่ไว้ใจท่าทางเหมือนมองไม่เห็นหัวใครของท่านหญิง เช่นเดียวกับจันทร์แต่ด้วยเหตุผลที่ต่างกัน รุ้งจึงรับปากทั้งสองว่าจะไม่ไปวังรังสิยาอีกถ้าไม่จำเป็น
สองสาวยังคุยกันต่ออีกครู่ใหญ่ สารภีจึงเข้ามาตามไปหาพจน์ สองสาวเข้าไปนั่งเรียบร้อยพร้อมกับคุณหญิงเพ็งและจันทร์ที่มาเป็นพยาน ผู้พิพากษาใหญ่เริ่มเตือนให้จริมาเตรียมตัวเพราะใกล้สอบเทอมสุดท้ายและต้องไปเรียนต่อต่างประเทศในอีกไม่กี่เดือนถัดมา จริมาโอดเพราะไม่อยากทิ้งพ่อไปไกล
“ถ้าเกิดคุณพ่อไม่สบายหรือใครเป็นอะไร”
“ก็ไม่ต้องกลับ ไม่จำเป็น ทางนี้ดูแลกันได้” จริมาจะเถียงแต่พจน์ยกมือห้าม “ริมาโตแล้ว คิดอย่างมีเหตุผลนะ ขอให้ตั้งใจมุ่งมั่นทำหน้าที่ของตัวให้ดี ทำไมพ่อจะไม่อยากให้ริมากลับในเวลาที่พ่อเจ็บหรือตาย”
จริมากัดฟันแน่นแต่ในที่สุดก็ทนไม่ไหว สะอื้นฮักจนน่าสงสาร คุณหญิงเพ็งทนไม่ไหวถลาไปกอดปลอบ
“ลูกสาวผู้พิพากษาหรือนี่ ความมีเหตุผลหายไปไหน คิดว่าพ่ออยากออกคำสั่งทำร้ายจิตใจเราทุกคนงั้นหรือ”
จริมายิ่งร้องไห้หนักขึ้น รุ้งจึงเข้าไปรับช่วงต่อ โยกตัวเพื่อนรักไปมาเหมือนกล่อมแต่ไม่ได้ผล พจน์จึงต้องพยายามใหม่
“ถ้ากลับมา ริมาจะไม่มีวันกลับไป ถึงเวลานั้นริมา จะไม่คิดถึงเรื่องเรียน พ่ออยากให้ริมากับฉัตต์เรียนให้จบ”
จริมาปาดน้ำตาป้อยๆ คุณหญิงเพ็งหันไปถามรุ้งเรื่องเรียนบ้าง และยังอยากให้เปลี่ยนใจไปเรียนมหาวิทยาลัย
“รุ้งจะเรียนพยาบาลค่ะ รุ้งไม่เปลี่ยนใจ”
ทุกคนในบ้านรู้เหตุผลดี ได้แต่มองหน้ากันน้ำตาคลอ เชื่อว่าจะผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ด้วยดี
คุณหญิงเพ็งพาสองสาวไปข้างนอก ทิ้งจันทร์ให้นั่งคุยกับพจน์ตามลำพัง จริมายังรีรอแอบฟังหน้าประตู ใจไม่ดีเมื่อได้ยินเสียงพ่อและน้าสาวที่พร่ำบอกว่าไม่อาจทำใจแข็งใจเพราะสงสารจริมากับฉัตต์
“พี่ให้เขาเห็นพี่ตายไม่ได้ ริมาไม่เข้มแข็งเหมือนรุ้ง ถึงพี่ตายก็ไม่ต้องบอกจนกว่าจะเรียนจบ”
“คุณฉัตต์กับคุณริมาจะไม่รู้หรือคะ ถ้าไม่มีจดหมายของคุณพี่เขียนส่งไป”
“พี่หาทางแก้ไว้แล้ว น้องไม่ต้องห่วง สองคนจะไม่รู้แน่”
สองพี่น้องต่างสายเลือดมองตากันด้วยความเข้าใจ ไม่รู้เลยว่าจริมากลั้นสะอื้นแทบตายแล้วค่อยๆถอยจากตรงนั้นกลับห้อง
ooooooo
พจน์เริ่มต้นเขียนจดหมายกองใหญ่ในคืนนั้น จันทร์ได้แต่เอาของว่างและเครื่องดื่มมาให้ ฝ่ายจริมาก็เข้าไปนอนน้ำตาซึมในห้องรุ้ง ฝากฝังพ่อและย่ากับเพื่อนรักระหว่างที่เธอไปเรียนต่อ รุ้งรับปากดิบดี โอบกอดเพื่อนด้วยความรักและสงสาร เห็นใจไม่น้อยที่ต้องมาเจอเรื่องเช่นนี้
จริมาทนเก็บความอึดอัดใจไม่ไหว ปรับทุกข์กับรุ้งเรื่องที่แอบได้ยินพ่อคุยกับน้าจันทร์เรื่องป่วยหนัก สองสาวปรึกษากันแล้วก็ตัดสินใจคุยกับจันทร์ในเช้าวันรุ่งขึ้น อดีตหม่อมตกใจหน้าซีด หันขวับไปทางรุ้งเพราะคิดว่าลูกสาวเป็นคนบอก จริมารีบโบกมือห้ามแล้วแก้ตัวแทน
“ริมาเป็นคนบอกเอง เขาเป็นคนบอกให้ริมาพูดกับน้าจันทร์ตรงๆ ริมารู้ว่าคุณพ่อไม่ให้บอก...ทำไมคะ”
“คุณพจน์ไม่อยากให้คุณริมาเห็นคุณพ่อไม่สบาย”
“คุณพ่อเป็นพ่อ...ริมาเห็นได้ไม่ว่าคุณพ่อจะเป็นยังไง มันทรมานมากนักหรือ”
“ท่านกลัวคุณริมาขวัญเสียไม่ยอมเรียนต่อ”
“แต่ตอนนี้ริมาเสียใจมาก คุณพ่อไม่ให้บอกพี่ฉัตต์กับริมา มันไม่ยุติธรรมเลย เราเป็นลูกมากีดกันเราได้ยังไง”
จันทร์นิ่งอึ้ง รุ้งตัดสินใจถามเพื่อนตรงๆว่าจะไปเรียนต่อหรือไม่ จริมาปาดน้ำตาและตัดใจบอก
“ริมาจะไป...จะไม่ทำให้คุณพ่อเสียใจ แต่น้าจันทร์ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน...น้าจันทร์ต้องซื้อตั๋วเรือบินให้ริมากลับมาดูใจคุณพ่อ ถ้าไม่สัญญา...ริมาก็ไม่ไป”
จันทร์กับรุ้งถึงกับมองหน้ากันเครียดๆ ไม่คิดว่าจริมาจะใจเด็ดขนาดนี้...แล้วแบบนี้จะทำอย่างไรดี
จริมาขอแยกไปคิดอะไรตามลำพัง ในขณะที่รุ้งเข้าครัวไปช่วยแม่ทำขนม เห็นขนมบุหลันดั้นเมฆก็คิดถึงชายเดียวเพราะเกิดเรื่องครั้งก่อนเธอเลยไม่ได้ทำให้ทาน เด็กสาวจะวานให้แนบนำไปให้ที่วัง จันทร์เริ่มใจไม่ดีเพราะไม่อยากให้พี่น้องชอบกันเอง แต่เลือกไม่แสดงออกมากเพราะไม่อยากให้ลูกสาวสงสัย
เวลาเดียวกันที่หน้าบ้านปัณณธร...ชายเดียวปั่นจักรยานมาถึง เห็นจริมาถีบจักรยานไปอีกทางเลยตามไปห่างๆ สองหนุ่มสาวไปเจอกันที่บ้านสวนของมิ่ง จริมาตกใจมากที่เห็นคู่ปรับ ตั้งท่าหาเรื่องเพราะคิดว่าเขาตามมาจับผิด ชายเดียวเห็นเธอร้องไห้ก็แปลกใจ จริมาที่เขารู้จักไม่ใช่คนอ่อนแอ อยากปลอบใจแต่ดูท่าเธอจะไม่ยอม
จริมาผลุนผลันออกไปแล้ว แต่ก็อดเป็นห่วงเขาไม่ได้ที่ขี่จักรยานไม่แข็งแถมไม่คุ้นเส้นทาง เธอสั่งหนูตุ่นลูกนายมิ่งให้ไปบอกว่าจะรอหน้าสวน ชายเดียวปลื้มมาก ดีใจที่เธอมีน้ำใจ แต่จริมายังท่ามากไม่ยอมพูดด้วยดีๆ
“จวนมืดแล้ว คนไม่ชำนาญทางก็จะลงหลุมลงบ่อ หกล้มอยู่แถวนี้แล้วฉันจะบาปเปล่าๆ”
“ริมา...คุณเป็นคนใจดี ทำไมต้องแกล้งเป็นคนใจดำ”
“ฉันเป็นคนใจดำที่แกล้งเป็นคนใจดีต่างหาก”
ชายเดียวเห็นเธอผ่อนท่าทีก็ตัดสินใจถามเรื่องคาใจ “คุณมีเรื่องเศร้า...ผมเห็นสายตาคุณ มีเรื่องอะไรเล่าได้ไหมครับริมา”
“ไม่หรอก ไม่เศร้าเท่าไหร่ เมื่อวานเศร้ากว่านี้”
“เราเป็นเพื่อนกันนะ เห็นกันมาตั้งแต่เล็กๆ ถึงคุณไม่ค่อยชอบผมแต่ผมก็ชอบคุณ”
จริมานิ่งไปนิดแล้วถอนใจยาว เล่าเรื่องที่ทำให้ทุกข์ใจอยู่ตลอดทั้งคืนที่ผ่านมา
“คุณพ่อไม่สบายมาก ฉันไม่อยากไปเรียนต่อแต่คุณพ่อไม่ยอม ฉันเลยต้องไปทั้งที่ห่วงคุณพ่อมาก”
“คุณว่าคุณพ่อกับคุณย่าทำไม่ถูกเหรอที่บังคับคุณ ทั้งสองท่านต้องเลือกอะไรดีที่สุดให้คุณอยู่แล้วนะริมา”
จริมาจนด้วยเหตุผลแต่ไม่อยากยอมรับ ชายเดียวจึงถามถึงรุ้งบ้าง จริมาอึ้งแล้วเปรยเสียงเรียบ
“ถามรุ้งสิคุณชาย...ฉันตอบเรื่องของฉัน เรื่องของรุ้งคุณต้องฟังจากปากเขาเอง”
กว่าสองคนจะกลับถึงบ้านก็เย็นย่ำ พบนายแนบหน้าบ้านกำลังจะไปส่งขนมที่วัง ชายเดียวปลื้มใจที่รุ้งนึกถึง ส่วนจริมาน้อยใจนิดๆแต่พยายามข่มไว้ ขอแยกไปอีกทางเปิดโอกาสให้เพื่อนรัก รุ้งดีใจที่ชายเดียวมาขอพบแต่จันทร์ทนไม่ไหวอีกต่อไป สั่งลูกสาวทำงานในครัวจนเสร็จเพราะต้องการใช้วันรุ่งขึ้น
รุ้งแปลกใจแต่ไม่กล้าขัด ก้มหน้าก้มตาทำงานและเก็บความสงสัยไว้ในส่วนลึก ไม่อยากเซ้าซี้ให้แม่ไม่สบายใจ ส่วนจันทร์ไปพบชายเดียว ตัดสินใจพูดว่ารุ้งคงไม่ว่างมาคุยด้วย ราชนิกุลหนุ่มน้อยเข้าใจดีและเปลี่ยนมาถามเรื่องเรียนต่อของรุ้ง จันทร์ตอบว่าลูกสาวจะเรียนพยาบาลที่เมืองไทย ชายเดียวจึงขอตัวกลับเงียบๆ อดีตหม่อมได้แต่มองตาม...อยากบอกความจริงใจแทบขาดแต่คิดว่ายังไม่ถึงเวลา
ooooooo
อ่านละคร แค้นเสน่หา ตอนที่ 7 วันที่ 20 ก.ค. 56
ละครแค้นเสน่หา บทประพันธ์โดย : วราภาละครแค้นเสน่หา บทโทรทัศน์โดย : อ.แดง ศัลยา
ละครแค้นเสน่หา กำกับการแสดงโดย : สำรวย รักชาติ
ละครแค้นเสน่หา ผลิตโดย : บริษัท ฮูแอนด์ฮู จำกัด
ละครแค้นเสน่หา ควบคุมการผลิตโดย : วรายุทธ มิลินทจินดา
ละครแค้นเสน่หา ออกอากาศทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ