อ่านละคร แค้นเสน่หา ตอนที่ 5 วันที่ 10 ก.ค. 56
ฝั่งบ้านปัณณธรก็วุ่นวายกับการเตรียมงานเลี้ยง จันทร์กับรุ้งยุ่งอยู่หน้าครัวจัดเตรียมอาหารมือเป็นระวิง จริมาเข้ามาช่วยด้วยแต่ดูเหมือนจะเป็นตัวป่วนเสียมากกว่า“คุณริมา...มาจัดเรียงสับปะรดใส่จานนะคะ” จันทร์บอกยิ้มๆ
“โอ๊ย...ไม่หรอก ริมาไม่ใช่รุ้งนี่คะจะได้ทำเป็น”
“ก็ไม่ถึงกับต้องคว้านเงาะเป็นหรอกค่ะ แต่เรียงสับปะรดเนี่ยทำไม่ได้ก็ไม่ต้องชื่อคุณริมาแล้วค่ะ”
ความคิดอดีตหม่อมล่องลอยไปไกลถึงเรื่องฉัตต์ที่ชอบตั้งแง่กับเธอและรุ้ง แต่เขาก็ไม่เคยทำอะไรมากนอกจากเหน็บแนมไปตามประสา ตัวรุ้งเองแม้จะกลัวแต่ก็รักและเคารพฉัตต์เสมอ ใส่ใจจำได้แม้แต่รายละเอียดเล็กๆเช่นขนมที่เขาชอบ และสุดท้ายก็คิดถึงชายเดียว เด็กหนุ่มชอบอาหารและขนมฝีมือเธอเป็นชีวิตจิตใจ จันทร์ค่อยๆดึงตัวเองกลับมา คิดถึงชะตากรรมตัวเองแล้วยิ่งเศร้า...จากหม่อมในวังกลายเป็นสามัญชนธรรมดา แถมต้องพลัดพรากจากลูกอีกต่างหาก
ooooooo
งานเลี้ยงของบ้านปัณณธรเริ่มขึ้นช่วงหัวค่ำ แขกเหรื่อรับประทานอาหารรสเลิศและพูดคุยกันอย่างถูกคอ คุณหญิงเพ็งขอให้รุ้งเล่นเปียโนให้ความบันเทิงกับทุกคน จริมานั่งฟังอยู่นานจึงไปขอให้เล่นเพลงมีจังหวะขึ้น ฉัตต์ตามมาสมทบ อดชื่นชมในความสามารถของรุ้งไม่ได้ แต่ไม่ยอมแสดงออก
ภาพสองสาวร้องรำทำเพลงกันอย่างสนุกสนานทำให้ฉัตต์อดมองด้วยความเผลอไผลไม่ได้ โดยเฉพาะท่าทางอ่อนโยนและน้ำเสียงกังวานของรุ้งที่ทำให้เขาเหมือนตกอยู่ในภวังค์ แต่แล้วก็ได้สติลุกพรวดพร้อมทำท่าขึงขังตวาดรุ้ง
“ไม่มีความคิด จู่ๆก็ลุกมาเล่นเปียโน รบกวนผู้ใหญ่กำลังรับประทานอาหาร”
รุ้งเสียใจจะเดินออกแต่เขาตามมารั้งไว้ จริมาเห็นเพื่อนโดนพี่ชายหาเรื่องก็เข้ามาปกป้องเหมือนเคย
“พี่ฉัตต์...ริมาจะบอกอะไรให้นะ ฟังแล้วไม่ต้องขอโทษริมาก็ได้ แต่พี่ฉัตต์ต้องขอโทษรุ้ง”
“มันเรื่องอะไร จ้างให้ก็ไม่ขอโทษ ไม่ว่าใครทั้งนั้น”
“คุณย่าเป็นคนบอกให้รุ้งเล่นเปียโนเพลงอะไรก็ได้ แต่เจ้าคุณที่มาทานข้าวต่างหากเป็นคนขอเพลง”
ฉัตต์หน้าแตก รู้สึกผิดเต็มประตูแต่ไม่ยอมขอโทษ ได้แต่เดินหนีไป จริมามองตามเซ็งๆ...จะขี้เก๊กไปไหนเนี่ย ทำผิดก็ขอโทษสิ...ไม่เห็นจะยากเลย!
ด้านคุณชายศักดินาที่วังรังสิยา...ใคร่ครวญอยู่นานจึงตัดสินใจไปเคาะประตูห้องท่านแม่เพื่อขอโทษเรื่องเมื่อเย็น
แต่ต้องเงื้อมือค้างเมื่อได้ยินเสียงเหมือนท่านกำลังรับสั่งกับใครอยู่ เขาจึงเปลี่ยนใจลงไปรับประทานอาหารเย็นและเล่าให้ผ่องฟังถึงเสียงที่ได้ยิน
“ฉันได้ยินเสียงคุยในห้องท่านแม่ เห็นตัวด้วยตอนขึ้นห้องเมื่อเย็นแต่ไม่เห็นหน้า รู้แต่ว่าเป็นผู้หญิงแก่ๆ นุ่งโจง เห็นตอนเขาเดินเข้าห้องไปกับท่านแม่”
ผ่องหน้าซีดเพราะรู้ดีว่าเป็นผีเฟืองแต่ไม่กล้าบอก ได้แต่เก็บเรื่องนี้ไปปรับทุกข์กับสาลี่
“จะมีใครเสียอีกล่ะ แม่ผ่องคิดว่าเป็นใครจะอยู่กับท่านหญิงในห้องบรรทมได้”
สาลี่ถอนใจแล้วตบบ่าเพื่อนบ่าวเบาๆ...ท่านหญิงทรงรู้เห็นทุกอย่างแบบนี้เราคงไม่มีทางเลือกอะไรมากหรอก...
เวลาเดียวกันในห้องท่านหญิง...เธอเปิดอ่านจดหมาย สั่งเสียของเฟือง น้ำตาร่วงเผาะด้วยความคิดถึงและว้าเหว่
“เฟือง...หญิงรู้ว่าเฟืองยังอยู่ใกล้ๆและดูแลหญิงเสมอ”
ท่านหญิงอดเป็นห่วงความรู้สึกเฟืองไม่ได้ว่าจะคิดมากเรื่องชายเดียวอยากให้รื้อเรือนพักจึงแอบลงจากตำหนักไปหาที่ห้องเก่าของเฟือง รอไม่นานผีบ่าวคนสนิทก็ปรากฏร่างลางๆและก้มลงหมอบตรงหน้าเหมือนเคย
“เฟือง...หญิงจะไม่ยอมเป็นอันขาดถ้าชายเดียวจะรื้อเรือนของเฟือง” วิญญาณอดีตบ่าวคนสนิทค่อยๆชัดขึ้น ท่านหญิงเอื้อมมือไปลูบศีรษะปลอบโยน “เฟืองไม่ต้องกลัวนะ อะไรเป็นของเฟืองหญิงจะเก็บรักษาให้ จะไม่มี การเปลี่ยนแปลงใดๆ ถ้าหญิงยังมีชีวิตอยู่...หญิงสัญญา”
เฟืองซาบซึ้งในความรักของเจ้านาย ไม่เสียแรงที่เธอรักและเทิดทูนจนสละได้แม้แต่ชีวิต หลังจากนั้น... ท่านหญิงก็พาผีเฟืองไปหาชายเดียวถึงห้อง และด้วยอิทธิฤทธิ์ของเฟืองจึงทำให้คุณชายเหมือนตกอยู่ในความฝัน
“ไม่ต้องห่วงว่าชายจะรื้อเรือนข้าหลวง หญิงบอกเขาแล้ว เขาเป็นลูกที่ดีไม่ดื้อหรอก บอกอะไรก็เชื่อฟังดี”
ชายเดียวได้ยินจึงค่อยๆลืมตา ตกใจมากเมื่อเห็นท่านแม่ประทับอยู่ไม่ห่างเหมือนในความฝัน
“ชายฝันค่ะท่านแม่ เหมือนจริงมาก ฝันว่าท่านแม่เด็จมาดูชายพร้อมกับผู้หญิงแก่ๆ”
ท่านหญิงยิ้มบางๆแล้วถามว่าคือท่านยายหรือเปล่า ชายเดียวสั่นหน้าปฏิเสธ “ไม่ใช่ค่ะ ชายจำท่านยายได้ คนนี้แก่ ไว้มวยผมและนุ่งโจง อ้อ...ชายนึกออกแล้ว คนที่ตามเสด็จท่านแม่เข้าไปในห้องเมื่อเย็นนี้”
“นอนเถอะลูก...แล้วไม่ต้องถามใครเรื่องข้าหลวงคนนี้ แม่ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขามาหาแม่...สัญญาสิ” คุณชายรับปากดิบดี ท่านหญิงโล่งอก “เมื่อกี้ที่ชายฝัน เขาไม่ได้เข้ามาในห้องกับแม่หรอก แม่มาคนเดียว”
“ค่ะท่านแม่...ชายไม่รื้อเรือนข้าหลวงแล้วค่ะ”
ท่านหญิงยินดีมากเมื่อได้ยิน หันไปส่งสายตากับผีเฟืองที่หมอบกับพื้นไม่ห่าง...เห็นไหมหญิงบอกแล้วว่าลูกชายเป็นลูกที่ดีเชื่อฟังหญิงทุกอย่าง
ooooooo
ชายเดียวตื่นมาก็ไม่พบท่านแม่แล้ว สอบถามผ่องก็ได้ความว่าออกไปเยี่ยมท่านหญิงเล็กแต่เช้า ราชนิกุลหนุ่มน้อยไม่อยากอยู่คนเดียวเลยโทร.ไปบ้านปัณณธร จริมาเป็นคนรับสาย แกล้งตีรวนจนชายเดียวอ่อนใจแต่ไม่ถือสา
“นี่คุณชาย...ฉันรู้ว่าคนบ้านฉันน่ะปลื้มคุณชายกันทุกคน แต่ขอโทษนะยกเว้นคนเดียว...ฉัน” ชายเดียวตอบกลับมาสั้นๆจนจริมารำคาญ “คุณอยากพูดอะไรก็พูดมา ฉันก็มีงานทำเหมือนกัน จะวางหูใส่คุณก็ไม่อยาก เพราะมันจะทำให้ฉันไม่มีมารยาท...รู้ไว้ด้วย”
ชายเดียวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คนเดียว เอ็นดูความยียวนของจริมาจนนึกสนุกต่อปากต่อคำด้วย จริมาโมโหจะสวนกลับ แต่ต้องชะงักเมื่อเขาบอกจะมาที่บ้านวันนี้
“นี่บอกก่อนนะว่าฉันไม่ต้อนรับคุณชาย เพราะคุณชายชอบทำลับลมคมใน จะพูดอะไรก็ไม่พูด”
“จริงหรือครับ...ผมไม่เห็นรู้ตัวเลย”
จริมาจะโต้แต่ไม่ทันเพราะเขาวางสายเสียก่อน เธอถอนใจหนักๆแล้ววางหูเต็มแรง...คนบ้าวางหูไม่บอกไม่กล่าว!
ฝ่ายรุ้งยังเสียใจเพราะคำพูดของฉัตต์ไม่หาย ฝืนใจอ่านหนังสือแต่ไม่ค่อยมีสมาธิ น้ำตาร่วงเผาะด้วยความน้อยใจที่เขาไม่เคยเห็นความดี ฉัตต์แอบตามมานั่งข้างๆ เห็นเธอร้องไห้ก็ตกใจ ถามว่าเป็นอะไร รุ้งพูดไม่ออก ทำท่าอึกๆอักๆจนเขาชักฉุน
“นี่...ทำไมเวลาฉันถามอะไรต้องนิ่งเป็นเบื้อเป็นใบ้ จะพูดอะไรก็พูดมา ร้องไห้ทำไม”
“ไม่มีอะไรค่ะ แค่คิดอะไรนิดหน่อยเท่านั้น คุณฉัตต์อย่าสนใจเลยค่ะ”
“ใครว่าฉันสนใจ ฉันจะสนใจเธอทำไม เธอจะร้องไห้จนน้ำท่วมเมืองก็ไม่เกี่ยวกับฉัน”
“งั้นที่รุ้งไม่ตอบคุณฉัตต์ก็ถูกแล้วนี่คะ”
“ถึงยังไงก็ต้องจำไว้ว่าฉันถามอะไรต้องตอบ...ทันทีด้วย ไม่ใช่ให้ถามสองครั้งสามครั้ง” รุ้งรับคำง่ายๆจนฉัตต์ทำหน้าไม่ถูก อ้ำๆอึ้งๆแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจพูด “หยุดร้องไห้แล้วฟังฉัน เมื่อวานเรื่องเล่นเปียโนฉันขอโทษด้วย...ฉันไม่รู้”
รุ้งดีใจที่เขายอมขอโทษ แถมยอมยิ้มให้เป็นครั้งแรก ฉัตต์เองก็รู้สึกดีที่ไม่ต้องฝืนทำหน้าเคร่งแต่ก็ต้องพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้แสดงความอ่อนโยนมากเกินไป...เดี๋ยวได้ใจหมด!
จริมามาตามรุ้ง บอกให้รู้ว่าชายเดียวจะมาที่บ้าน รุ้งจึงไปบอกแม่เพื่อทำอาหารไว้ต้อนรับ จริมายังตีรวนเพราะไม่ชอบใจที่เขาจะมา ตั้งท่าป่วนโน่นนี่จนทุกคนปวดหัวแต่ก็ไม่มีใครถือสาเพราะรู้ดีว่าลูกสาวท่านผู้พิพากษาใหญ่แกล้งโวยวายไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้เคืองอย่างปากพูดแม้แต่น้อย
ฝั่งคุณชายศักดินาจะออกจากวังโดยรถรับจ้างเพราะท่านแม่เอารถไปใช้ แต่ผ่องแอบโทร.บอกบ้านปัณณธรให้ส่งรถมารับ จันทร์จึงตัดสินใจมารับเองเพราะอยากหาเวลาใกล้ชิดลูกชาย ผ่องออกมาส่งหน้าวัง ชายเดียวจึงแนะนำว่าผ่องเป็นแม่นมที่เลี้ยงตนตั้งแต่เด็ก จันทร์ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร นึกอิจฉาลึกๆที่อีกฝ่ายมีโอกาสดูแลลูกชาย รถบ้านปัณณธรแล่นออกจากวังไปแล้ว ไม่รู้เลยว่าผีเฟืองเฝ้ามองมาจากห้องท่านหญิง
อ่านละคร แค้นเสน่หา ตอนที่ 5 วันที่ 10 ก.ค. 56
ละครแค้นเสน่หา บทประพันธ์โดย : วราภาละครแค้นเสน่หา บทโทรทัศน์โดย : อ.แดง ศัลยา
ละครแค้นเสน่หา กำกับการแสดงโดย : สำรวย รักชาติ
ละครแค้นเสน่หา ผลิตโดย : บริษัท ฮูแอนด์ฮู จำกัด
ละครแค้นเสน่หา ควบคุมการผลิตโดย : วรายุทธ มิลินทจินดา
ละครแค้นเสน่หา ออกอากาศ: เร็ว ๆ นี้ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ