อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนอวสาน[2] วันที่ 3 ส.ค. 57
เคนอิจิคว้าดาบตัวเองขึ้นมารับแต่ถูกทาเคชิตวัดดาบตี จนดาบกระเด็นหลุดมือ“ฉันจะสู้เพื่อคนรัก สู้เพื่อหน้าที่ สู้เพื่อแผ่นดิน”
เคนอิจิพยายามจะลุกขึ้น แต่ถูกทาเคชิเล่นงานตีที่ขาและแขนทั้งสองข้างล้มคว่ำไปทันที
“หน้าที่ของนักรบซามูไรคือตายอย่างมีเกียรติ”
“อันธพาลชั่วอย่างพวกแก ไม่รู้จักเกียรติที่แท้จริง”
ทาเคชิสีหน้าดุดัน เงื้อดาบจ้วงแทงเข้าไปในแผ่นท้องของเคนอิจิจนสุดเล่ม
“อ๊าก...”
ทาเคชิยืนนิ่งจ้องมองเคนอิจิที่ตาค้างเพราะโดนดาบแทงแผ่นท้องโดยไม่ทันตั้งตัว
“ฉันอภัยให้กับความแค้นที่เรามีต่อกันได้ แต่ฉันไม่มีวันอภัยให้คนชั่วที่ทำร้ายคนบริสุทธิ์ และคิดทำลายแผ่นดินนี้”
อีกมุมในโกดัง...ทาเคชิฝ่าเปลวไฟในกองเพลิงที่ยังลุกโชติช่วงไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เข้าไปรื้อซากที่ถูกระเบิดเพื่อค้นหาตัวแพรวดาว
“เซโกะ...เซโกะ”
“ทา...เค...ชิ...”
เสียงแหบพร่าและไอสำลักควันของแพรวดาวดังขึ้น ทาเคชิหันไปเห็นร่างทาโร่นอนกอดแพรวดาวไว้เพื่อปกป้องเธอจากแรงระเบิด ทาโร่ค่อย ๆ ขยับตัวเปิดทางให้ทาเคชิเข้ามาประคองกอดร่างแพรวดาว โดยที่ตัวเองนอนบาดเจ็บมองแพรวดาวด้วยความเป็นห่วงอยู่ข้าง ๆ ทาเคชิพยายามลูบหน้าแพรวดาวด้วยความห่วงใย พบว่าศีรษะของเธอได้รับบาดเจ็บจนเลือดไหล เขาตกใจมาก
“เลือด”
แพรวดาวลืมตาปรือ คลี่ยิ้มให้ทาเคชิอย่างยากเย็น
“ผมมาช่วยคุณแล้ว...คิมิสุดที่รักของผม”
แพรวดาวสะอื้น น้ำตาไหลพราก ร่างกายชาหนึบจนแทบไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น
“ฉันขอโทษ...ฉัน...รักษาลูก ของเรา ไว้ไม่ได้...”
“ไม่ใช่ความผิดของคุณ ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล”
“ไม่เป็นไร...ฉันไม่เป็นอะไร”
“อดทนไว้นะเซโกะ...คุณทิ้งผมไปไม่ได้...คุณต้องอยู่เพื่อรักผม เป็นแสงดาวนำทางให้ชีวิตผม”
แพรวดาวลูบหน้าทาเคชิเบา ๆ น้ำตาไหลอาบแก้ม พยายามฝืนยิ้มอย่างยากเย็น
“ฉันดีใจ...ที่แสงดาวดวงเล็ก ๆ อย่างฉัน เคยนำทางให้นักรบแห่งตะวัน อย่างคุณ”
ทาเคชิเบือนหน้าหนี ไม่อยากฟัง น้ำตารินไหลด้วยความเศร้าสลด เสียใจ แพรวดาวเสียงอ่อนแรงลงเรื่อย ๆ
“ฉันได้รับเกียรติเป็นคิมิที่รักของคุณ แค่นี้...ฉันก็รู้สึกมีค่าที่สุด”
ร่างแพรวดาวเริ่มสั่นสะท้าน ทาเคชิตกใจ รีบกอดแพรวดาวไว้แน่น เสียงสั่นเครือ หัวใจจะแตกสลายไปพร้อมกับแพรวดาว
“คุณจะต้องไม่เป็นอะไร คิมิที่รัก...ได้โปรดอย่าทิ้งผมไป...ผมไม่เหลือใครอีกแล้ว”
ทาเคชิตะโกนลั่น เมื่อดวงตาของแพรวดาวเริ่มหรี่ลง พร้อมลมหายใจที่ขาดเป็นห้วง ๆ ทาโร่ยันตัวลุกขึ้น อึ้ง ใจหายวาบ เมื่อเห็นยอดหญิงในดวงใจกำลังจะเสียชีวิตต่อหน้าต่อตา
“โอคุซัง...อย่าหลับตา”
ทาเคชิช็อก สับสน เขย่าร่างแพรวดาว หวังให้สติเธอคืนมาอีกครั้ง ร่ำร้องด้วยหัวใจที่แทบแหลกสลาย
“ผมจะไปอยู่เมืองไทยกับคุณ เราจะทำไร่องุ่นในหุบเขา อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข คุณต้องมีชีวิตเพื่อแก่เฒ่าไปกับผมได้ยินไหม ตื่นขึ้นมานะคิมิที่รัก...” เขาตะโกนสุดเสียง “ผมสั่งให้คุณตื่น ตื่น”
ทันใดนั้น ร่างของแพรวาวก็สะดุ้งเฮือก...สูดลมหายใจเข้าออกลึกเต็มปอด ราวกับรับรู้เสียงของทาเคชิอย่างปาฏิหาริย์
“คิมิที่รัก...คุณได้ยินผม คุณได้ยินเสียงหัวใจของเรา”
ทาเคชิกับทาโร่ดีใจสุดขีด เมื่อเห็นว่าแพรวดาวยังมีลมหายใจ แม้จะไม่รู้สึกตัว
“โอคุซังแค่หมดสติไปเท่านั้น รีบพาไปโรงพยาบาลเถอะครับโซเรียว”
ทาเคชิช้อนร่างแพรวดาวขึ้น เพื่อจะรีบพาไปโรงพยาบาล ร่างทะมึนของใครคนหนึ่ง พุ่งตรงฝ่าเปลวไฟเข้ามาหาทาเคชิอย่างรวดเร็วร่าง เคนอิจิยกดาบขึ้นและเปล่งเสียงคำราม ด้วยแรงฮึดเฮือกสุดท้าย ยืนอยู่บนลังระเบิดขนาดใหญ่ พร้อมที่จะจุดระเบิดได้ทุกเมื่อ
“ไอ้ทาเคชิ”
ทาเคชิกับทาโร่ หันขวับไปเห็น ตกใจมาก
หน้าโกดังหลังสุดท้าย...ริวกับโคจิ นำลูกน้องโอะนิซึกะวิ่งมาถึงหน้าโกดังหลังสุดท้ายที่กำลังถูกไฟเผาไหม้ลุกลามไปทั่ว โคจิชี้ไป
“โซเรียวต้องอยู่ในโกดังหลังสุดท้ายแน่”
ริวหันไปสั่งสมุน
“ช่วยกันดับไฟ เร็ว”
ยังไม่ทันที่ทุกคนจะแยกย้ายกัน จู่ ๆ โกดังหลังสุดท้ายก็ระเบิดต่อหน้าต่อตาทุกคน บึ้ม ริวและทุกคนกระโดดหลบด้วยความตกใจ ช็อกมาก เห็นโกดังถูกไฟเผาไหม้ลุกโชน โคจิตะลึง
“โซเรียว”
“ไม่นะ...ไม่...”
ริวแทบคลั่งจะวิ่งฝ่าเปลวเพลิงเข้าไปช่วยทาเคชิกับแพรวดาวออกมา แต่บังเกิดเสียงระเบิดติดต่อกันอีกหลายครั้ง บึ้ม...บึ้ม...บึ้ม...โคจิตั้งสติได้ รีบสั่งให้คัตสึกับเซกิ จับตัวริวไว้
“จับตัวคุณริวไว้ อย่าให้เข้าไป”
“ปล่อย ฉันจะไปช่วยทาเคชิกับโอคุซัง...ปล่อยฉัน” ริวดิ้นรน
“โซเรียวสละชีวิตเพื่อเมืองนี้ ถ้าคุณริวเป็นอะไรไป โอะนิซึกะก็ไร้ผู้นำ”
โคจิตะโกนเตือนสติริว ด้วยความเสียใจเช่นกัน ริวหยุดครุ่นคิด น้ำตาลูกผู้ชายไหลริน ก่อนจะคุกเข่าลงกับพื้นอย่างทดท้อ เมื่อไม่เห็นวี่แววทาเคชิจะหนีรอดออกมาได้
“ทาเคชิ...แกทิ้งฉัน แกมันเห็นแก่ตัว ไอ้คนเห็นแก่ตัว”
ริวทุบกำปั้นลงพื้นด้วยความเสียใจ สิ้นหวัง โคจิคุกเข่าลงข้างตัวริว เศร้าไม่ต่างจากเขา แต่ไม่ฟูมฟาย แสงเพลิงยังคงแดงฉาน เจิดจ้า ท่ามกลางความโกลาหลของลูกน้องโอะนิซึกะที่ช่วยกันดับไฟ
ริวกับโคจิ นั่งคุกเข่าหน้าโกดังสินค้า รู้สึกถึงความสูญเสียที่ไม่อาจประเมินค่าได้
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป...แพรวดาวนั่งเหม่อลอย เศร้าเสียใจแต่นิ่งมาก เธอนึงถึง้หตุการณ์ที่เธอคุยกับริวก่อนหน้านี้
“ผมเจอโอคุซังหมดสติอยู่หลังโกดังราวปาฏิหาริย์ แต่เด็กในท้อง...” ริวเสียงเศร้า เหมือนคนจุกอก พูดไม่ออก
แพรวดาวเสียงแหบพร่าเศร้ามาก
“ทาเคชิอยู่ไหนคะ...เขาเป็นยังไงบ้าง”
ริวเงียบไป ไม่ตอบ จนเสียงของแพรวดาวเร่งเร้าถาม ด้วยความเป็นห่วง
“ทำไมไม่ตอบฉัน เกิดอะไรขึ้นกับทาเคชิ”
โลงศพทาเคชิ...มีรูปทาเคชิตั้งอยู่หน้าโลงศพอย่างเด่นชัด แพรวดาวจ้องมองรูปทาเคชิหน้าโลงศพ ตะลึง อึ้ง...มือข้างหนึ่งลูบที่ท้องตัวเอง น้ำตารินไหล เจ็บปวดหัวใจ ยังทำใจไม่ได้ที่ต้องสูญเสียลูกและทาเคชิไปในเวลาเดียวกัน
มายูมิกับมิโยะโกะนั่งอยู่เป็นเพื่อนแพรวดาวด้วยความเป็นห่วงและเห็นใจ บรรยากาศงานศพของทาเคชิ ถูกจัดขึ้นอย่างสมเกียรติ แขกเหรื่อทยอยกันมาในงานมากมาย คัตสึกับเซกิ คอยช่วยนำแขกไปนั่ง ริว โคจิ คาซูมะ มาซาโตะ ชำเลืองมองแพรวดาวด้วยความสงสาร คาซูมะถอนใจ
“โอคุซังนั่งซึมอยู่ตรงนั้นทั้งวัน ข้าวปลาก็ไม่ยอมทาน”
มาซาโตะมองเป็นห่วง
“เธอรักโซเรียวมาก คงทำใจไม่ได้”
คาซูมะกับมาซาโตะหันมาเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของโคจิ นึกได้ รีบปลอบ
“พวกเราเสียใจกับการจากไปของทาโร่ด้วยนะท่านโคจิ”
มาซาโตะปลอบอีกคน
“ถึงร่างของทาโร่จะถูกระเบิดจนแหลกสลายไปหมด แต่เขาก็ได้รับเกียรติจากการเสียสละครั้งนี้”
โคจิก้มศีรษะนิดหนึ่งเพื่อขอบคุณคาซูมะกับมาซาโตะ ทั้งที่ลึก ๆ ในใจนั้นเจ็บปวดมาก...อีกมุม โอะซะมุ ฮิโระ อาเบะ และตำรวจลูกน้อง เดินทางมาร่วมงานศพ ริวจึงตรงเข้ามาต้อนรับ โอะซะมุก้มศีรษะให้ริว
“โคโนทะบิโนะโกะฝุโค โอคุยาหมิ โมชิอาเงมัสสุ...โปรดรับการแสดงความเสียใจจากผมด้วย”
“ขอบคุณครับ”
ริวโค้งตัวขอบคุณโอะซะมุ ใบหน้าเศร้า พยายามข่มความเศร้าของตัวเอง โอะซะมุหันมองแพรวดาวที่นั่งอยู่หน้าโลงศพทาเคชิ ซึ่งประดับด้วยดอกไม้สวยงามมากมาย รู้สึกเห็นใจแพรวดาวมาก
“ทาเคชิสละชีวิตปกป้องเมืองนี้จากกลุ่มคนชั่ว ผมขอแสดงความเคารพต่อสายเลือดโอะนิซึกะผู้กล้าหาญอีกครั้งด้วยหัวใจ”
โอะซะมุก้มศีรษะให้ริวอย่างจริงใจ ริวก้มศีรษะรับ
“คนดีไม่มีวันตาย...ความดีของทาเคชิจะยังอยู่ในใจทุกคนตลอดไป”
โอะซะมุสบตาริว สายตาเต็มไปด้วยความชื่นชมคนในตระกูลโอะนิซึกะ
ในพิธีศพทาเคชิ บรรยากาศเต็มไปด้วยความเศร้าสลด แพรวดาวใบหน้าซีดเซียวเพราะยังตกอยู่ในความเศร้า มองรูปทาเคชิสายตาเลื่อนลอย
“เซโกะ...”
แพรวดาวชะงัก เมื่อได้ยินเสียงทาเคชิแว่วมา น้ำตาคลอเบ้าคิดว่าเป็นวิญญาณของเขา
“หลับให้สบายนะคะทาเคชิ...ดูแลลูกของเราแทนฉันด้วย”
แพรวดาวร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างเจ็บปวดใจ เพราะไม่เหลืออะไรแล้ว มือใครคนหนึ่งเข้ามาประคองแพรวดาว เธอชะงักก้มมองมือใครคนนั้นด้วยความตะลึง ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมามองแล้วต้องตกใจ เมื่อพบว่าคนที่มาประคองมือของเธอคือทาเคชิ
“ทาเคชิ”
“หยุดร้องไห้เถอะครับ”
แพรวตกตะลึงมาก ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ
“อะนะตะที่รัก...คุณยังไม่ตาย...หัวใจฉันนำทางคุณกลับมา”
แพรวดาวโผเข้ากอดทาเคชิด้วยความคิดถึงและโหยหาอย่างที่สุด
“คุณสัญญาจะไปอยู่กับฉันที่เมืองไทย เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะคะทาเคชิ”
แพรวดาวกอดทาเคชิแน่นขึ้น ราวกับกลัวว่าเขาจะจากเธอไปอีก ริวถูกแพรวดาวสวมกอดด้วยความดีใจ เพราะเข้าใจว่าเขาคือทาเคชิ ริวอึ้ง อาการเศร้าเสียใจของแพรวดาวบีบคั้นหัวใจเขาอย่างแรง
อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนอวสาน[2] วันที่ 3 ส.ค. 57
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ประพันธ์โดย : ณาราละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน บทละครโดย : คฑาหัสต์ บุษปะเกศ, จีรนุช ณ น่าน
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน กำกับโดย : กฤษณ์ ศุกระมงคล
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ผลิตโดย : ค่าย เมคเกอร์ วาย,บริษัท เมคเกอร์ กรุ๊ป จำกัด
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ดำเนินงานโดย : ยศสินี ณ นคร
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ออกอากาศ : ทุกวันพุธ-พฤหัส เวลา 20.15 น.ช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ