อ่านละคร รักต้องอุ้ม ตอนทีี่ 1 วันที่ 14 ส.ค. 57
“ปีสี่ คุณถามทำไม” มิ้งค์ตอบงงๆ แต่มือยังจับขวดพีชไว้แน่น ถูกพอลดูแคลนว่าจะเป็นบัณฑิตที่แปลว่าผู้มีความรู้อยู่แล้วแต่คงสะกดคำว่าบัณฑิตไม่ถูกด้วยซ้ำ มิ้งค์โกรธจี๊ดเหวี่ยงมือลงอย่างลืมตัว พอลเสียจังหวะทำขวดพีชตกแตกทันที ทั้งมิ้งค์และพอลมองหน้ากันอึ้ง พนักงานเดินมาถามว่าสินค้าชิ้นนี้เป็นของท่านไหน?มิ้งค์ตีหน้าซื่อพูดกับพอลว่า น่าเสียดายตนอุตส่าห์เสียสละให้ เขาไม่น่าทำหลุดมือเลย แล้วบอกพนักงานคนนั้นว่า
ooooooo
สิปาดันพากิ๊ฟมาที่คอนโด เปิดประตูนัวเนียกันเข้าไปในห้องที่มีแสงสลัว
ลันตาฟุบหลับอยู่ข้างเตียงที่ตาหนูนอนคว่ำหลับอยู่ ได้ยินเสียงคนเข้ามาก็ลุกระวัง กำลังจะเรียกสิปาดันก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงกิ๊ฟครางสยิว “อุ๊ย...พี่สิปา...เบาๆ สิคะ”
ลันตารีบคลานไปที่ประตูห้องนอนแอบดู เห็นสิปาดันกับกิ๊ฟกำลังนัวเนียกันอย่างอารมณ์ซ่าน
“ตายแน่...” ลันตาครางเบาๆ พยายามหาที่หลบ เห็นตู้เสื้อผ้าก็มุดเข้าไป แต่นึกได้ว่าลืมตาหนูไว้ที่เตียง พอจะออกมาอุ้ม สิปาดันกับกิ๊ฟก็เข้ามาแล้ว!
กิ๊ฟขอไปอาบน้ำก่อน เธอเดินไปเปิดไฟ พอห้องสว่าง สิปาดันก็ผงะเห็นตาหนูมองตาแป๋วก็ร้องลั่น ตาหนูตกใจร้องไห้จ้า ลันตาเลยต้องวิ่งไปอุ้มปลอบ
“ไอ้ลัน!” สิปาดันตกใจยิ่งกว่าเห็นตาหนู กิ๊ฟเห็นลันตาก็ปรี๊ดแตก แผดเสียงลั่น
“พี่สิปา...ผู้หญิงคนนี้เป็นใครคะ ไหนพี่ว่าเป็นโสดไง กิ๊ฟถึงยอมมาด้วย กิ๊ฟไม่ยอมนะ ไม่ยอม ตอบมาสิว่ายัยผู้หญิงที่ยืนหัวโด่อยู่นี่เป็นใคร! แล้วยัยผู้หญิงกับเด็กคนนี้เป็นใคร! ตอบมาสิว่าใคร ตอบ!!”
“เมีย!” ลันตาแว้ดใส่ ทั้งสิปาดันและกิ๊ฟตกใจ “ใช่ ยัยผู้หญิงที่ยืนหัวโด่อยู่นี่เป็นเมีย ชัดไหม!!”ลันตาพลิกสถานการณ์ทันที ถามสิปาดันอย่างเอาเรื่องว่า “ยัยหน้าจิ้งจกนี่ใคร เมียน้อยแกใช่ไหม ไอ้กะล่อน เผลอเป็นไม่ได้” แล้วหันไปจิกกิ๊ฟ “นี่ก็หน้าไม่อาย ตามผู้ชายมาคอนโด ใจง่าย!!”
“ด่าฉันเหรอนังป้า!”
“เออสิ...ออกไปเลยนะ ก่อนที่ฉันจะถีบแกออกไป”
“โอ๊ย...หยุดๆๆ น้องกิ๊ฟ ฟังพี่นะ ผู้หญิงคนนี้...”
เพียะ! กิ๊ฟตบสิปาดันชี้หน้าด่า “ไอ้ตอแหล จะหลอกฟันฉันฟรีๆเหรอ ไอ้เลวๆๆ” กิ๊ฟเอาหมอนไล่ฟาดสิปาดันจนวิ่งหนีออกจากห้อง กิ๊ฟยังตามไล่ฟาดจนสิปาดันล้มไปบนโซฟา กิ๊ฟตามฟาดด่า “ไอ้ทุเรศ!” แล้วคว้ากระเป๋าออกไปเลย สิปาดันยังพยายามเรียกกิ๊ฟ
ลันตาหัวเราะคิกคักดังขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นหัวเราะขำแทบจุก สิปาดันแค้นมากตวาด “ลัน!!”
“ทำไม สัปดน” ลันตายังขำไม่หยุด เขาสวนไปว่าตนชื่อสิปาดัน ก็ถูกเย้ยว่า “หน้าอย่างแก สัปดนน่ะเหมาะแล้ว”
สิปาดันด่าลันตาว่าหน้าอย่างเธอนี่เหรอจะมาเป็นเมียตน เธอโต้ว่า ตนถูกตะคอกและจิกเรียก ไม่ถีบออกไปก็บุญแล้ว สิปาดันหงุดหงิดเถียงไม่ออก ถามว่าแล้วนี่ลูกใคร ลันตาบอกว่าตนเก็บได้ สิปาดันตาเหลือกบอกว่าถ้าไม่อยากโดนตนเหยียบให้บอกมาเลยว่าเด็กนี่มาจากไหนแล้วพามาที่นี่ทำไม
ลันตาตั้งหลักจะชักแม่น้ำทั้งห้ามาชี้แจง สิปาดันรู้ทันดักคอว่า “เข้าประเด็น น้ำไม่ต้อง”
ooooooo
พอลทำเค้กไปก็คุยกับแม่ไป เขาบอกแม่ว่าเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เมื่อวานนี้เอง บอกแม่ว่าโอเค และขอให้แม่ดูแลตัวเองด้วยเพราะอากาศหนาว
เสียงเอะอะโวยวายจากห้องข้างๆ ดังเข้ามาจนพอลชะงักเงี่ยหูฟัง
สิปาดันฟังลันตาเล่าเรื่องตาหนูให้ฟังแล้วเขายืนกรานให้พาเด็กไปแจ้งความ ลันตาไม่ยอม ยิ่งเถียงกันก็ยิ่งเสียงดัง
พอลที่เงี่ยหูฟังอยู่ต้องบอกแม่ว่าเดี๋ยวโทร.กลับ แล้วตัดสายเดินออกจากห้องไปตามเสียง
ขณะทั้งสองเถียงกันหน้าดำหน้าแดงนั้น เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น ลันตาจะไปเปิดประตู สิปาดันผลักเธอออกบอกว่าไม่ต้องเสนอหน้า ถูกลันตาผลักกระเด็นแล้ววิ่งไปแย่งกันเปิดประตู
พอลถามว่ามีอะไรหรือเปล่าตนได้ยินเสียงดัง ก็เลยมาดูเผื่อมีอะไรให้ช่วย ลันตาอึกอัก สิปาดันล็อกคอเธอกลับมาบอกพอลว่าไม่มีอะไร ถามว่าเขาเป็นใครไม่เคยเห็นหน้า
“ผม พอลครับ เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ข้างห้องคุณวานนี้ครับ คุณ...”
“ฉันลันตาค่ะ แล้วคนนี้สัปดนค่ะ” ลันตาแย่งตอบถูกสิปาดันผลักหน้าเธอออก ยื่นหน้าไปบอกพอลว่า
“ผมสิปาดัน เรียกสิปาก็ได้ พอดีผมกับ...แฟน กำลังเคลียร์กัน เลยเสียงดังไปหน่อย” แล้วรีบตัดบทขอตัวลากลันตาเข้าห้องปิดประตูปัง พอลถูกเสียงประตูกระแทกหน้าก็ยืนมึนกลับมาโต้เถียงกันอีก สิปาดันจะให้เอาเด็กไปแจ้งความให้ได้ ลันตาชี้ให้เห็นว่าถ้าทำอย่างนั้นเท่ากับเป็นการฆ่าเด็ก แต่เมื่อสิปาดันชี้แจงถึงชื่อเสียงและอนาคตในหน้าที่การงานของตน ลันตาต่อรองว่า
“เอาเป็นว่าคืนนี้ฉันฝากแกไว้ก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน นี่ขวดนม นี่ผ้าอ้อม ฝากด้วยนะแก ฉันต้องรีบกลับแล้วเดี๋ยวโดนย่าเชือด ไปล่ะ” พูดแบบไม่ให้สิปาดันตั้งตัวทันแล้วเผ่นแน่บเลย
สิปาดันหันมองตาหนูบนเตียงด้วยความหนักใจ...
ooooooo
ลันตากลับถึงบ้านตีสอง ถูกคุณย่าถามประชดว่าบ้านแพทอยู่สุไหงโก-ลกรึไงถึงได้กลับมาป่านนี้
ลันตาหาเหตุแก้ตัวแทบไม่ทัน ปดคุณย่าว่าเจ้าจัมโบ้เกเรเลยต้องหาร้านเปลี่ยนแบต คุณย่าดักคอว่ารถเพิ่งซื้อมาแบตจะหมดได้ไง เธอแก้ตัวว่าเผลอเปิดไฟในรถทิ้งไว้ พอคุณย่าถามว่าแล้วปิดมือถือทำไมพูดพลางแกว่งไม้เรียวไปมา “แบตมือถือก็หมดค่ะย่า วันวินาศของลันเลยนะวันนี้ ลันเนื้อยเหนื่อย”
“อย่ามาเฉไฉ รายงานมาให้ละเอียด แกไปเปลี่ยนแบตรถที่ไหนยังไง พรุ่งนี้ย่าจะไปเช็กที่ร้านเถ้าแก่ถ้าไม่จริงแกโดน!”
ลันตาพึมพำกับตัวเองว่าทำไมไม่มาสักที ก็พอดีเสียงมิ้งค์เข้ามา “พี่ลัน...” ลันตารู้สึกเหมือนรอดตายในวินาทีนั้น
หันไปเห็นมิ้งค์ลงจากมอเตอร์ไซค์รับจ้างหิ้วถุงขนมมามากมาย เข้ามาสวัสดีคุณย่าอ้อนว่าคิดถึงมากแล้วทำเนียนถามลันตาว่า
“พี่ลันคะ เรื่องผลประเมินฝึกงานของมิ้งค์พี่ลันเซ็นให้หรือยังคะ”
“เดี๋ยว! ย่ามีเรื่องคุยกับเจ้าลันอยู่ ทีละคิว...เจ้าลัน” คุณย่าจิกลันตาต่อ ลันตาส่งซิกให้มิ้งค์ช่วย มิงค์ฉอเลาะชวนคุณย่าไปทานขนมกล้วยของโปรดของคุณย่า คุณย่า บอกว่าไม่อยากกิน มิ้งค์ปะเหลาะต่อว่ามีขนมบัวลอยด้วย น่าทานมากเลย
“ขนมบัวลอยเจ้านี้ที่เจ้แซบรับประกันใช่ไหม ต้องทานตอนร้อนๆนะคะคุณย่า” ลันตาผสมโรงลุ้นแต่คุณย่าไม่หลงกล มิ้งค์อ่อยต่อว่า พีชเชื่อมไหม ตนไปหาซื้อหลายซุปเปอร์มาร์เกตเลยกว่าจะได้ บอกว่าตนจำได้ว่าคุณย่าชอบ
ไม่ว่าจะเอาของโปรดของชอบมาอ่อย อ้อน ฉอเลาะอย่างไรก็ถูกคุณย่าปฏิเสธหมด ลันตาเลยเรียกอ้วนเด็กรับใช้ให้เอาขนมไปจัดให้คุณย่าแล้วตัวเองก็ขอไปอาบน้ำอ้างว่ามีงานต้องเคลียร์ ฝากมิ้งค์ให้ช่วยดูแลคุณย่าด้วย แล้วชิ่งไปเลย
คุณย่าเรียกลันตาไว้ไม่ทัน เลยหันเล่นงานมิ้งค์ว่าริทำตัวเป็นนกต่อหลอกล่อย่าช่วยลันตาใช่ไหม มิ้งค์หนาวเยือกอ้างว่าตนมีงานต้องคุยกับลันตา โผกอดคุณย่าทีหนึ่งแล้ววิ่งจู๊ดไปอีกคน
“เด็กพวกนี้มันน่าตีจริงๆ” คุณย่ามองตาม บ่นงึมงำคนเดียว
ooooooo
มิ้งค์ตามลันตาไปที่ห้องนอน ต่างเล่าสิ่งที่ตัวเองต้องผจญภัยมา พอมิ้งค์รู้เรื่องอนุชิตก็บ่นอย่างผิดหวัง ถามลันตาว่าเสียใจมากไหม เธอบอกว่ายังไม่มีเวลาได้เสียใจเลย เพราะมีเรื่องเสียก่อน
ไม่ทันที่ลันตาจะเล่าอะไร มือถือก็ดังขึ้น เธอรับสายถาม “ว่าไงสิปา” ปรากฏว่าปลายสายร้องเสียงหลงมาว่า
“ช่วยด้วยยยยย...แกกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้ลัน เด็กมันร้องไม่หยุดเลย”
ลันตาบอกให้อุ้มปลอบเพราะตนกลับถึงบ้านแล้วขืนออกไปคุณย่าจับได้ชีวิตวิบัติแน่ สิปาดันยังโวยวายไม่เลิก ลันตาซักไซ้จึงรู้ว่าตาหนูอึออกมาเลอะเทอะเหม็นไปหมด ขู่ว่าถ้าไม่รีบมาตนเอาเด็กไปโรงพักแน่ ไปมันทั้งตูดติดอึอย่างนี้แหละ!
ลันตาบอกมิ้งค์ว่าตนต้องออกไปแล้ว มิ้งค์บอกว่าป่านนี้คุณย่าล็อกบ้านหมดแล้ว ยังไงลันตาก็ต้องไปและมิ้งค์ต้องช่วยตนด้วย มิ้งค์ถามว่าเรื่องสำคัญอะไรเธอถึงต้องกล้าเสี่ยงแบบนี้ เธอเร่งให้รีบไปแล้วจะเล่าให้ฟังในรถ
ทั้งสองต้องเสี่ยงตายปีนออกมาทางระเบียงแล้วปีนรั้วหนีออกจากบ้านไปกลางดึก พอรู้ว่าลันตาเก็บเด็กมาเลี้ยงมิ้งค์บอกว่าเลี้ยงเด็กไม่ง่ายนะ ป่านนี้เพื่อนพี่ไม่ตายไปแล้วหรือ
“เพื่อนพี่มันไม่อดทน เด็กตัวเล็กๆคนเดียวจะทำให้เราแย่สักแค่ไหนเชียว”
ooooooo
ที่คอนโดสิปาดัน ตาหนูแผดเสียงร้องไห้จนพอลต้องมาดูถามว่าทำไมไม่ทำให้เด็กหยุดร้อง ตนนอนไม่หลับเลย พอได้กลิ่นอึก็บอกให้พาไปล้างอึเผื่อเด็กจะเงียบ สิปาดันบอกว่าตนต้องมีผู้ช่วยพอลตกกระไดพลอยโจนต้องไปช่วยล้างอึให้ตาหนูกันอย่างทุลักทุเล
พอมาถึงคอนโด ลันตาพามิ้งค์รีบขึ้นลิฟต์ไปชั้น 10 ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดลันตาอึ้ง เมื่อเห็นเพื่อนร่วมชั้นคอนโดมายืนอออยู่หน้าห้องสิปาดันกันเต็มไปหมดพากัน ตำหนิที่ปล่อยให้เด็กร้องเป็นชั่วโมง สิปาดันออกมาขอโทษ แต่พอเห็นลันตา สิปาดันเหมือนรอดตายบอกเพื่อนห้องร่วมชั้นคอนโดว่า
“แม่เด็กมาแล้วครับ เดี๋ยวผมจะจัดการให้เรียบร้อยครับ” บรรดาที่มามุงเลยหันไปตำหนิลันตาที่ทิ้งให้ลูกร้องไห้อยู่ตั้งชั่วโมง ลันตาขอโทษรับปากจะรีบจัดการให้ พอเขาเหล่านั้นแยกย้ายไป สิปาดันก็หันมาโทษลันตา
“เพราะแกเลยไอ้ลัน เพราะแก...อ้าว แล้วนี่พาใครมาอีก ไม่รับดูแลแล้วนะเว้ย” เขาโวยวายเมื่อเห็นมิ้งค์มาด้วย
“นี่มิ้งค์ รุ่นน้องที่ออฟฟิศ แล้วตาหนูล่ะ”
“อยู่นี่ครับ” พอลอุ้มตาหนูออกมา มิ้งค์มองพอลแว่บหนึ่งรู้สึกคุ้นๆหน้าแต่นึกไม่ออก ลันตารับตาหนูไปอุ้มบ่นสิปาดันว่าไม่มีฝีมือเลย หันไปขอบคุณพอล พอพอลกับมิ้งค์มองหน้ากันเต็มตาต่างตกใจอุทาน “คุณ!”
สิปาดันกับลันตามองทั้งสองงงๆแบบรู้จักกันด้วยเหรอ?
ooooooo
พอลกับมิ้งค์นั่งหยั่งเชิงกันอยู่คนละมุมห้อง ครู่หนึ่งประตูห้องนอนเปิดผัวะ สิปาดันกับลันตาเดินตามกันออกมาเถียงกันโขมงโฉงเฉง
สิปาดันจะพาตาหนูไปแจ้งความให้ได้ ลันตาบอกว่าตนทำไม่ลง ทันใดนั้นสิปาดันก็อุ้มตาหนูเดินอ้าวออกไป ลันตาวิ่งตาม พอลกับมิ้งค์วิ่งตามไปด้วย
ลงไปถึงลานจอดรถ สิปาดันขับรถพรืดไป ลันตาบอกมิ้งค์ให้เรียกแท็กซี่ พอลเสนอให้ไปรถตน พอลขับรถไล่ไปไม่นานรถสิปาดันก็หลุดสายตาไป ลันตาสั่งให้ไปโรงพักเลย ไปถึงไม่เห็นรถของสิปาดัน ลันตาเข้าไปถามตำรวจว่ามีคนพาเด็กมาแจ้งความว่าเจอเด็กที่ถูกทิ้งไหม
ตำรวจบอกว่ามีแล้วไปพาเด็กโตตัวดำมาให้ดู ลันตาบอกว่าไม่ใช่ บีบน้ำตาเรียกความสงสารคิดว่าตำรวจปิดบังตน
ตำรวจหาว่าเมายาจะเอาไปสงบสติอารมณ์ในห้องขัง ลันตาเลยทำทีได้รับโทรศัพท์ว่าเจอเด็กแล้วและรีบเผ่นไปจากโรงพัก
ที่แท้ สิปาดันทำไม่ลง เขาพาตาหนูกลับไปที่คอนโด เมื่อลันตา พอลและมิงค์มาถึง เขาพาไปดูตาหนูที่นอนหลับแก้มยุ้ยอยู่บนเตียง เมื่อตามเจอตาหนูแล้ว พอลกับมิ้งค์จึงขอตัวกลับอย่างรู้หน้าที่ พอลอาสาไปส่งมิ้งค์ที่บ้าน
ส่วนสิปาดันกับลันตา ช่วยกันเลี้ยงตาหนูอย่างทุลักทุเล นั่งฟุบหลับที่ข้างเตียง เพียงตาหนูขยับก็ผวาขึ้นดู ช่วยกันเปลี่ยนผ้าอ้อม ชงนมให้ ปลุกปล้ำดูแลตาหนูจนแทบไม่ได้หลับได้นอน
จนตีสี่ลันตาถามสิปาดันว่าพรุ่งนี้มีบินไหม เขาบอกว่ามี เธอบอกให้เขาไปนอนเสีย เขาทิ้งตัวนอนหลับผล็อยที่ข้างเตียงนั่นเอง ส่วนลันตาแม้จะพยายามฝืนแต่ก็ฟิวส์ขาดทิ้งตัวนอนหมดสภาพข้างสิปาดันไปอีกคน...
ooooooo
อ่านละคร รักต้องอุ้ม ตอนทีี่ 1 วันที่ 14 ส.ค. 57
ละครเรื่อง รักต้องอุ้ม บทประพันธ์โดย เพชรไพลินละครเรื่อง รักต้องอุ้ม บทโทรทัศน์โดย เบญจธารา
ละครเรื่อง รักต้องอุ้ม กำกับการแสดงโดย แมน เมธี
ละครเรื่อง รักต้องอุ้ม แนวละคร รักโรแมนติก คอเมดี้ตลกเบาสมอง
ละครเรื่อง รักต้องอุ้ม ผลิตโดย บ.เมกเกอร์ เจ กรุ๊ป จำกัด
ละครเรื่อง รักต้องอุ้ม ผู้จัดละครโดย คุณนกจริยา แอนโฟเน
ละคร รักต้องอุ้ม ออกอากาศทุกวันศุกร์-เสาร์ และอาทิตย์ เวลา 20.15 น.ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ