อ่านละคร สามีตีตรา ตอนที่ 7/3 วันที่ 1 มี.ค. 57
“เพื่อนบ้าอะไรจะปีนรั้วบ้านมาหาแกอย่างนั้น กิ๊กใหม่แกใช่ไหม เป็นลูกเต้าเหล่าใคร บ้านฐานะดีไหม” พวงหยกถามเป็นชุดกันตาถอนใจเหนื่อยใจกับแม่
“ก้อยยังไม่สนิทพอจะรู้เรื่องของบ้านเขาหรอกค่ะ รู้แค่ว่าเขาเป็นลูกชายคนเดียวของคุณ ศรัทธา ลีพาณิชย์”
พวงหยกตาโตด้วยความตื่นเต้น
“แม่จะดีใจทำไมเนี่ย ก้อยยังไม่ได้เป็นอะไรกับเขา”
“โฮ้ย...เขาถึงขั้นปีนรั้วมาง้อแกอย่างนี้ ไม่นานแกก็ได้เป็นอะไรกับเขา”
“ก็ไม่แน่ใจแม่ เพราะก้อยไม่ชอบคนเจ้าชู้”
พวงหยกหงุดหงิดขึ้นมา
“นี่ ฉันขอร้องล่ะ ช่วยคบกับคนรวยๆสมน้ำสมเนื้อกับ เราอย่างนี้เถอะ หยุดเลือกพวกดูดีแต่ไม่มีเงินสักที ฉันมีปลิงตัวเดียวก็พอแล้ว”
“แม่...จนป่านนี้แม่ยังไม่เชื่ออีกเหรอว่าคุณพิศุทธิ์ไม่ได้เป็นอย่างที่แม่คิด” กะรัตทนไม่ไหว
“แกไม่รู้อะไร อย่าพูดดีกว่า เอาไว้ฉันมีหลักฐานแน่นอนเมื่อไหร่ แกจะรู้ ว่าที่ฉันพูดมันไม่ผิด”
พวงหยกมองหน้าพิศุทธิ์แล้วสะบัดหน้าเดินเข้าบ้านไป พิศุทธิ์มองพวงหยกอย่างกังวลว่าพวงหยกรู้อะไร แล้วพูดถึงหลักฐานอะไร
ค่ำนั้น เนื้อแพรอยู่ในบ้านคุยมือถือกับพิศุทธิ์
“หลักฐาน คุณพวงหยกหมายถึงหลักฐานอะไรลูก”
พิศุทธิ์คุยโทรศัพท์กับแม่อยู่มุมหนึ่งหน้าบ้านอย่างกังวลใจ
“ผมไม่ทราบครับ แต่ผมสังหรณ์ว่ามันต้องเกี่ยวกับที่พ่อไปหาเจ้าสัวแน่ๆ”
“ใจเย็นๆนะลูก วันนี้แม่คุยกับคุณกฤชแล้ว ถ้ามีอะไร แม่จะรีบบอก ตอนนี้ชายไปดูหนูกั้งเถอะ”
“ครับแม่...สวัสดีครับ”
พิศุทธิ์กดวางสายแล้วกำลังจะเดินเข้าบ้าน มือถือดังขึ้นอีก พิศุทธิ์มองที่หน้าจอมือถือ เห็นเป็นชื่อสายน้ำผึ้ง เขามองเข้าไปในบ้านว่ากะรัตยังอยู่ในบ้าน แล้วมองที่หน้าจอมือถืออีกครั้งถอนใจแล้วกดรับ
“ฮัลโหล...”
สายน้ำผึ้งนั่งคุยมือถือกับพิศุทธิ์อยู่บนเตียงในห้องพักฟื้น
“ขอโทษนะคะที่โทรมารบกวน ...ฉันจะโทรมาบอกว่าพรุ่งนี้ฉันจะกลับบ้านแล้ว แต่อย่างที่คุณรู้ว่าลูกของฉันไม่ค่อยแข็งแรง ฉันไม่กล้า พาเขาขึ้นรถเมล์ กลัวเขาจะติดเชื้อโรค คุณพอจะมารับฉันกับลูกไปส่ง บ้านได้ไหมคะ”
พิศุทธิ์ครุ่นคิด เพราะสาเหตุที่ลูกของ สายน้ำผึ้งคลอดก่อนกำหนดเป็นเพราะกะรัต...กะรัตเดินออกจากบ้านมาเห็นพิศุทธิ์ยืนคุยมือถืออยู่ คิดว่ายังคุยกับเนื้อแพรเธอเดิน ย่องมาหา พิศุทธิ์อึกอักยังไม่ตอบ
“คือ...ผม...”
สายน้ำผึ้งรอฟังคำตอบพูดเสียงอ่อยลง
“งั้นไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณไม่สะดวกช่วย ฉันเข้าใจแค่นี้นะคะ”
สายน้ำผึ้งกดวางสาย รสสุคนธ์ยืนมองอย่างไม่ค่อยชอบใจ
“บอกแล้วว่าไม่ต้องโทร ก็เห็นอยู่ว่าเขาไม่อยากมา”
รสสุคนธ์ถอนใจ สายน้ำผึ้งยิ้มเยาะ
“เชื่อเถอะ ว่าเขาต้องมา”
พิศุทธิ์กดวางสาย แล้วคิดถึงทุกเรื่องที่ประเดประดังเข้ามาอย่างเหนื่อยใจ กะรัตย่องมากอดด้านหลัง ฉิวเฉียดจะได้ยินพิศุทธิ์คุยกับสายน้ำผึ้ง
“คุยกับคุณแม่จบแล้วเหรอคะ”
พิศุทธิ์สะดุ้ง
“เอ่อ...ครับ”
“งั้นเข้าบ้านกันเถอะค่ะ นวลเตรียมน้ำให้เราอาบกันแล้ว คืนนี้ตาคุณ ถูหลังให้กั้งนะคะ”
กะรัตจะจูงมือสามีเข้าบ้าน พิศุทธิ์คิดบางอย่างแล้วดึงมือไว้
“กั้ง...จะเป็นอะไรไหมถ้าพรุ่งนี้เช้าผมจะขอ...”
กะรัตหันมองพิศุทธิ์อย่างสงสัยว่าขออะไร
วันใหม่...พยาบาลเดินเข้ามาในห้องพร้อมยื่นซองเอกสารให้
“นี่ใบเสร็จค่ารักษาพยาบาลค่ะ มีคนจ่ายให้คุณเรียบร้อยแล้ว”
สายน้ำผึ้งรับซองเอกสาร แล้วยิ้มให้รสสุคนธ์ว่าตัวเองพูดไม่ผิด
“แล้วเขาอยู่ไหนคะ”
“รอคนไข้อยู่ข้างนอกน่ะค่ะ”
สายน้ำผึ้งพูดกับลูก
“กลับบ้านกันนะลูก พ่อมารับเราแล้ว”
สายน้ำผึ้งอุ้มลูกเดินออกจากห้อง รสสุคนธ์มองหลานแล้วส่ายหน้าระอา ไม่รู้จะพูดยังไงให้ยอมรับความจริงสักที
หน้าห้องพักฟื้น...สายน้ำผึ้งอุ้มลูกเดินมาพร้อมรสสุคนธ์และพยาบาล เธอมองหา
“คนจ่ายเงินอยู่ไหนเหรอคะ”
พยาบาลชี้ไปทางหนึ่ง
“ทางนั้นค่ะ”
นวลเดินเชิดหน้า สายน้ำผึ้งมองนวลอย่างชะงักว่านวลโผล่มาได้ยังไง
“นวล”
นวลมองสายน้ำผึ้งอย่างไม่ค่อยชอบใจ ยังโกรธกับสิ่งที่สายน้ำผึ้งทำกับกะรัต
“ก็นวลน่ะสิคะ คุณคิดว่าเป็นใครล่ะ นวลมาจ่ายค่ารักษาพยาบาล และพาคุณกลับบ้านตามคำสั่งของ...” นวลจงใจพูดย้ำซ้ำเติมสายน้ำผึ้ง “คุณกั้ง...”
สายน้ำผึ้งไม่อยากเชื่อ
“อะไรนะ”
กะรัตเดินหงุดหงิดฟึดฟัดลงจากโบสถ์พร้อมพิศุทธิ์
“ถ้ากั้งไม่รับปากว่าจะเป็นเมียที่ดีของคุณ กั้งไม่มีทางทำแบบนั้นแน่”
“ผมขอบคุณที่คุณช่วยเพื่อนมนุษย์ และมันก็ทำเพื่อตัวคุณด้วย วันนี้ผมพาคุณมาทำบุญ คุณสบายใจไหม”
กะรัตถอนใจเพราะรู้ว่าพิศุทธิ์จะสอนอะไร
“สบายใจค่ะ แต่การทำบุญกับการช่วยนังผึ้ง มันไม่เหมือนกัน”
“ทำไมจะไม่เหมือน ในเมื่อเป็นการให้เหมือนกัน คุณมาทำบุญ คุณก็เอาของมาถวายพระ คุณช่วยคุณผึ้ง ก็คือการให้อภัยเขา”
“แต่กั้ง...”
“ผมขอนะกั้ง อภัยให้เขาเถอะ อย่างน้อยเขาก็เคยเป็นเพื่อนคุณ”
กะรัตมองพิศุทธิ์อย่างฟึดฟัด เพราะยังไงเธอก็ยังไม่อยากอภัยให้สายน้ำผึ้งได้แต่ไม่อยากโวยวายให้เขาโกรธ เธอได้แต่พูดเหวี่ยงๆ
“ความเป็นเพื่อนมันไม่เหลือแล้ว เพราะมันเองก็ไม่เคยคิดว่ากั้งเป็นเพื่อน เอาเป็นว่า ถ้ามันอยู่ส่วนมัน กั้งก็จะอยู่ส่วนของกั้ง แต่ถ้ามันมายุ่งกับกั้งเมื่อไหร่ กั้งไม่เอามันไว้แน่”
พิศุทธิ์มองกะรัตอย่างเหนื่อยใจ ได้แต่คิดว่าได้เท่านี้ก็ยังดี
เย็นนั้น ข้าวของของภูเบศถูกสายน้ำผึ้งโยนลงตรงหน้ารสสุคนธ์
“เอาไปขายซะน้ารส แล้วเงินไปคืนนังกั้งให้หมด”
“ขายทำไม เขาบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ต้องเอาเงินคืนเขา”
“ผึ้งบอกน้ารสแล้วไงว่าผึ้งไม่เอาเงินของมัน ทำไมน้ารสไม่เชื่อ”
“อ้าว แล้วผึ้งจะมาว่าน้าทำไม”
“มันกำลังทำให้เราเห็นว่า...เงินของมันซื้อผึ้งได้ เหมือนที่มันใช้ซื้อผู้ชายไง...แต่มันคิดผิด เพราะสิ่งที่ผึ้งต้องการ ไม่ใช่แค่เงิน แต่ผึ้งจะเอาทุกอย่างที่เป็นของมัน ...คอยดู”
รสสุคนธ์บอกอย่างมุ่งมั่น
เช้าวันใหม่...นวลจัดโต๊ะอาหารพร้อมมองกะรัตที่เดินไปเดินมา เหมือนกำลังกังวลใจ อะไรบางอย่าง
“คุณกั้งเป็นอะไรรึเปล่าคะ นวลเห็นคุณกั้งเดินวนไปวนมาตั้งแต่เช้าแล้ว”
“ก็นังผึ้งมันออกจากโรงพยาบาลแล้ว”
“เรื่องนั้นรู้แล้วค่ะ แล้วยังไงคะ”
“จะแล้วยังไงล่ะ วันนี้คุณพิศุทธิ์ไปทำงาน ต้องไปเจอมันแน่ๆ”
“โฮ้ย...คุณกั้ง คนคลอดลูกเขาต้องอยู่ไฟ ต้องอยู่บ้านให้นมลูกเขาถึงให้หยุดงานเป็นเดือนๆ คุณผึ้งยังมาทำงานไม่ได้หรอกค่ะ”
“จริงเหรอนวล”
นวลยิ้มแหย ไม่แน่ใจเหมือนกัน
สายน้ำผึ้งเปิดประตูพรวดเข้าห้องพิศุทธิ์เข้ามาเดินนิ่งๆแต่ในใจ ครุ่นแค้นด้วยความรู้สึกว่าผู้ชายเจ้าของห้องนี้ เขาควรเป็นของเธอ เธอเดินไปนั่งที่เก้าอี้ของพิศุทธิ์แล้วลูบเก้าอี้ของเขาอย่างโหยหา อยากได้สัมผัสนี้มาโอบ กอดเวลาที่หว้าเหว่ เธอหยิบเสื้อสูทของเขาที่พาดเก้าอี้มากอดไว้เหมือนกักเก็บไออุ่นไว้ยามเธอเหน็บหนาว เธอนึกถึงเหตรการณ์ที่ผ่านมา ครั้งที่พิศุทธิ์พาไปหาหมอ แล้วนั่งรอหมออยู่หน้าห้องตรวจ เธอหันไปมองพ่อแม่ลูกที่รอหมอเหมือนกัน แล้วมองพิศุทธิ์อย่างฝันๆว่าจะได้เป็นครอบครัวเดียวกับเขา
นึกถึงเหตุการณ์ที่ห้างสรรพสินค้าด้วยกัน เขาเข้าไปซื้อแหวนเพชร เธอแน่ใจว่าเป็นแหวนตัวเอง และฝันไปว่าได้แต่งงานกับเขา แต่ภาพความเป็นจริงก็คือ...การแต่งงานระหว่างกะรัตกับพิศุทธิ์ ทั้งสองยืนอยู่บนเวทีเตรียมจะโยนช่อดอกไม้ด้วยใบหน้ามีความสุข...สายน้ำผึ้งรู้สึกขาดก็ยิ่งแค้นกะรัตที่ได้ทุกอย่างไป
พิศุทธิ์จะไปทำงาน กะรัตเดินตามด้วยความกังวลใจ นวลยืนมองอยู่ห่างๆ
“ผมไปทำงานก่อนนะ”
“เดี๋ยวก่อนค่ะ”
“มีอะไรเหรอ” พิศุทธิ์หันมามอง
กะรัตอยากขอไปส่งแต่ไม่กล้าพูดกลัวเขาว่า
“เอ่อ...คุณยังไม่ได้ จุ๊บลากั้งเลย”
พิศุทธิ์มองนวลที่มองอยู่ นวลรีบหันหน้าเฉไฉไปจัดดอกไม้ในแจกันที่วางอยู่บนโต๊ะอยู่แล้ว พิศุทธิ์จึงจูปปากกะรัตเบาๆ
“ผมไปนะ”
“เดี๋ยวก่อนค่ะ”
“มีอะไรครับ”
“เอ่อ...คุณจุ๊บเบาไป กั้งไม่เห็นรู้สึกเลย” กะรัตแถไป
พิศุทธิ์มองอย่างรู้ทัน
“อยากไปส่งผมที่บริษัทใช่ไหม”
กะรัตชะงักไม่คิดว่าเขาถามโพล่งมา
“อะไรนะคะ”
“อยากไปส่งผมหรืออยากเห็นกับตา ว่าสายน้ำผึ้งมาทำงานรึยัง”
“คุณรู้ทันกั้งทุกทีเลย” กะรัตยิ้มแหยๆ
“กั้ง...เราคุยกันแล้วนะ ไม่ว่าคุณผึ้งจะมา ทำงานหรือไม่มา มันก็ไม่ได้กระทบอะไรกับผมเลย คุณต้องไว้ใจผม”
กะรัตมองพิศุทธิ์อย่างซึ้งใจ นวลค่อยๆก้าวมายืนข้างๆกะรัต
“คุณพิศุทธิ์พูดแบบนี้แล้ว ถ้าเป็นนวล...นวลไม่ไปแล้วล่ะค่ะ”
กะรัตมองพิศุทธิ์ยิ้มแหยๆ ที่ถูกจับไต๋ได้
สายน้ำผึ้งยืนมองออกไปทางหน้าต่าง เห็นรถของกะรัตขับเข้ามาจอดที่หน้าบริษัท สายน้ำผึ้งรีบเดินออกไป กะรัตขับรถมาจอดอดไม่ได้ที่จะชะโงกหน้ามองเหล่าพนักงานที่ ทยอยเข้าบริษัท พิศุทธิจะเปิดประตูลงจากรถ กะรัตจะเปิดประตูด้วย พิศุทธิ์ชะงักมือที่จะเปิดประตูรถแล้วหันมามองอย่างรู้ทันพูดเสียงเข้ม
“กั้ง ไหนคุณรับปากแล้วไงว่าแค่มาส่งเฉยๆ”
“กั้งก็แค่…” กะรัตพูดเสียงอ่อย
พิศุทธิ์มองกะรัตอย่างจริงจัง
“คุณรู้ไหมว่าคุณทำอย่างนี้ เท่ากับคุณไม่ไว้ใจผม”
“ไม่ใช่ค่ะ กั้งบอกแล้วไงคะว่าที่กั้งมาส่งคุณ ไม่ใช่กั้งไม่ไว้ใจคุณ แต่กั้งไม่ไว้ใจมันต่างหาก”
พิศุทธิ์มองปราม กะรัตรีบพูดจับมือพิศุทธิ์
“ตกลงค่ะ กั้งเชื่อคุณ กั้งจะไม่ระแวงคุณ กั้งสัญญา”
พิศุทธิ์ยิ้มขอบใจกะรัตที่ตั้งมั่นเชื่อใจตัวเอง
“งั้นผมไปทำงานก่อนนะ”
พิศุทธิ์ลงจากรถ กะรัตรีบลงจากรถตามพิศุทธิ์เรียกไว้
“คุณพิศุทธิ์”
พิศุทธิ์ชะงักเท้าอย่างรู้ทันว่ากะรัตต้องการอะไร
“ไม่นะกั้ง”
“นะคะ...อย่างน้อยก็เป็นสิ่งย้ำว่าคุณเป็นของกั้งคนเดียว” กะรัตอ้อน
“แต่ผมว่ามันไม่...” พิศุทธิ์จะพูดว่าไม่เหมาะ
กะรัตไม่รอให้พูดจบ โผเข้าโอบคอแล้วจูบแก้มซ้าย-ขวา พิศุทธิ์ยืนอึ้ง มองพนักงานที่เดินผ่านต่างแอบมองแล้วยิ้มกัน พิศุทธิ์เขินจนทำหน้าไม่ถูกมองกะรัตอย่างระอา
“คุณนี่...” พิศุทธิ์อ้าปากจะบ่น
กะรัตรีบพูดแทรก
“ถ้าคุณยังบ่นอีกคำ กั้งจะจูบอีกรอบนะ”
พิศุทธิ์รีบหุบปากไม่พูดบ่นทันที เขามองค้อนแทน กะรัตหัวเราะ พิศุทธิ์ส่ายหน้ายิ้มๆกับความทะเล้นของเธอ แล้วโบกมือบ๊ายบายก่อนจะเดินเข้าบริษัทไป กะรัตมองพิศุทธิ์ที่เดินเข้าบริษัทด้วยใจนึงก็กังวล แต่ใจนึงต้องทำตัวเชื่อใจเขาให้ได้ ดังนั้นจึงตัดสินใจหันหลังเดินขึ้นรถแล้วสตาร์ทรถ แต่...สตาร์ทไม่ติด
พิศุทธิ์ยืนรอลิฟท์กับกลุ่มพนักงานคนอื่นๆประตูลิฟท์ตัวที่ 1 เปิด พิศุทธิ์และพนักงานอื่นๆเดินเข้าลิฟท์ประตูลิฟท์ ปิด สายน้ำผึ้งสวนกับพิศุทธ์เดินลงบันไดแล้วมุ่งหน้าไปทางหน้าบริษัท
กะรัตสตาร์ทรถอีกรอบแต่ไม่ติด สายน้ำผึ้งเปิดประตูออกมามองไปทางรถของกะรัตจะเดินไปหา ทันใดนั้นชายนี่กับยี่หวาพุ่งเข้ามาดักหน้าสายน้ำผึ้ง
“ต๊าย มดลูกเข้าที่แล้วเหรอน้องผึ้ง ถึงได้รีบมาทำงานน่ะ”
สายน้ำผึ้งพยายามยิ้มกลบความรำคาญ
“ค่ะ ผึ้งสบายดีแล้ว”
สายน้ำผึ้งจะเดินไปหากะรัต แต่ยี่หวากับชายนี่ยังชวนคุยต่อ
“แล้วใครเลี้ยงลูกให้ล่ะ” ยี่หวาถาม
“น้าของผึ้งเอง”
“เธอมาทำงานอย่างนี้ แล้วลูกกินนมที่ไหนล่ะ”
สายน้ำผึ้งเริ่มหงุดหงิดแต่พยายามยิ้มไว้
“ผึ้งปั้มนมไว้ให้ลูกแล้วค่ะ ผึ้งขอตัวก่อนนะคะ พอดีมีธุระน่ะค่ะ”
สายน้ำผึ้งรีบเดินไปทางรถกะรัตกะรัตสตาร์ทรถติด แล้วขับรถออกไป สายน้ำผึ้งวิ่งตาม แต่ยังเจ็บแผลจากการคลอดลูก จึงวิ่งตามไม่ไหว แต่ฉิวเฉียด
กะรัตขับรถด้วยความเซ็ง
“สตาร์ทติดทำไมเนี่ย เกือบมีข้ออ้างขึ้นไปดูว่านังผึ้งแล้วเชียว”
มือถือของเธอดัง กะรัตหยิบสมอลทอล์กมาพูดโดยไม่ทันดูว่าเบอร์ใครโทรมา
“ฮัลโหลค่ะ...” กะรัตชะงักกึก “นังผึ้ง”
กะรัตเบรกรถเอี๊อดจอดอยู่ข้างถนน สายน้ำผึ้งยืนคุยมือถือกับกะรัตอยู่ในแผนกการตลาด ด้วยใบหน้ายิ้มเยาะ
“เธอไม่น่ารีบขับรถออกไปเลย ฉันว่าจะเข้าไปขอบคุณที่ เธอจ่ายค่าพยาบาลให้ฉันซะหน่อย”
กะรัตเริ่มสติแตก
“นี่แกอยู่ที่ไหน อย่าบอกนะว่าแกไปทำงานแล้ว”
“ก็ฉันหยุดงานไปหลายวันนี่ เลยต้องรีบกลับมา เพราะคิดถึง คนคุ้นเคย”
“แกอย่ายุ่งกับคุณพิศุทธิ์นะ”
“ฉันเองก็ไม่อยากยุ่ง แต่พอคิดถึงความสุขของลูกแล้ว...จะไม่ยุ่งก็คงไม่ได้ เพราะลูกฉันมันต้องการ… พ่อ”
อ่านละคร สามีตีตรา ตอนที่ 7/3 วันที่ 1 มี.ค. 57
ละครเรื่อง สามีตีตรา บทประพันธ์โดย นาวิกาละครเรื่อง สามีตีตรา บทโทรทัศน์โดย วรรณวิภา สามงามแจ่ม
ละครเรื่อง สามีตีตรา กำกับโดย อำไพพร จิตต์ไม่งง
ละครเรื่อง สามีตีตรา ผลิตโดย บริษัททองเอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด โดยผู้จัด แอน ทองประสม
ละครเรื่อง สามีตีตรา ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ละครเรื่อง สามีตีตรา เริ่มออกอากาศตอนแรกในวันพุธที่ 19 กุมภาพันธ์ 2557
ที่มา ไทยรัฐ