อ่านละคร สามีตีตรา ตอนที่ 6 วันที่ 25 ก.พ. 57
พิศุทธิ์มองสีหน้าสายน้ำผึ้งที่ซีดอย่างเห็นใจ จึงตัดสินใจ“งั้นผมคุยธุระที่นัด คุณผึ้งมาเจอเลยแล้วกันนะครับ คุณผึ้งจะได้กลับไปพักผ่อน คือว่า...”
สายน้ำผึ้งรีบพูดแทรก
“ฉันหิวจัง ขอสั่งอะไรทานก่อนนะคะ” สายน้ำผึ้งหันไปทางพนักงาน “น้องคะ ...ขอเมนูหน่อยคะ”
พนักงานเดินถือเมนูเข้ามาส่งให้ สายน้ำผึ้งเปิดดูเมนูเพียงแป๊บเดียว แล้วปิดเมนูเหมือนรู้อยู่แล้วว่าจะสั่งอะไร
“ผมขอราดหน้าทะเลครับ”
พนักงานจดรายการอาหารเสร็จก็รับ จะเดินไป
“เดี๋ยวค่ะ” สายน้ำผึ้งยื่นถุงใส่ของบางอย่างให้พนักงาน “เอานี่...ไปใส่จานให้ด้วยค่ะ”
พิศุทธิ์มองว่าของในถุงนั้นมันคืออะไร
กะรัตโวยวายกับกุนตี
“พี่กุ้งอย่าพูดชื่อนั้นให้กั้งได้ยินอีกนะ มันเป็นเสนียดรูหูกั้ง”
“เห็นไหม แค่พี่พูดชื่อเฉยๆ กั้งก็สติแตกแล้ว นี่พี่ไม่ได้เข้าข้างผึ้งนะแต่ที่พูดเพราะตัวกั้งเอง ถ้ากั้งอยากใช้ชีวิตที่สงบ อย่างแรกที่กั้งต้องทำให้เป็น คือ...รู้จักอภัย”
“กั้งอภัยให้ได้ทุกคน ยกเว้นมัน”
“เห็นอย่างนี้ พี่หวั่นใจจริงๆว่าชีวิตกั้งจะไม่เป็นสุขอย่างที่คิด” กุนตีถอนใจ
“มีความสุขสิ เพราะคนอย่างนังผึ้งมันไม่มีทางเข้ามายุ่งกับชีวิตกั้งได้อีก เมื่อก่อนที่ มันเสนอหน้าวนเวียนในสังคมได้ ก็เพราะกั้งอุ้มชู แต่ตอนนี้ กั้งไม่เอามันแล้ว มันก็เป็นแค่ผู้หญิง ท้องไม่มีพ่อเดินหาความเมตตา อยู่ข้างถนนเท่านั้นแหละ”
“ระวังนะ...โบราณว่า ยิ่งเกลียด จะยิ่งเจอ”
“เจอก็เจอสิ กั้งไม่กลัวมันหรอก แต่อย่ามายุ่งกับพิศุทธิ์ของกั้งแล้วกัน” กะรัติบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
พนักงานถือจานผัดไทกุ้งสดมาวางให้ตรงหน้าสายน้ำผึ้ง วางจานราดหน้าทะเล ตรงหน้าพิศุทธิ์ และวางจานผัดไทกุ้งสดอีกจานซึ่งเทจากกล่องที่สายน้ำผึ้งหิ้วใส่ถุงมาด้วย พิศุทธิ์มองจานผัดไทกุ้งสดสองจานงงๆ
“คุณพิศุทธิ์ลองทานผัดไทสองจานนี้สิคะ”
สายน้ำผึ้งตัดผัดไทกุ้งสดจากทั้งสองจานใส่จานให้ พิศุทธิ์งงแต่ก็ลองทาน
“เป็นยังไงคะ จานไหนอร่อยกว่ากัน”
“จานของที่คุณผึ้งซื้อมาน่ะครับ”
สายน้ำผึ้งยิ้มเย็นๆ
“ฉันซื้อมาจากร้านข้างถนนค่ะ ของที่ใช้ก็สด กุ้งก็ตัวใหญ่เครื่องเยอะ มันถึงอร่อย แต่ดูผัดไทของที่ร้านนี้สิคะ ของที่ใช้ก็งั้นๆ กุ้งก็ตัวเล็ก เครื่องแทบไม่มีอะไร รสชาติไม่ได้ เรื่อง แต่แปลกนะคะ ที่คนกลับเลือกที่จะเชิดชูผัดไทเน่าๆจานนี้”
สายน้ำผึ้งหันไปมองลูกค้าโต๊ะข้างๆที่กำลังใช้มือถือ ถ่ายรูปผัดไทกุ้งสดเหมือนกัน โพส ลงอินสตาแกรมอวดคนว่ากินในร้านหรู
“เพียงเพราะมันขายในร้านหรู อยู่บนจานราคาแพง”
พิศุทธิ์เริ่มรู้สึกว่าสายน้ำผึ้งกำลังพูดถึงเรื่องกะรัต
“คุณผึ้งครับ...”
สายน้ำผึ้งรีบพูดแทรก
“สิ่งที่ดูหรูหรา มันไม่ได้ดีอย่างที่คุณคิดหรอกนะคะ สวยนอก แต่เน่าใน ถ้าคุณอยากได้ ของที่ดีเพิ่มคุณก็ต้องจ่ายเงินเพิ่ม เพราะสังคมแบบนี้มันต้องใช้ผลประโยชน์ต่อผลประโยชน์” สายน้ำผึ้งมองจาน ผัดไทที่ซื้อจากข้างถนน “สิ่งที่ดูธรรมดาราคาถูกนี่ต่างหาก ข้างในมัน เต็มไปด้วยคุณภาพ และพร้อมจะให้ทุกอย่างที่คุณขอ โดยไม่ต้องการ อะไรแลกเปลี่ยน เพราะมันทำจากใจไม่ใช่ผลประโยชน์”
พิศุทธิ์มองสายน้ำผึ้งอย่างเข้าใจ
“คุณรู้เรื่องผมกับกั้งแล้วใช่ไหมครับ”
สายน้ำผึ้งมองหน้าพิศุทธิ์
กะรัตกับกุนตีเดินออกจากร้าน
“เราไปหาอะไรกินกันก่อนกลับบ้านเถอะพี่กุ้ง”
“ไปสิ พี่รู้จักร้านนึง เพื่อนพี่บอกว่าอาหารอร่อย บรรยากาศก็ดี”
“งั้นพี่กุ้งจอดรถไว้ที่นี่แหละแล้วไปรถกั้ง”
กันตาพยักหน้ารับ แล้วเดินไปขึ้นรถสปอร์ตของน้องสาว
สายน้ำผึ้งมองหน้าพิศุทธิ์
“ที่ผมนัดคุณมา เพื่อจะพูดเรื่องนี้ ผมทราบว่าคุณกับกั้งมีปัญหากัน”
สายน้ำผึ้งพยายามอธิบาย
“แม่คุณบอกคุณใช่ไหมคะ สิ่งที่แม่คุณเข้าใจมันผิด ฉันไม่ได้แย่งสามีกั้ง เขาเป็นของฉัน มาก่อน ฉันเคยบอกคุณแล้ว”
“ผมทราบครับ ผมไม่โทษคุณสองคน ผมโทษความเห็นแก่ตัวของผู้ชาย”
“งั้นคุณก็เข้าใจ ว่าฉันไม่ผิด”
“ครับ ผมเข้าใจ...”
สายน้ำผึ้งรีบพูดแทรก
“งั้นฉันก็มีโอกาสที่จะถูกคุณเลือกเท่าๆกับกั้งสิคะ”
สายน้ำผึ้งมองพิศุทธิ์อย่างสื่อความหมายในใจ พิศุทธิ์มองสายน้ำผึ้งอย่างเข้าใจ
“ผมขอโทษครับ ผมไม่เคยเห็นคุณเป็นตัวเลือกเลย”
“ถ้าพูดความหมายตรงๆ คุณไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตาเลย” สายน้ำผึ้งยิ้มเยาะ
พิศุทธิ์นิ่ง สายน้ำผึ้งมองอาการนิ่งของเขาตีความหมายได้ว่าเขายอมรับในสิ่งที่เธอพูด สายน้ำผึ้งเจ็บปวดเหลือเกินแต่กลั้นไว้
“งั้นฉันก็ขอให้คุณโชคดี”
สายน้ำผึ้งลุกพรวด เดินออกไปจากร้านทันที พิศุทธิ์มองตาม ที่กระจกหน้าร้านมีแสงฟ้าแลบวาบๆพร้อมเสียงฟ้าร้องครืนๆ มีเม็ดฝนลงปรอยๆ พิศุทธิ์เห็นฝนตก แล้วหันไปมองสายน้ำผึ้งที่เดินออกจากร้าน เขาเป็นห่วง จึงเดินตามออกไป
ร้านอาหารปิดร้านเงียบ รถกะรัตขับเข้ามาจอดหน้าร้าน ลดกระจกลง
“อุตส่าห์ถ่อมาตั้งไกล ร้านดันปิด งั้นไปร้านที่กั้งรู้จักแล้วกันอยู่แถวนี้พอดี”
กะรัตกดปุ่มเลื่อนกระจกรถเลื่อนขึ้นแล้วขับออกไป
สายฝนโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย สายน้ำผึ้งเดินออกจากร้านผ่าเม็ดฝนโดยไม่สนใจเสื้อผ้าจะเปียกปอน เสียงฟ้าคำราม เหมือนจังหวะหัวใจที่เต้นรัว มือของเธอสั่นด้วย ความเจ็บปวดหัวใจ เธอกำลังสูญเสียความฝันในชีวิตให้กับกะรัตอีกครั้ง ความรู้สึกชาไปทั้งตัว พิศุทธิ์เดินออก จากร้านตามมา
“อย่าทำแบบนี้เลยครับคุณผึ้ง ตากฝนแบบนี้ มันไม่ดีต่อลูกของคุณนะครับ”
พิศุทธิ์ถอดสูทจะกันฝนให้ แต่สายน้ำผึ้งกลับสะบัดแขนไม่ให้เขาแตะต้องตัวเอง น้ำตาไหลผสมปนกับสายฝน
“เลิกทำดีกับฉันสักที คุณรู้ตัวไหมว่าคุณใจร้ายมาก ฉันพยายามจะยืนได้ด้วยตัวเอง แล้วคุณก็ยื่นมือมาช่วยพยุง พอฉันจับมือคุณ ไว้ใจเดินไปกับคุณ คุณก็ผลักฉันทิ้ง แล้วก็วิ่งไปหาคนอื่น”
“คุณผึ้ง...”
สายน้ำผึ้งไม่รอให้พิศุทธิ์พูดจบ
“เป็นเพราะกั้งใช่มั้ย…กั้งสั่งให้คุณเป็นตัวแทนของเขามา สมน้ำหน้าผู้หญิงหน้าโง่อย่างผึ้งใช่มั้ย”
พิศุทธิ์ขยับจะเข้ามาหา แต่สายน้ำผึ้งกลับถอยหนี
“คุณผึ้งครับ ปัญหาของคุณกับกั้งมันเป็นเรื่องในอดีต ผมอยากให้คุณมองอนาคตและเดินไปข้างหน้า ผมอยากให้เราทุกคนเป็นเพื่อนกันได้”
“เพื่อนเหรอ คนอย่างกั้งมันรู้จักคำว่าเพื่อนดีแค่ไหน ฉันไม่มีเพื่อนอย่างมัน และที่สำคัญฉันไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับคุณ คุณไม่รู้เหรอว่าฉันรู้สึกกับคุณยังไง”
“คุณผึ้ง”
พิศุทธิ์ชาไปวืดทั้งตัว สายน้ำผึ้งตะโกนใส่อย่างเบรคแตกพร้อมกับตีแขนเขาอย่างขาดสติ
“คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ทำได้ยังไง ทำไมต้องเป็นนังกั้ง ทำไมต้อง เป็นมัน ฉันเกลียดคุณ”
สายน้ำผึ้งผลักพิศุทธิ์เต็มแรง จนเซ สายน้ำผึ้งกึ่งเดินกึ่งวิ่งร้องไห้ผ่าสายฝนไป พิศุทธิ์มองตาม
สายน้ำผึ้งเดินกึ่งวิ่งฝ่าฝนร้องไห้ ในหัวมีแต่คำถามว่าทำไมต้องเป็นกะรัต เธอนึกถึงภาพที่พิศุทธิ์ดีต่อเธอ พิศุทธิ์พาไปหาหมอ พยาบาลเรียกเธอกับเขาว่าคุณพ่อ คุณแม่...พิศุทธิ์พาไปทานข้าว...พิศุทธิ์ขับรถไปส่งที่บ้าน...พิศุทธิ์ร่วมงานวันเกิด ให้ของขวัญ และอวยพรให้เธอ...สายน้ำผึ้งหยุดชะงักกึก ก่อนที่จะหันหลังกลับไปทางเดิม
พิศุทธิ์ยืนอยู่หน้าร้านอย่างเป็นห่วงสายน้ำผึ้ง กำลังจะเดินกลับเข้าร้าน เสียงสายน้ำผึ้ง ตะโกนแข่งเสียงฝนดังขึ้นจากเบื้องหลัง
“ฉันโกหก...”
พิศุทธิ์หันกลับมามองสายน้ำผึ้งที่ยืนตากฝนอยู่
“ที่ฉันบอกว่าฉันเกลียดคุณ ฉันโกหก...ฉันรักคุณ”
พิศุทธิ์อึ้ง
รถของกะรัตเลี้ยวเข้ามาจอดในลานจอดรถ ร้านเดียวกับพิศุทธิ์ กะรัตกับกุนตีลงจากรถ พนักงานรับรถเดินตรงเข้ามาหา
“ขอโทษนะครับ ตอนนี้ที่นั่งในร้านเต็ม ต้องรออีก 4 คิวนะครับ”
“วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ย กินร้านไหน ร้านก็ปิด มาร้านนี้...ร้านยังเต็มอีก” กะรันหันไปถามพนักงาน “แล้วทำไมไม่เอาโต๊ะมาเสริม รีบไปจัดการเลย ฉันหิว”
“ไม่เอาน่ากั้ง...อายเขา ไปที่อื่นก็ได้”
กุนตีดึงแขนกะรัตให้ขึ้นรถ กะรัตจะเดินขึ้นรถแล้วเหลือบไปเห็นรถของพิศุทธิ์จอดอยู่
“นั่นรถคุณพิศุทธิ์นี่พี่กุ้ง”
กุนตีมองไปที่รถพิศุทธิ์
พิศุทธิ์มองหน้าสายน้ำผึ้งอึ้งๆอยู่ สายน้ำผึ้งมองพิศุทธิ์ด้วยสายตาขอร้อง
“ได้ยินมั้ยคุณพิศุทธิ์ ฉันรักคุณ ฉันอยากให้ผู้หญิงที่คุณจะแต่งงานด้วย เป็นฉัน ไม่ใช่กั้ง ฉันไม่อยากแค่คุณสงสาร แต่ฉันอยากเป็นผู้หญิงที่คุณรัก”
พิศุทธิ์อึ้งที่ได้ยินความจริงจากปากของสายน้ำผึ้ง
“คุณผึ้งครับ ผมว่า...”
สายน้ำผึ้งรีบพูดแทรก
“ทุกสิ่งที่ฉันทำ ฉันทำเพื่อให้คุณหันมามองฉัน มันต้องไม่ใช่แบบนี้ มันต้องไม่ใช่กั้ง ผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นฉัน”
สายน้ำผึ้งโผเข้ากอดพิศุทธิ์
“ผู้หญิงที่อยู่ในหัวใจของคุณขอให้เป็นฉันได้มั้ย คุณพิศุทธิ์”
สายน้ำผึ้งพยายามกอดพิศุทธิ์ให้แน่นที่สุด ไม่อยากจะเสียเขาให้ใครทั้งนั้น
กะรัตโทรหาพิศุทธิ์ แต่พิศุทธิ์ไม่รับสาย
“คุณพิศุทธิ์ไม่รับสายน่ะพี่กุ้ง”
“เขาคงมากับเพื่อน แล้วคุยกันจนไม่ได้ยินเสียงมือถือล่ะมั้ง”
“เราเข้าไปหาคุณพิศุทธิ์ในร้านเลยแล้วกัน”
กะรัตจะเดินไปทางประตูเข้าร้าน
สายน้ำผึ้งยังกอดพิศุทธิ์อยู่ เขาค่อยๆถอยตัวเองออกจากวงแขนของเธอแล้วมองด้วยสายตาจริงจัง พร้อมพูดด้วยถ้อยคำที่ชัดเจน
“ขอโทษครับ...ผมรักกั้งครับ”
สายน้ำผึ้งได้ยินแบบนั้นก็ร้องไห้จนตัวโยน ความหวังเฮือกสุดท้ายพังพินาศ ไปกับตา ไม่เหลืออะไรให้ยึดเหนี่ยวอีกต่อไป เสียงปรามาศของกะรัตก็ดังกึกก้องในหัวเหมือนเยาะเย้ย
“ต่อจากนี้ เธอก็จะเป็นแค่ผู้หญิงหน้าโง่ที่ถูกผู้ชายหลอกฟัน สุดท้าย เธอก็ต้องแบกไอ้ก้อนเลือดชั่วๆไว้ประจานความเลวของตัวเอง คลอดออกมาแล้ว ลูกของเธอก็ต้องทนทุกข์ทรมานกับการถูกตราหน้าว่าเป็น ลูกไม่มีพ่อ”
สายน้ำผึ้งเอามือปิดหูส่ายหน้ารับความพ่ายแพ้ไม่ได้ พิศุทธิ์มองสายน้ำผึ้งอย่างสงสาร
“คุณผึ้ง…”
สายน้ำผึ้งหันหลังวิ่งฝ่าพายุฝนออกไปทันที
“คุณผึ้ง...”
สายน้ำผึ้งไม่รับรู้เสียงเรียกของเขา พิศุทธิ์มองตามอย่างห่วงใย
กุนตีดึงแขนกะรัตให้ขึ้นรถ
“ทำไมพี่กุ้งต้องห้ามกั้งด้วย เราเข้าไปนั่งโต๊ะของคุณพิศุทธิ์ก็ได้กั้งจะเป็นเมียเขานะ” กะรัตโวยวาย
“ยังไม่ทันไรเลย กั้งก็แสดงอำนาจซะแล้ว อย่าลืมสิว่าคุณพิศุทธิ์ไม่เหมือนผู้ชายคนก่อน ของกั้ง ที่กั้งจะตามไปเมื่อไหร่ก็ได้ จะทำอะไร ต้องให้เกียรติเขาด้วย”
“ก็แค่เข้าไปนั่งด้วย ไม่เห็นจะเป็นอะไร” กะรัตเซ็ง
“ถ้าคุณพิศุทธิ์มาคุยงาน แล้วกั้งโผล่ไปนั่งด้วย เพื่อนร่วมงานเขาจะคิดยังไง”
“โอเคๆ งั้นกลับไปกินข้าวบ้านก็ได้”
กะรัตเดินขึ้นรถพร้อมกุนตี แล้วขับออกไป พิศุทธิ์เดินมาจากทางร้าน อาหารเฉียดกับการ เจอกะรัตไปนิดเดียว พิศุทธิ์จะขึ้นรถแล้ว ชะงัก หันไปมองทางสายน้ำผึ้งอย่างเป็นห่วง
ริมถนนผ่านหน้าโรงแรมแห่งหนึ่ง สายน้ำผึ้งเดินอย่างคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คิดถึงอดีตด้วยความเจ็บปวด และแค้นที่ถูกกะรัตแย่งผู้ชายของตัวเองไปอีกครั้ง
สายน้ำผึ้งคลั่งแค้นอัดอั้นในใจ รถเก๋งคันหนึ่งซึ่งที่หน้ากระโปรงรถมีดอกไม้ประดับ เป็นรถสำหรับเจ้าบ่าวเจ้าสาวขับผ่าน เธอมองตามรถ เห็นคู่แต่งงานลงจากรถ เพื่อนๆยืนรอ ต้อนรับและส่งเสียงเฮฮา คู่แต่งงานและเพื่อนๆพากันเดิน เข้าไปในโรงแรมเพื่อนฉลองกันต่อ เธอ เห็นความสวยงามของการแต่งงาน ทำให้ความหวังที่เคยมีเต็มล้นหัวใจว่าจะได้แต่งงานกับพิศุทธิ์ กลายเป็นผิดหวังอย่างคุมไม่อยู่ เธอเดินตรงเข้าไปทำลายดอกไม้ที่ ประดับรถนั้น
“โลกนี้มันยุติธรรม คนที่มันมีทุกอย่างอยู่แล้ว มันก็ยังได้ไม่มีวันหยุด แต่คนที่มันไม่มีอะไรเลย ขอแค่สักครั้ง ที่จะได้ที่พึ่งของหัวใจ ก็ยังไม่เคยได้เลย...ทำไม...ทำไม”
สายน้ำผึ้งร้องไห้อย่างหนัก พนักงานโรงแรมและเพื่อนเจ้าบ่าว เจ้าสาว เข้ามาห้ามสายน้ำผึ้งไม่ให้ทำลายดอกไม้ที่ประดับรถ
“ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน”
สายน้ำผึ้งพยายามดิ้น ด้วยแรงกอดรัดฟัดเหวี่ยงของสายน้ำผึ้งและพนักงานโรงแรม เพื่อนเจ้าบ่าว เจ้าสาว ทำให้สายน้ำผึ้งรู้สึกปวดท้อง
“โอ้ย...ฉันปวดท้อง”
พนักงานโรงแรมและเพื่อนเจ้าบ่าว เจ้าสาวตกใจ
บุรุษพยาบาลเข็นร่างของสายน้ำผึ้งที่หมอตรวจเสร็จแล้ว มาที่ห้องพักฟื้น รสสุคนธ์เดินเคียงข้างมองอย่างเป็นห่วง
“เห็นไหม เพราะความดื้อของผึ้ง เกือบเป็นเรื่องแล้วเชียว แทนที่จะนอนพักที่นี่ไม่นาน ตอนนี้หมอเลยสั่งให้ผึ้งอยู่ที่นี่อีกอาทิตย์ ค่าห้อง ค่ายาก็ไม่ใช่จะถูกๆ”
“งั้นก็กลับบ้าน” สายน้ำผึ้งเครียด
“แต่หมอเขาให้ผึ้ง...”
“ผึ้งบอกว่ากลับบ้านไง”
สายน้ำผึ้งโวยวาย จะดึงสายน้ำเกลือ รสสุคนธ์และพยาบาล บุรุษพยาบาลช่วยกันห้าม รสสุคนธ์จับมือไว้
“ก็ได้ๆ เดี๋ยวน้าไปคุยกับหมอ แล้วค่อยกลับบ้านกัน”
รสสุคนธ์รีบเดินไปหาหมอ สายน้ำผึ้งนอนเหม่อนิ่ง
รสสุคนธ์พยุงสายน้ำผึ้งเดินเข้าบ้านมานั่งที่โซฟา
“ตกลงผึ้งจะบอกน้าได้รึยังว่าผึ้งหายไปไหนมา”
“ไปเผชิญความจริงไงน้ารส” สายน้ำผึ้งพูดนิ่งๆ
“ความจริงอะไร” รสสุคนธ์มองหลานงงๆ
“ก็ความจริงที่ว่า โลกนี้มันไม่ยุติธรรม”
“อะไรนะ” รสสุคนธ์มองไม่เข้าใจ
“คอยดูนะน้ารส ในเมื่อโลกนี้ไม่มีความยุติธรรมให้เรา ผึ้งจะสร้างความยุติธรรม ให้ชีวิตผึ้งเอง”
รสสุคนธ์มองหลานอย่างสงสัยว่าจะทำอะไร
เนื้อแพรมองพิศุทธิ์อย่างตกใจ ตบหน้าอกตัวเอง
“สายน้ำผึ้งบอกรักลูก โอ้ยตายๆ นี่มันร้ายแรงกว่าที่แม่คิดไว้อีกนะเนี่ย แม่ว่าทางที่ดี ชายควรอยู่ห่างจากสายน้ำผึ้งไว้”
“ทำยากครับ เพราะผมต้องทำงานกับเขา”
“แล้วชายจะทำงานกับเขายังไงลูก”
“ก็ทำตามปกติครับ”
“แล้วสายน้ำผึ้งล่ะ เขาจะยอมปกติกับชายเหรอ”
“ผมเชื่อว่าทุกอย่างจะปกติครับแม่ เพราะผมบอกชัดเจนไปแล้วว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับเขา”
อ่านละคร สามีตีตรา ตอนที่ 6 วันที่ 25 ก.พ. 57
ละครเรื่อง สามีตีตรา บทประพันธ์โดย นาวิกาละครเรื่อง สามีตีตรา บทโทรทัศน์โดย วรรณวิภา สามงามแจ่ม
ละครเรื่อง สามีตีตรา กำกับโดย อำไพพร จิตต์ไม่งง
ละครเรื่อง สามีตีตรา ผลิตโดย บริษัททองเอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด โดยผู้จัด แอน ทองประสม
ละครเรื่อง สามีตีตรา ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ละครเรื่อง สามีตีตรา เริ่มออกอากาศตอนแรกในวันพุธที่ 19 กุมภาพันธ์ 2557
ที่มา ไทยรัฐ