อ่านละคร สามีตีตรา ตอนที่ 7/2 วันที่ 1 มี.ค. 57
สายน้ำผึ้งใช้หางตามองพึมพำ“ผู้ชาย เหมือนกันทั้งโลก”
สายน้ำผึ้งเดินเลี้ยวผ่านมุมตึกไป กันตาเดินมาหาศิวา
“คุณศิวา ฉันว่าเราต้องเคลียร์กัน ตามฉันมานี่”
กันตาจับรถเข็นแล้วเข็ญพาออกไป สายน้ำผึ้งที่เดินผ่านมุมตึกมา ได้ยินเสียงกันตาจึงชะงัก รีบชะโงกหน้าแอบมองศิวากับ กันตาอย่างสงสัย
“นี่คุณ เข็นรถผมไปจอดที่มันปลอดภัยกว่านี้ได้ไหม”
“แล้วตรงนี้มันไม่ปลอดภัยตรงไหน…”
กันตาแกล้งปล่อยมือ รถเข็นขยับจะไหลลงทางลาด ศิวาโวยวาย
“ก็ตรงที่คุณจะปล่อยผมนี่ไง คุณเป็นหมอนะ ทำอย่างนี้กับคนไข้ได้ยังไง”
“ตอนนี้หมดเวลางานฉันแล้ว ฉันจะทำอะไรกับคุณก็ได้ ถ้าคุณไม่อยากโดนปล่อย ก็บอกมาว่าฉันไปทำอะไรให้คุณ คุณถึงได้พูดจาบ้าๆใส่ฉัน”
“แล้วคุณจะมาแคร์อะไรผม”
“ฉันไม่ได้แคร์ แต่ฉันอึดอัด ฉันไม่ชอบให้ใครมาว่าฉันโดยที่ฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไรผิด ตกลงคุณจะบอกหรือไม่บอก”
ศิวาเงียบ กันตาแกล้งปล่อยมือ ศิวาโวยวาย
“ก็คุณหลอกให้ผมชอบคุณ ทั้งๆที่คุณกำลังจะแต่งงาน”
“แต่งงาน จะบ้าเหรอ ฉันยังไม่ได้แต่งงานย่ะ”
“อ้าว…ก็พยาบาลบอกว่าคุณหยุดไปงานแต่ง” ศิวาอึ้งๆ
“ฉันลาไปงานแต่งงานของพี่สาวฉันต่างหาก” กันตาโวย
ศิวาเหวอไป กันตามองอย่างเอาเรื่อง
“คุณคิดเอง เออเอง แล้วก็ว่าฉันเอาเองโดยที่ไม่ถามฉันสักคำอย่างนี้น่ะเหรอ”
“ผมขอ…” ศิวาจะพูดว่าขอโทษ
กันตาไม่ฟังด้วยความโมโหปล่อยรถทันที
“เฮ้ย”
ศิวารีบล็อกล้อรถเข็นไว้ทันทำให้รถไม่ไหลตามทางลาด
“นี่คุณ คุณจะทำให้ขาผมหักรอบสองรึไง มาพาผมกลับขึ้นไปเดี๋ยวนี้”
“ในเมื่อคุณคิดเรื่องของฉันเองได้ คุณก็ควรคิดเองได้เหมือนกัน ว่าจะขึ้นมายังไง”
กันตาเดินออกไป ศิวานั่งอยู่บนรถเข็นที่ล็อคล้อจอดค้างกลางทางลาด ถ้าปลดล็อคล้อ รถก็จะไหลลงทันที ศิวาจะเข็นขึ้น ก็ไม่มีแรงพอ เขาได้แต่นั่งค้างเติ่งตะโกนออกไป
“ใครก็ได้ ช่วยผมที”
สายน้ำผึ้งมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเก็บข้อมูล
กันตาเดินไปที่ลานจอดรถเพื่อกลับบ้าน สายน้ำผึ้งเดินออกจากมุมตึกดักหน้า
“หมอมีความสัมพันธ์กับคนไข้ มันเรียกว่ามีจรรยาบรรณไหมน่ะก้อย”
“พี่ผึ้ง...แหม...ถ้าจะมาว่าคนอื่น ดูตัวเองก่อนไหมคะ”
“พี่น่ะ...จะทำอะไร พี่ก็ทำให้เห็น แต่ไอ้พวกที่ดีแต่ว่าคนอื่น แต่แอบกินในที่ลับ อย่างไหนมันน่าทุเรศกว่ากัน”
“อย่างนี้นี่เอง ที่เขาบอกว่าคนเราทำอะไรดี ก็จะคิดดี ส่วนใครทำอะไรไม่ดี ก็จะคิดว่าคนอื่นทำไม่ดีเหมือนตัว”
กันตายิ้มเยาะ สายน้ำผึ้งฉุนกึก
“ยายก้อย นี่ฉันอุตส่าห์เตือนเธอดีๆนะ”
“ขอบคุณค่ะ แต่ก้อยว่าพี่ผึ้งเอาเวลามาเตือนคนอื่น ไปเตือนตัวเองดีกว่าว่าอย่าไปแย่งสามีใครอีก ผิดลูกผิดเมียชาวบ้าน ตายไป...ตกนรกนะคะ...ความจริง ถึงพี่ผึ้งไม่ตาย ก็เหมือนตกนรกอยู่แล้ว งั้นต้องยิ่งทำความดี จะได้รู้ว่าสวรรค์เป็นยังไง”
กันตายิ้มให้สายน้ำผึ้งแล้วเดินเชิดผ่านไป สายน้ำผึ้งมองกันตาอย่างโกรธแค้น
“ปากดีนักนะยายก้อย”
สายน้ำผึ้งคิดแผนบางอย่าง
สายน้ำผึ้งชะเง้อมองที่หน้าลิฟท์อย่างรอคอยว่าเมื่อไหร่ศิวาจะมา ประตูลิฟท์เปิด ศิวาเข็นล้อรถเข็นออกมาเองด้วยความหงุดหงิด และกังวลใจอยากเคลียร์ กับกันตา
สายน้ำผึ้งมองแล้วรีบวิ่งไปนั่งอย่างคนมีทุกข์ ศิวาไถรถเข็นจะไปห้อง แต่เห็นสายน้ำผึ้งนั่งก้มหน้าอยู่จึงชะงัก
“คุณ…”
สายน้ำผึ้งเงยหน้ามองแล้วทำท่ารีบเช็ดน้ำตา
“คุณนั่นเอง”
ศิวามองสีหน้าสายน้ำผึ้งดูเป็นทุกข์
“คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ”
สายน้ำผึ้งเสียงสั่นจะสะอื้น
“ไม่มีอะไรค่ะ”
“มีอะไรบอกผมได้นะครับ...ถึงเราไม่รู้จักกัน แต่ถ้ามีอะไรที่ผมพอช่วยคุณได้ ผมยินดี”
“คุณช่วยไม่ได้หรอกค่ะ ไม่มีใครช่วยลูกฉันได้”
ศิวาชะงัก
“ลูก...เอ่อ…ขอโทษครับ ผมไม่คิดว่าคุณจะมีลูกแล้ว”
“ฉันเพิ่งคลอดลูกได้เกือบอาทิตย์แล้วค่ะ” สายน้ำผึ้งเศร้า “เขาคลอดก่อนกำหนด หมอบอกว่าเขาอ่อนแอ มีโรคแทรกซ้อน” สายน้ำผึ้งสะอื้น “ฉันสงสารลูก...เกิดมา
ก็กำพร้าพ่อ ยังต้องทรมานเป็นโน้นเป็นนี่อีก ฉันเองก็แค่พนักงานบริษัทเงินเดือนไม่กี่บาท ไม่รู้จะหาเงินรักษาลูกได้ขนาดไหน” สายน้ำผึ้งเอามือปิดหน้า ร้องไห้
ศิวามองสายน้ำผึ้งอย่างเห็นใจ
“เอาอย่างนี้นะครับ พ่อผมมีธุรกิจหลายอย่างถ้าคุณอยากเปลี่ยนงานหรือทำงานพิเศษเพิ่ม โทรหาผม ผมช่วยคุณเอง”
“จะดีเหรอคะ เราไม่รู้จักกัน ฉันไม่กล้ารบกวนคุณหรอกค่ะ”
“งั้นเราก็ทำความรู้จักกันเลยสิครับ...ผมศิวา ลีพาณิชย์ครับ”
ศิวายื่นมือเพื่อรอให้เธอยื่นมือจับด้วย สายน้ำผึ้งค่อยๆยื่นมือไปจับมือเขาอย่างสงวนท่าที
“ฉันชื่อสายน้ำผึ้งค่ะ”
ศิวาจับกระชับมือสายน้ำผึ้ง
“ทีนี้เราก็รู้จักกันแล้ว” เขาหยิบกระเป๋าสตางค์ที่อยู่ในกระเป๋าชุดคนไข้มาหยิบนามบัตรส่งให้ “นี่นามบัตรผม คุณโทรหาผมได้ตลอด”
สายน้ำผึ้งค่อยๆยื่นมือไปรับนามบัตรอย่างเกรงใจ
“ขอบคุณนะคะ”
“ยินดีครับ...มีอะไร โทรหาผมได้ทุกเวลา”
ศิวามองสายน้ำผึ้งที่สวยหวานแล้วเสียดาย คิดว่าถ้าไม่ได้กันตา ยังมีสายน้ำผึ้งก็ดีกว่าไม่มี อะไรขบเคี้ยว
“แล้วผมพอจะมีเบอร์คุณไว้ได้ไหมครับ”
สายน้ำผึ้งแกล้งตีหน้าซื่อ
“ผมไม่ชอบรับเบอร์แปลกน่ะครับ เมมเบอร์คุณไว้ เวลาคุณโทรมา จะได้ไม่ตัดสายทิ้ง”
เขายื่นมือถือตัวเองให้เธอกดเบอร์โทร สายน้ำผึ้งวางท่ายังไม่รับมือถือจากศิวาในทันที มีท่าทีลังเลนิดหนึ่ง ศิวายิ้มอย่างรู้จริตผู้หญิง
“ผมไม่โทรจีบคุณหรอกครับ”
สายน้ำผึ้งหัวเราะอย่างมีจริตสดใสทำให้ศิวาตรึงใจ เธอรับมือถือของเขามากดเบอร์ให้ ศิวาเมมเบอร์น้ำผึ้งไว้ด้วยชื่อ ฮันนี่
“เมมอย่างนั้น ระวังแฟนคุณจะเข้าใจผิดนะคะ”
ศิวาเข้าแผน
“ผมยังไม่มีแฟนครับ รออยู่...ว่าจะมีใครมาหยุดผมได้”
สายน้ำผึ้งยิ้มนิ่งๆยังไม่แสดงท่าทีอะไรแต่มีสายตาแพรวพราวอยู่ ศิวามองตาสายน้ำผึ้งก็เข้าใจ
“ไว้เจอกันนะครับ”
ศิวายิ้มแล้วไถล้อรถเข็นเลี้ยวไปมุมตึกไป
ศิวาหยิบมือถือมาลบชื่อ ฮันนี่เป็นชื่อ เจษฎา 2 ซึ่งเป็นชื่อเพื่อนเขา ศิวายิ้มเยาะว่าสายน้ำผึ้งช่างเป็นเหยื่อที่หลอกง๊าย ...ง่าย
ทางด้านสายน้ำผึ้ง เปลี่ยนจากผู้หญิงหน้าซื่อน่าสงสารเป็น ผู้หญิงหน้าเชิดผงาดขึ้นมา เธอมองไปทางศิวาแล้วยิ้ม
“ผู้ชาย...โง่เหมือนกันทั้งโลก”
สายน้ำผึ้งก้มมองนามบัตรของศิวาแล้วคิดถึงกันตา
“ฉันทำพี่สาวแกน้ำตาตกได้ ฉันก็ทำให้แกน้ำตาตกได้เหมือนกัน นังก้อย”
รสสุคนธ์เก็บของใส่กระเป๋า สายน้ำผึ้งเดินถือนามบัตรของศิวาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเข้าห้องมา
“เก็บของทำไมน่ะน้ารส”
“เมื่อกี้น้าไปถามหมอมา เขาบอกว่าผึ้งกับลูกกลับบ้านได้แล้ว งั้นพรุ่งนี้เราก็กลับกัน ส่วนวัคซีนของไอ้ตัวเล็ก น้าจะพาไปฉีดที่คลินิกแถวบ้าน เหมือนที่น้าเคยเลี้ยงผึ้งมานั่นแหละ”
สายน้ำผึ้งโกรธขึ้นมาทันที ดึงกระเป๋าจากมือรสสุคนธ์
“ชีวิตลูกผึ้งต้องไม่เหมือนผึ้ง”
รสสุคนธ์ชะงักอึ้ง
“ผึ้ง...ก็แค่ฉีดวัคซีนเอง อะไรประหยัดได้ก็ประหยัดสิ”
“ผึ้งบอกแล้วไงว่าผึ้งมีเงินจ่าย บัตรเครดิตของผึ้ง ก็รูดไปสิ”
“ผึ้งอย่าลืมสิ ว่าตอนนี้ไม่มีภูเบศร์เอาเงินกั้งมาจ่ายค่าบัตรให้ผึ้งแล้วนะ”
“ไม่มีคุณภู ผึ้งหาเงินจากทางอื่นก็ได้”
“ทางไหน”
รสสุคนธ์มองหน้าสายน้ำผึ้งอย่างระแวง สายน้ำผึงยิ้มอย่างมีเลศนัย
กะรัตถือชามใส่ปลานึ่งซีอิ้วเดินออกมาจากในครัว พร้อมพิศุทธิ์
“นี่ค่ะ ปลานึ่งซีอิ้ว by เชฟกั้ง อร่อยเว่อร์ ก๋งคอนเฟิร์ม”
กุนตีมองปลานึ่งในจานแล้วตักชิม กะรัตมองอย่างลุ้นๆ
“อร่อยจริงๆด้วย ปลาสุกกำลังดี”
กะรัตยิ้ม กุนตีหันไปชมพิศุทธิ์
“คุณพิศุทธิ์เก่งนะคะ”
กะรัตหุบยิ้มลงทันทีแล้วโวย
“กั้งเป็นคนทำนะ พี่กุ้งต้องชมกั้งสิ”
“กั้งก็เก่ง แต่คุณพิศุทธิ์เก่งมากกว่าที่ทำให้กั้งมีสมาธิและใจเย็นลงได้”
กะรัตชะงัก ไม่คิดว่าพิศุทธิ์กำลังเปลี่ยนเธอโดยที่เธอไม่รู้ตัว
“งั้นก็แปลว่ากั้งคิดถูกแล้ว ที่แต่งงานกับผู้ชายที่เก่งที่สุดในโลกคนนี้”
กะรัตหอมพิศุทธิ์ด้วยความรักสุดใจ พิศุทธิ์ยิ้มให้แต่ในใจยังกังวลเรื่อง ท่านชายอ๊อด พวงหยกเดินเข้าบ้านเห็นกะรัตหอมกับพิศุทธิ์แล้วหมั่นไส้
“โอ้ย...นี่มันโต๊ะอาหาร มีไว้กินข้าว ถ้าคิดจะกินอย่างอื่นกัน ก็เสด็จไปกินในห้องนอนเถอะ”
พิศุทธิ์ชะงัก กะรัตมองตากับกุนตีแล้วถอนใจเซ็งๆ
“แม่ทานข้าวด้วยกันสิคะ คุณพิศุทธิ์สอนกั้งทำปลานึ่งซีอิ้วอร่อยมากเลยแม่” กุนตีเปลี่ยนเรื่อง
“ต๊าย...อย่าไปสอนยายกั้งทำอาหารพวกปลาสิคุ๊ณ เดี๋ยวยายกั้งกินปลาบ่อยๆแล้วฉลาดขึ้นมา หลอกเอาสมบัติมันไม่ได้นะ”
“แม่” กะรัตกับกุนตีอึ้ง
กะรัตจะพูดโวยวายใส่พวงหยก พิศุทธิ์จับมือปรามไว้ให้สงบใจ กันตาเดินเข้ามาด้วยอารมณ์หงุดหงิดปิดประตูเสียงดัง ปัง ทุกคนหันไปมอง พวงหยกมองไม่อยากจะเชื่อสายตา
“ต๊าย ฉันอยากรู้จริง...จริ๊ง ว่าใครทำให้คนที่ไม่รู้จักทุกข์ร้อนอย่างแก...หงุดหงิดได้”
เด็กรับใช้วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาด้วยความรีบร้อน
“คุณก้อยคะ มีคนมาตะโกนเรียกคุณก้อยอยู่ที่หน้าบ้านน่ะค่ะ”
กันตาชะงักว่าใครมาตะโกนเรียกตัวเอง ทุกคนต่างมองกันตาอย่างสงสัยเช่นกัน
กันตากับเด็กรับใช้รีบเดินมาที่ประตูรั้วบ้าน ศิวายืนถือไม้เท้าพยุงตัวเองอยู่หน้าประตูรั้วบ้าน โดยมีบอดี้การ์ดเป็นคนขับรถพามา
“คุณ มาได้ยังไงน่ะ” กันตาตกใจ
“ผมมาขอโทษคุณ” ศิวาอ้อน
กันตาชะงักไม่คิดว่าเขาจะลงทุนออกจากโรงพยาบาลทั้งๆที่ขายังไม่ดีเพื่อมาขอโทษตัวเธอ
ในห้องอาหาร พวงหยกกับทุกคนยืนมองกันตากับศิวาอย่างสงสัย
“หมอนั่นเป็นใครน่ะ” พวงหยกถามอย่างแปลกใจ
กุนตีมองๆ
“กิ๊กใหม่ยายก้อยมั้งคะ"
“แน่ใจนะว่าเป็นกิ๊ก ไม่ใช่ผู้ชายที่โดนน้องแกทิ้งแล้วคลั่งมาฆ่าน้องแก”
“ถ้าเป็นอย่างนั้น ยายก้อยก็โทรเรียกตำรวจไปแล้วแม่ ไม่เดินไปหาแบบนั้นหรอกแม่”
กะรัตแทรกขึ้น พวงหยกค้อน
“จะไปรู้เหรอ ลูกฉันแต่ละคนมันมีวีรกรรมดีๆทั้งนั้นนี่ แล้วหมอนั่นเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ฐานะบ้านช่องเป็นยังไง ส่วนชาติตระกูลไม่ต้องบอก...เพราะมันช่วยวัดอะไรไม่ได้” พวงหยกเหน็บพิศุทธิ์
กะรัตจะโวยแม่ให้เลิกเหน็บสามีตน แต่พิศุทธิ์ยังจับมือปรามเธอไว้เหมือนเดิม กุนตีถอนใจเหนื่อยใจแม่
“ไม่รู้ค่ะ เดี๋ยวแม่ก็รอถามก้อยเองแล้วกัน”
พวงหยกมองไปทางกันตากับศิวาอย่างอยากรู้อยากเห็น
กันตาคุยกับศิวาด้วยท่าทางปึ้งตึง
“ในเมื่อคุณเชื่อคำพูดคนอื่นมากกว่า คุณจะมาสนใจอะไรกับคำยกโทษจากฉัน...กลับโรงพยาบาลไปซะ”
“ผมไม่กลับ ผมอยากให้คุณเข้าใจว่าผมไม่ได้ตั้งใจจะเชื่อคนอื่น คุณเปิดประตูให้ผม เข้าไปคุยกับคุณเถอะนะ”
“ฉันไม่เปิด กลับไปก่อนที่ฉันจะแจ้งตำรวจว่าคุณกำลังบุกรุกบ้านฉัน”
“ผมไม่กลับ จนกว่าคุณจะคุยกับผม”
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ คุณอยากอยู่ก็อยู่ไป ฉันจะเข้าบ้าน”
กันตาหันหลังจะเดินเข้าบ้าน ศิวาเห็นว่าเธอเดินเข้าบ้านไม่สนใจเขา ก็ปล่อยไม้เท้าทิ้ง พยายามกัดฟันปีนประตูรั้วบ้าน ทั้งๆที่ขายังเจ็บ กันตาหันมามองอย่างหงุดหงิดกับการเอาแต่ใจ ทำอะไรบ้าๆของเขา
“คุณทำบ้าอะไรน่ะ ขาคุณเจ็บอยู่นะ”
“ผมไม่สน ยังไงคืนนี้ ผมก็อยากต้องทำให้คุณยกโทษผมให้ได้”
ศิวาพยายามปีน กันตามองอย่างกังวลเป็นห่วง
“ฉันบอกให้หยุดไง”
ศิวาไม่หยุด ยังคงกัดฟันพยายามปีนข้ามประตูรั้วบ้านขึ้นมาเรื่อยๆจะข้ามมา ทันใดนั้นศิวาเจ็บขาจนเสียงหลักตกจากประตู
“เฮ้ย”
กันตาพุ่งไปหา ศิวาล้มทับกันตาต่างเจ็บด้วยกันทั้งคู่ แต่ต่างก็เป็นห่วงกันพูดพร้อมกัน
“คุณเป็นยังไงบ้าง”
กันตาชะงักมอง ศิวายิ้มทะเล้น
“ห่วงผมแบบนี้ แปลว่าหายโกรธผมแล้ว”
กันตาผงะตัวออกห่าง
“ฉันกลัวคุณจะมาตายที่บ้านฉันต่างหาก กลับไปได้แล้ว”
ศิวาคว้ามือกันตาไว้พร้อมพูดเสียงอ้อน
“ผมทำขนาดนี้ คุณยังไม่หายโกรธผมอีกเหรอ ผมขอโทษที่ผมหูเบา แต่เมื่อก่อนผมไม่เคยสนใจและ ไม่เคยเชื่อคำพูดของใครเลยนะ แต่ครั้งนี้มันกลับเปลี่ยนไป เพราะมัน เป็นเรื่องของคุณ” ศิวามองตา กันตาอย่างมีความหมาย “...ผมชอบคุณ”
กันตาชะงักไม่คิดว่าเขาจะพูดตรงๆตอนนี้ เธอรีบวางฟอร์มเชิดหน้า
กะรัต พิศุทธิ์ กุนตี พวงหยกยืนอยู่ กันตาเดินยิ้มเข้ามา พวงหยกพุ่งเข้าไปหา
“หมอนั่นเป็นใครฮะ ยายก้อย”
กันตาพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ
“เพื่อนค่ะ”
“เพื่อนบ้าอะไรจะปีนรั้วบ้านมาหาแกอย่างนั้น กิ๊กใหม่แกใช่ไหม เป็นลูกเต้าเหล่าใคร บ้านฐานะดีไหม” พวงหยกถามเป็นชุด
อ่านละคร สามีตีตรา ตอนที่ 7/2 วันที่ 1 มี.ค. 57
ละครเรื่อง สามีตีตรา บทประพันธ์โดย นาวิกาละครเรื่อง สามีตีตรา บทโทรทัศน์โดย วรรณวิภา สามงามแจ่ม
ละครเรื่อง สามีตีตรา กำกับโดย อำไพพร จิตต์ไม่งง
ละครเรื่อง สามีตีตรา ผลิตโดย บริษัททองเอ็นเตอร์เทนเม้นท์ จำกัด โดยผู้จัด แอน ทองประสม
ละครเรื่อง สามีตีตรา ออกอากาศทุกวันพุธ และวันพฤหัส เวลา 20.15 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ละครเรื่อง สามีตีตรา เริ่มออกอากาศตอนแรกในวันพุธที่ 19 กุมภาพันธ์ 2557
ที่มา ไทยรัฐ