อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 9/2 พ.ย. 56

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 9/2 พ.ย. 56

"พี่อย่ามาพาลหน่อยเลย แค่ถูกหวยกินงวดเดียว ทำไมพี่ไม่คิดว่าเลิกเล่นเลิกเหล้า เหลือเงินเก็บมันก็เท่ากับได้โชคได้ลาภนะแหละ" ลำยงบอก
"กูไม่เอา กูไม่เชื่อไอ้อีหน้าไหนอีกแล้ว"
ลำยองปึงปังออกไป ทุกคนได้แต่เซ็ง

"เณรรู้คงไม่สบายใจแหง ๆ" แลบอก
ข้างหอฉัน เณรล้างบาตรทั้งของตัวเองและของหลวงตาขึ้นคว่ำตาก เณรชะงักเพราะมองไปเห็น

เด็กวัดเทเศษอาหาร ข้าวที่เหลือมากมายให้หมาวัดฝูงใหญ่ เณรยืนมองสะท้อนใจ
"เณร...ไปเตรียมตัวได้แล้ว เดี๋ยวก็ไปเข้าเรียนไม่ทัน"
"หลวงตาครับ อาหารที่ญาติโยมถวายทำบุญมา ถ้าเราเอาไปให้คนอื่นต่อจะผิดไหมครับ"
"ไม่ผิดหรอก ก็ถือว่าทำทานต่อไป ดีซะอีก แทนที่จะทิ้งเปล่า ๆ ไม่เกิดประโยชน์อะไร เณรถามทำไม"
"ถ้าผมจะเอาข้าวเอาขนมที่เหลือ ๆ ไปฝากน้อง ๆ ที่บ้านบ้าง"
"ไม่มีใครเขาว่าอะไรหรอกเณร"
เณรยิ้มออก
"ขอบคุณครับหลวงตา"

ยายแลเข้ามาในบ้านเงียบ ๆ เห็นลำยองนั่งหันหลังสาละวนนับบางสิ่งบางอย่างอย่างตั้งอกตั้งใจ
"ทำอะไรวะนังลำยอง"
ลำยองตกใจกอบรวบเงินตรงหน้า เงินแตกกระจุยกระจาย
"ตกใจหมดเลยแม่นี่ มาไม่ให้สุ้มให้เสียง"
"เงินทั้งนั้นเลย มึงไปรวยอะไรมา"
"เรื่องของฉัน"
ลำยองรีบยัดเงินเก็บใส่กระเป๋า
"กูไม่อยากได้ของมึงหรอก แต่กูอยากรู้บอกมาอีลำยอง"
"มีคนเขาให้ยืมมา"
"กูไม่เชื่อ"
"ไม่เชื่อแม่ก็ไปถามเสี่ยเล้งดูสิ"
"เล้งไหน เล้งเจ้าของบ่อนนะเรอะ"
"ฉันเอาที่เอาบ้านนี่ไปขายฝากเขา เอาไว้เงินนี่ฉันจะมาลงทุน"
แลนิ่งอึ้งไปอึดใจ
"อีลำยอง...คนอื่นเขาไปถึงไหนกันแล้ว มึงนี่มันยังวนเวียนอยู่แต่ที่เดิมของมึงนี่แหละนะ กูไม่รู้จะช่วยมึงยังไงแล้ว"
แลไม่ได้เกรี้ยวกราด แต่เต็มไปด้วยความปลงตกและเวทนาค่อยๆลุกเดินออกไป ลำยองกอดกระเป๋าใส่เงินไว้แน่น

หน้าบ้านลำยอง เณรเดินมาถึงหน้า มีย่ามสะพายเพื่อไปเรียนหนังสือวัดมหาธาตุอุ้มถุงปูนใส่อาหารมาเผื่อน้อง ๆ บ้านปิดเงียบเณรชะเง้อชะแง้
"โยมแม่ครับ โยมแม่"
เณรแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่บ้าน...ขยับถอยออก

เพิงก๋วยเตี๋ยวลำยง อ้อยแจ๋นเข้ามาหาเณรจะคว้าผ้าจีวร ลำดวนฉวยคว้าตัวอ้อยเอาไว้ได้ทัน รีบอุ้มเอาไว้
"โอ๊ย...อีนังคนนี้"
เณรวางถุงใส่อาหารลงบนโต๊ะ
"ผมแวะไปที่บ้านมา แต่ไม่มีใครอยู่เลย"
ลำยงพยายามเหประเด็น
"นี่เณรกำลังจะข้ามไปฝั่งโน้นใช่ไหม เข้าเรียนกี่โมง บ่ายโมงเหรอ ระวังจะไม่ทันนะ"
ลำดวนชะโงกดูในถุง
"โอ้โห ขนมนมเนยทั้งนั้นเลยนี่เณร"
"ฝากแบ่งให้น้อง ๆ ด้วยครับ โยมน้า"
"ไม่ต้องห่วงหรอกเณรรีบไปเหอะ" ลำยงบอก
"แล้วนี่โยมแม่ไปไหนครับไม่อยู่บ้าน"
"เออ..."
ลำดวนหลุดปากพรวดออกมา
"จะไปไหนก็บ่อนนะสิเณร สองสามวันกลับบ้านที ต้องเอาไอ้พวกนี้มาเลี้ยงที่นี่"
ลำยงปราม
"นังลำดวน"
"เหล้ายามันก็ไม่ยอมเลิกเผลอๆจะกินหนักกว่าเดิมเสียอีก" ลำดวนบอก
"โยมแม่เอาเงินมาจากไหนครับ"
"เณรอย่าไปสนใจเลย รีบไปเรียนหนังสือเถอะ"
"โยมแม่เอาเงินมาจากไหนครับ โยมน้า"
"เอาบ้านเอาที่ขายฝากเขาไว้ที่บ่อนนะสิเณร"
เณรมึนตึบ เสียใจ
"ผมไปนะครับ"
เณรเดินอื้ออึงออกไป แลสวนเข้ามาพอดีเห็นเณรไกลๆ
"เณรมาเรอะนังลำยง"
ลำยงท้าวสะเอวจ้องลำดวนเขม็ง
"ปากเองเนี่ยนะ ไม่พูดน้ำลายมันจะบูดรึไงวะ นังลำดวน"
"อะไรกันวะ"
"นังนี่มันปากสว่า งบอกเณรไปหมดเลยเรื่องพี่ลำยองน่ะ"
"แล้วพี่คิดว่าจะปิดเณรไปได้ซักกี่น้ำ ยังไงก็ต้องรู้อยู่ดี ไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้"
"มึงนะมึงอีลำดวน.... เณรน่ะไปอยู่สบายแล้ว มึงทำให้ผ้าเหลืองร้อนทำไม"

พระสวดมนต์ทำวัตรเย็น เสียงสวดในโบสถ์เนิบเย็น แต่ในแถวหลังสุดเณรสวดมนต์ไปกับพระทุกรูปหลับตาตั้งใจอย่างมีสมาธิ แต่เณรน้ำตาไหลอาบแก้ม
บนกุฏิหลวงตาปิ่น เวลาค่ำ

"คนน่ะมันต่างจากสัตว์เดรัจฉาน ก็ตรงที่แยกผิดชอบชั่วดีได้ หลวงตาว่าโยมแม่ของเณรน่ะ เขาก็ต้องอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง เขาต้องรู้ว่า อะไรเป็นความสุข ความทุกข์อยู่เหมือนกัน"
"แต่โยมแม่ก็ยังวนเวียนอยู่อย่างเดิม"
"จิตใจเขาไม่เข้มแข็งพอเณร เขาถึงต้องพ่ายแพ้ต่อมารทุกทีไป"
"ผมสงสารโยมแม่ครับ"
"เราแบกโลกไว้ทั้งหมดไม่ได้หรอกเณร ปลงซะเถอะ ทำทุกอย่างให้ดีที่สุดก็แล้วกัน ตั้งใจเรียนศึกษาธรรม ประพฤติแต่กรรมดี วันนึงโยมแม่อาจจะได้คิด"

บ่อนเฮียเล้งในเวลาเดียวกัน ลำยองออดอ้อนเมาๆกับเฮียเล้ง
"น่า...เฮีย เฮียน่ะใจดี๊ใจดี ขอฉันเพิ่มอีกหน่อยเถอะนะ"
"คืนนี้ลื้อมาตอดไปสองรอบแล้วนา"
"แหมเฮีย...บ้านกับที่ฉันก็อยู่กับเฮีย เฮียจะกลัวอะไรเนี่ย"
"เอางี้...ลื้อพิมพ์ลายมือลื้อไว้"
"จดเอาไว้ก็พอ ทำไมต้องพิมพ์ด้วย"
"กันลืม เดี๋ยวลื้อสร่างเมาจะมาหาว่าอั๊วลักไก่"
กระดาษเปล่าถูกวางลงตรงหน้า ลำยองมองกระดาษเขม็ง
"ไม่เห็นมีอะไรเลย"
"ก็พิมพ์มือลงมาก่อนเดี๋ยวค่อยเขียนทีหลังก็ได้"
ลำยองจะกดหัวแม่มือลงหมึกอยู่แล้วเกิดลังเลเปลี่ยนใจ
เล้งเก็บกระดาษ
"ไม่อยากได้เงินก็ตามใจลื้อ"
"พิมพ์ก็พิมพ์"
ลำยองกดนิ้วลงหมึก แล้วพิมพ์ลงกระดาษเปล่า
ลำยองยิ้มประจบ
"ขอเพิ่มเป็นซักสองพันนะเฮีย"

ปั้นพูดกับสันต์ที่เรือนแพ
"บ้านกับที่ตั้งหลายแสน มันเอาไปขายฝากเขาแค่ห้าหมื่น"
"อะไรนะครับ ขายฝากมันก็แค่ปีเดียวน่ะสิ แล้วถ้าเกิดหลุดเขาจะยอมให้อยู่เหรอ เขาต้องยึดแน่"
"ก็นั่นน่ะสิ...ถ้าเณรรู้ว่าบ้านจะหลุด จะอยู่ในผ้าเหลืองได้เหรอ ถึงอยู่ได้ก็ไม่เป็นสุขสงบอย่างนี้หรอก"
"เสียดายนะครับ...กำนันเสืออุตส่าห์มีน้ำใจยกบ้านให้แท้ๆ ทำไมลำยองถึงล้างผลาญตัวเองกับลูกได้ลงคอขนาดนี้"
ของแห้งของกินมากมาย ทั้งโอวัลติน นมสดตราหมี, นมข้นหวานโหลนึง ปลากระป๋อง ผักดองกระป๋อง น้ำหวานเฮลส์บูลบอยมากมายเป็นโหลๆ ไข่เค็มไข่สด ถูกถวายต่อหน้าเณร
"ทำไมเยอะแยะมากมายอย่างนี้ล่ะครับ"
"อาเทวี เขาเป็นคนจัดการน่ะเณร" สันต์บอก
"ฉันอีกเดือนก็ยังไม่หมด"
"เณรฉันไม่หมด ก็เอาไปแจกให้คนอื่นสิคะ ทำทานน่ะค่ะ ดิฉันตั้งใจซื้อมาถวายท่าน ท่านรับประเคนแล้ว หลังจากนี้ท่านจะจัดการยังไงก็สุดแท้แต่ท่านค่ะ"

ที่บ้านลำยอง อ้อยคว้ากระป๋องโอวัลตินไปกอดแล้ววิ่งหนีไป เหมือนกลัวใครแย่ง เณรทยอยเอาของออกมาจากถุงย่ามให้น้องๆ เหน่ง, จิตรา ตื่นเต้นร่าเริงกับของที่ได้
ลำยองที่นอนแผ่แบะอยู่มุมหนึ่ง โวยวายเพราะรำคาญ
"อะไรของมึงอีอ้อย มึงไปเล่นไกลๆตีนกูเลย...ไป้"
เณรเดินเข้ามาหาลำยอง
"เอ้า...เณร มาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"สักพักแล้วครับ โยมแม่เป็นยังไงบ้าง"
"ปวดหลัง ปวดตัว ปวดขาปวดมันไปหมด ไอ้ลูกคนนี้มันเกิดมาทรมานแม่ชัดๆ เมื่อไหร่มันจะคลอดๆออกมาซะทีก็ไม่รู้"
"โยมแม่ไปหาหมอสิครับ"
"ไม่มีเงินแล้วจะเอาปัญญาที่ไหนไปหาหมอ"
"หมอชดก็ได้นี่ครับ ถึงไม่มีเงินแกก็ช่วยรักษา"
"ขี้เกียจไป"
เณรพูดไม่ออก
"ผมต้องรีบไปเรียนหนังสือแล้ว"
เณรขยับลุกขึ้น
"มีแต่ของมาให้อีพวกนี้มัน ไม่คิดจะเอาเงินมาให้แม่บ้างเหรอ"
เณรอึ้ง
"ของพวกนี้โยมเขาเอามาถวายทำบุญนะครับ"
"ไปอยู่สุขสบายแล้ว ก็ตัดช่องน้อยแต่พอตัวนะเณรนะ"
ลำยองล้มตัวลงนอนต่อ
"อีอ้อย มึงมานวดให้กูหน่อย อีนี่ ไม่รู้จักบุญคุณกูเลย กูเป็นแม่มึงนะโว้ย"
เณรชะงักหันกลับมามองแม่ ก่อนจะค่อยๆเดินกลับออกไป

หมอชดจดรายการยาสมุนไพรที่ต้องไปซื้อมาต้มยื่นให้แล ลำยองนั่งเหยียดขาเพราะท้องค้ำโต หน้าบอกบุญไม่รับ
"ไปร้านเจ้ากรมเป๋อแล้วให้เขาจัดยานี้ให้ ต้มกินแทนน้ำไปเลยได้ยิ่งดี"
"ขมจะตาย ยาหม้อยาต้มเนี่ย"
"ขมยังไงมึงก็ต้องกิน ไม่อยากหายรึไง"
"แต่ทางที่ดีนะแม่แล...พาไปหาหมอที่ศิริราชจะดีกว่า"
"หนักหนาเหรอจ๊ะหมอ"
"อย่าลืมว่ามีเด็กในท้องด้วย ต้องระวัง"
"หมอไม่ได้เก่งจริ
มากกว่า"
"อีลำยอง"
"ถ้าก่งจริง ทำไมทายไม่แม่นล่ะ ลูกชายข้าบวชมาตั้งหลายเดือนแล้วไม่เห็นข้าจะโชคดีอย่างที่ว่าซะที"
"อีลำยอง"
"ยังงี้มันโกหกหลอกลวงกันชัดๆนี่หว่า"

ลำยงพูดขึ้นที่เพิงก๋วยเตี๋ยว
"มันจะโชคดีเข้าไปได้ยังไง ทำตัวเละเทะยังงี้"
ยายแลเครียดกุมขมับ
"มึงไม่ต้องมาเถียงแทนมัน"
"พี่ผิดคำสัญญาต่อหน้าพระเอง แล้วพี่จะโวยวายโทษโน่นนี่ทำไม"
ชุดบอก
"พอเหอะลำยง อย่าไปต่อล้อต่อเถียงเลย"
"กูจะเอาลูกกูสึกออกมาช่วยกันทำมาหากิน"
"มึงทำยังงั้นไม่ได้นะ อีลำยอง"

อ่านละครเรื่อง ทองเนื้อเก้า วันที่ 9/2 พ.ย. 56

ละครทองเนื้อเก้า บทประพันธ์โดย : โบตั๋น
ละครทองเนื้อเก้า บทโทรทัศน์โดย : ยิ่งยศ ปัญญา
ละครทองเนื้อเก้า กำกับการแสดงโดย : พงษ์พัฒน์ วชิรบรรจง
ละครทองเนื้อเก้า ผลิตโดย : บริษัท แอค-อาร์ต เจเนเรชั่น จำกัด
ละครทองเนื้อเก้า ควบคุมการผลิตโดย : ธัญญา โสภณ
ละครทองเนื้อเก้า ละครแนว : ดราม่าเข้มข้น
ละครทองเนื้อเก้า ออกอากาศทุกวันจันทร์ - อังคาร เวลา 20.25 น. ทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา เดลินิวส์