อ่านละคร แค้นเสน่หา วันที่ 10 ส.ค. 56
ว่าแล้ววิญญาณเฟืองพรวดออกมาจากร่างคุณหญิงทอแสง ตรงเข้าหาจันทร์“อย่าทำรุ้ง พี่...ได้โปรด”เห็นจันทร์ร้องไห้โฮ เฟืองหัวเราะเสียงดัง
“เฟืองหยุดเถอะ” ท่านหญิงแขไขตัดสินใจเอ่ยออกมา
ร่างของเฟืองชะงักเหมือนสับสวิตช์ สั่นระริกทรุดลงกับพื้นเหมือนงูถูกเชือกกล้วย แขนขารวบในลักษณะเฝ้าแหน น้ำตาหลั่งไหล เสียงสะอื้นดังสะท้าน
เฟืองบอกอย่างเด็ดเดี่ยว
“น้องสาวคุณชายล่ะ...เฟือง...เขาไม่รู้เรื่อง ...เขาบริสุทธิ์ อย่าฆ่าเขาให้เป็นบาปกรรม...หญิงขอโทษเฟือง หญิงเองขอรับกรรมกับเฟืองตรงนี้ด้วย...เพราะหญิงสั่งเฟือง” ท่านหญิงแขไขเอ่ยอย่างเสียใจ
“หม่อมฉันทำเองไม่เกี่ยวกับท่านหญิง”
“ขอบใจเฟือง เฟืองไม่ผิดสัญญากับหม่อมแม่...แต่หญิงขอให้หยุดแค่นี้...สาลี่ หยิบมีดตรงนั้นมา”
ท่านหญิงหันไปสั่ง สาลี่จึงหยิบมีดมาส่งให้ท่านหญิง
“ชายเดียว ตัดผมให้แม่ด้วย” ท่านหญิงสั่ง
“อะไรคะ” ชายเดียวตกใจมาก
“แม่จะบวช...เฟือง...กรรมใดที่เฟืองเคยก่อไว้กับใคร...หญิงขอรับเป็นกรรมของหญิง”
ท่านหญิงบอกอย่างหนักแน่น ชายเดียวเข้าไปนั่งข้างแล้วตัดผมให้ท่านหญิง ฉัตต์เข้ามา กราบขอร้องเฟือง
“ผมขอความกรุณา...รุ้งอยู่ที่ไหน...ผมทนมีชีวิตอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีรุ้ง ได้โปรดเถอะครับ”
“เรือนเก่า ท้ายวัง ในห้อง”
เฟืองยอมบอกที่อยู่ของรุ้ง ฉัตต์กับชายเดียวรีบวิ่งไปที่เรือนข้าหลวงเก่าทันที...ทั้งสองพยายามมองหารุ้งก็ยังไม่พบเหมือนเดิม...รุ้งเห็นดีใจ พยายามเรียกชายเดียวกับฉัตต์
“ไม่มี...ทำไมชายเดียว ฉันคิดว่ายายผีนั่นยอม แล้วเราจะเจอรุ้ง”
“รุ้งอยู่นี่ค่ะ คุณฉัตต์” รุ้งร้องเรียก
“ไปหาที่อื่นเถอะ” ชายเดียวบอกฉัตต์
“ไม่...ฉันว่ารุ้งอยู่ในห้องนี้...รุ้ง” ฉัตต์เดินสำรวจ
“พี่ฉัตต์ ถ้ารุ้งอยู่เราก็เห็นสิ”
“ที่เราพบเราเห็นเมื่อกี้ไม่ได้บอกเราเหรอว่าโลกนี้มีอะไรที่นอกเหนือธรรมชาติ...นอกเหนือที่มนุษย์จะรู้เห็นได้ ถ้า...ถ้าเขาไม่อนุญาตให้เรารู้เราเห็น”
“ผมเรียกวิทยาศาสตร์ แต่ผมก็ยอมรับ แต่...พี่ฉัตต์ครับ ถ้าเขาไม่อนุญาตให้เราเห็นรุ้ง... เราจะเห็นได้ไง”
“เขายอมทุกอย่างเราก็เห็นแล้ว...พี่ว่าเดี๋ยว เราก็ต้องพบรุ้ง”
พูดแล้วฉัตต์ก็พนมมือหลับตานั่งสมาธิและแผ่เมตตา ชายเดียวทำตาม...ขณะเดียวกัน จันทร์ก้มลงกราบเฟือง เฟืองมองดูจันทร์ จากสายตาแข็งกร้าว เปลี่ยนเป็นอ่อนลง
“ลาก่อน...เฟือง” ท่านหญิงเอ่ยลา สีหน้าเศร้า ร่างของเฟืองเลือนขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนมองตะลึง
“หม่อมบุหลัน...ตามฉันมา”
เฟืองมาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าชายเดียวและฉัตต์ พอเฟืองเดินผ่านพื้นที่ว่างเปล่าไป...ทันใดนั้น ร่างของรุ้งที่ถูกมัดอยู่ก็ปรากฏขึ้น พร้อมกับวิญญาณของเฟืองค่อย ๆ เลือนหายไป
ฉัตต์และชายเดียวเห็นรุ้งบาดเจ็บก็รีบพาส่งโรงพยาบาล ไม่นานนักรุ้งก็ฟื้น ท่ามกลางความโล่งใจของทุกคน
เมื่อท่านหญิงเห็นว่าเรื่องทุกอย่างสงบเหมือนเดิมแล้ว ก็เตรียมจะออกบวชตามที่ได้รับปากไว้กับเฟือง โดยได้ขอให้จันทร์และรุ้งกลับมาดูแลวังรังสิยาช่วยชายเดียว
ก่อนที่จะเดินทางไปบวช ท่านหญิงแขไขได้เข้ามาดูแลคุณหญิงทอแสงที่เพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บเพราะวิญญาณเฟือง
“หญิงทอแสง..เป็นยังไงมั่ง”
“ท่านป้า...หญิงไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าใคร ท่านป้าต้องทรงทราบนะคะ...ถึงหญิงจะเกลียดเค้า แต่หญิงก็ไม่เคยคิดฆ่าเค้า...แต่หญิงไม่ทราบนะคะว่า ทำไมหญิงทำลงไป...ท่านป้าขา มันเหมือนมี...มีอะไร...” คุณหญิงทอแสงฟูมฟาย
“หญิง...อย่าร้องไห้... ป้าไม่ว่าอะไรหญิงเลยนะลูก”
“ทำไมไม่ว่าคะ...ท่านป้าทรงว่าหญิงเสมอ ๆ หญิงทำไม่ถูก หญิงเอายานอนหลับใส่น้ำส้มให้เขาดื่ม แล้ว...แล้วหญิงก็จับเค้าไปขัง แล้ว...ยายแก่คนนั้น ข้าหลวง...ท่านป้าบอกว่าจะฆ่าเค้า...หญิงยังดีใจ...หญิงดีใจที่รุ้งจะตาย...บาปกรรมแค่ไหน ...ทำไมท่านป้าทรงไม่ว่าหญิง...มันบาปนะคะ...คิดจะฆ่าคน แค่คิดก็บาปแล้ว...ฮือ...ฮือ...ทำไม หญิงถึงร้ายกาจแบบนี้ หญิงไม่รู้ตัวเลย ฮือ...ฮือ...”
ท่านหญิงต้องเดินไปอีกทางเพราะรู้สึกผิดอย่างมากที่ตนมีส่วนทำให้หลานสาวเป็นเช่นนี้ ท่านหญิงเซ จะล้ม คุณหญิงทอแสงเข้ามาประคอง
“ท่านป้า...หญิงไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ ท่านป้าทรงสบายพระทัยนะคะ...หญิงรู้ผิดแล้ว...หญิงจะกลับตัวทำดีกับรุ้งค่ะ เค้าจะมาเป็นพี่สะใภ้หญิงใช่มั้ยคะ”
คุณหญิงทอแสงบอกเสียงสะอื้น ท่านหญิงจึงเล่าเรื่องรุ้งให้ฟัง ทำให้คุณหญิงทอแสงที่สำนึกได้ดีใจที่ได้เป็นญาติกับรุ้ง...
จากนั้นคุณหญิงทอแสงที่กลับเนื้อกลับตัวได้ ก็กลับไปอยู่ที่วังกับท่านพ่อและท่านแม่ และเริ่มมองหาที่เรียนต่อ ขณะที่ท่านหญิงแขไขก็เดินทางไปบวชตามที่ตั้งใจไว้...ทางด้านชายเดียวเห็นว่าท่านหญิงยอมปล่อยให้ตนดำเนินชีวิตด้วยตัวเอง จึงตัดสินใจสารภาพรักกับจริมาและขอเธอแต่งงาน
ขณะเดียวกัน จันทร์ต้องการให้ฉัตต์กับจริมาไปเรียนต่อให้จบ จึงขอให้ฉัตต์เปิดร้านอาหาร แต่ฉัตต์กลับปฏิเสธรุ้งจึงมาคุยกับฉัตต์แทนแม่
“อย่ามาพูดให้ยากเลย...ยังไง ฉันก็ไม่ยอมให้เปิด” ฉัตต์ยืนกราน
“ทำไมคะในเมื่อมันเป็นรายได้”
“ไม่จำเป็น... เราไม่ได้ต้องการเงิน... เรามีพอ ไม่จำเป็นต้องเหนื่อย”
“เงินที่มีอาจจะหมด”
“ฉันจะทำงาน เงินที่มีอาจจะเอาไปลงทุนอย่างอื่น ทำร้านอาหารเหนื่อยเกินไป”
“ทุกคนทำอยู่ตัวแล้ว ไม่เหนื่อยค่ะ... ร้านติดตลาดขายดี ลูกค้าเยอะ” รุ้งพยายามหว่านล้อม
“ทำไม...อยากให้ลูกค้าคนไหนมากินเป็นพิเศษ” ฉัตต์ประชดประชัน
“ไม่...ไม่มีนี่คะ รุ้งยืนยัน
ฉัตต์หันมาอย่างเร็ว จับสองบ่าของรุ้ง เขย่าแรง ๆ
“ไม่มีแน่เหรอ...คิดเหรอว่า แม่ค้าสวย ๆ อย่างเธอออกมาพูดคุยเสนออาหารโน่น...อาหารนี่...จะไม่มีใครมาคอยเฝ้า มาคอย...”
“คุณฉัตต์หมายถึงอะไร...”
ฉัตต์รวบตัวรุ้งมากอดด้วยความรักเต็มอิ่มในหัวใจ รุ้งอึ้ง
“ฉันหวงเธอ...ไม่อยากให้ใครมามอง...ฉันหวงเธอ...รักเธอ...จะเก็บเธอไว้”
รุ้งปล่อยอารมณ์ตามสัมผัสนั้นไปชั่วครู่
“อย่าค่ะคุณฉัตต์...อย่า...รุ้งบอกว่าอย่า คุณฉัตต์กำลังจะแต่งงานนะคะ...อย่าลืมสิคะ”
รุ้งผละออกและเตือนสติ ทำให้ฉัตต์อึ้งไป
“อนุญาตให้เปิดร้านอาหารนะคะ คนของเรามีเยอะ...เป็นแรงงานได้” รุ้งวิงวอน
“ทำไมอยากเปิดนัก...มันกำไรมากมายนักเหรอ...ขายอาหารเนี่ย”
“ก็มากค่ะ...พอที่จะทำอะไรที่อยากทำได้ ...ให้เปิดนะคะ”
“ไม่...ฉันไม่ให้เปิด”
ฉัตต์ยืนกรานเสียงแข็ง ก่อนจะเดินหนีไป
ทุกคนในบ้านปัณณธรกลุ้มใจมากที่ฉัตต์ไม่อนุญาตให้เปิดร้านอาหาร แต่ไม่มีใครกล้าบอกความจริงกับฉัตต์เรื่องค่าใช้จ่ายในบ้าน...จนมาวันหนึ่งฉัตต์เห็นสมุดบัญชีที่รุ้งลงตัวเลขต่าง ๆ เอาไว้ เขาสงสัยจึงเรียกรุ้งมาคุย
“นี่อะไร...อะไร ส่งค่าเทอมคุณฉัตต์ ค่าเทอมริมา ค่าหนังสือคุณฉัตต์ ค่ารถใหม่ของคุณฉัตต์ ค่า...ค่า...ของฉันทั้งนั้น...มันคืออะไร” ฉัตต์ ตวาดถามเสียงดุ
อ่านละคร แค้นเสน่หา วันที่ 10 ส.ค. 56
ละครแค้นเสน่หา บทประพันธ์โดย : วราภาละครแค้นเสน่หา บทโทรทัศน์โดย : อ.แดง ศัลยา
ละครแค้นเสน่หา กำกับการแสดงโดย : สำรวย รักชาติ
ละครแค้นเสน่หา ผลิตโดย : บริษัท ฮูแอนด์ฮู จำกัด
ละครแค้นเสน่หา ควบคุมการผลิตโดย : วรายุทธ มิลินทจินดา
ละครแค้นเสน่หา ออกอากาศทางไทยทีวีสีช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ