@.อ่านละคร.นาคี.นางอาย.ดวงใจพิสุทธิ์.@

อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 4/3 วันที่ 14 ก.ค. 57

อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 4/3 วันที่ 14 ก.ค. 57

“พ่อฉันบอกว่าสองคนนี้เก่งมาก เรียนรู้งานของโอะนิซึกะได้ในเวลาไม่นาน แถมยังเป็นที่รักและเคารพของทุกคนด้วย”
“เป็นถึงโซเรียว ทุกคนก็ต้องเคารพสิ”
“ไม่เสมอไป แต่โอะซึกะโซเรียวทุกรุ่น เป็นที่รักและเคารพของชาวเมืองมาตลอด”

มิโยะโกะหยิบหนังสือพิมพ์มาจากแพรวดาวแล้วเปิดให้ดูข่าวอื่น ๆ ของทาเคชิกับริว
“โดยเฉพาะสองคนนี้...ทาเคชิมีเสน่ห์ที่จิตใจ ส่วนริวมีเสน่ห์ที่คำพูด”

ริวเดินคุยกับทาเคชิบริเวณคลังสินค้าของโอะนิซึกะ
“ อย่าคิดว่าวันนี้แกจะรอดมือฉันไปได้นะทาเคชิ”


ริวกระชากกุญแจรถออกมาจากมือทาเคชิ ล้วงกระเป๋าสตางค์ของทาเคชิออกมาจากเสื้อคลุม ทาเคชิงงๆ
“พูดเรื่องอะไร”
“ก็เรื่องที่แกชอบแว่บแอบหนีไปหาสาวไง คลังสินค้าของเรายิ่งใกล้ร้านผลไม้ของหวานใจแกด้วย...ไว้ใจไม่ได้”
ริวโยนกุญแจรถให้คัตสึ แล้วโยนกระเป๋าสตางค์ให้เซกิไปเก็บ ริวบอกกับทั้งสองคน
“ถ้าทาเคชิได้ของคืนไป แกสองคนตาย”
คัตสึกับเซกิรับคำ
“ครับนาย”
คัตสึและเซกิรีบแยกย้ายไปคนละทาง ทาเคชิเซ็ง
“ไอ้ริว”
ริวยักไหล่กวน ๆ ไม่สนใจ ทาเคชิพุ่งเข้าไปล็อคคอริวโกรธ ๆ ทันใดนั้นเสียงลังสินค้าล้มครืนลงมาพร้อมกับเสียงผู้หญิงร้องลั่น
“อ๊าย...”

ผู้หญิงวัยกลางคนยืนกรี๊ดอยู่ ทาเคชิและริววิ่งเข้ามาอย่างตกใจ
“เกิดอะไรขึ้น”
ลุงยามะยืนอึ้งๆ อยู่ใกล้ลังที่ตกลงมาแตกกระจายห่างจากจุดที่หญิงคนนั้นยืนไม่มากนัก ข้างกันมีรถโฟล์คลิฟที่ใช้ยกพาเรทในคลังสินค้าจอดอยู่ด้วย ลุงยามะที่ใส่ชุดคนงานทั้งชุด เห็นทาเคชิและริวก็ยิ่งกลัว

“ผมผิดเองครับ ผมยกลังมาวางไม่ดี ผมขอโทษจริงๆ ครับ”
ยามะรีบโค้งตัวต่ำอย่างรู้สึกผิด หญิงคนนั้นท่าทางสะอื้นไห้ด้วยความตกใจสุดๆ
“ฉันมาตรวจสินค้า...แต่ต้องเกือบตาย ใครจะรับผิดชอบ ไหนจะข้าวของที่เสียหายอีกล่ะ”
“ต้องขอโทษแทนคนของผมด้วย ผมยินดีชดใช้ค่าเสียหายให้ ท่าคุณจะตกใจมาก...ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ”
ริวส่งผ้าเช็ดหน้าให้ผู้หญิงเช็ดน้ำตาที่ซึมออกมาเพราะความตกใจ
“ไปนั่งพักตรงโน้นก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวผมจะให้พยาบาลประจำคลังสินค้ามาดูอาการให้”
หญิงคนนั้นอึกอัก
“เอ้อ...ฉัน ฉันไม่เป็นไร”
“ตรวจดูซะหน่อยดีกว่าครับ”
ริวมองผู้หญิงด้วยแววตาอบอุ่น หญิงคนนั้นพยักหน้าเดินตามริวออกไป ริวหันไปพยักหน้าให้ทาเคชิ แล้วเดินพาหญิงคนนั้นหลุดออกไป ทาเคชิหันกลับมาหาลุงยามะที่ยืนก้มหน้ากลัวๆ อยู่
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน...”
ทาเคชิเดินนำไป ลุงยามะมองตามอย่างกลัวๆ

ห้องทำงาน ในคลังสินค้าโอนิซึกะ ทาเคชิลงนั่งที่เก้าอี้ ลุงยามะรีบคุกเข่าลงแล้วโค้งตัวก้มศีรษะขอโทษทาเคชิ
“ผมขอโทษครับนาย จะลงโทษผมยังไงก็ได้”
“ลุกขึ้นเถอะ”
“ไม่ได้ครับ ผมทำผิด ต้องได้รับโทษ ค่าเสียหายกับค่าทำขวัญผู้หญิงคนนั้นหักจากค่าแรงของผมได้เลย ถ้าไม่พอผมยอมทำงานให้นายฟรีๆ”
“ทำงานก็ต้องได้ค่าตอบแทนสิ จะมาทำให้ฟรีๆ ได้ยังไง...”
ลุงยามะชะงักชำเลืองมองทาเคชิ
“ส่วนเรื่องวันนี้...มันเป็นเหตุสุดวิสัย ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอก”
ลุงยามะเงยหน้ามองทาเคชิอึ้งๆ
“ถือเป็นบทเรียนก็แล้วกัน ทางที่ดี...ลุงควรหาคนมาดูแลลูกสาวที่ป่วยได้แล้วนะ ไม่อย่างนั้นลุงก็อาจจะทำงานผิดพลาดอีก”
“นายรู้”
“ลุงเป็นแบบนี้เพราะไม่ได้พักผ่อน กลางวันทำงานหนักเพราะต้องหาเงินไปรักษาลูกสาว กลับบ้านยังต้องดูแลรักษาพยาบาลลูกอีก ลุงเป็นคนไม่ใช่เครื่องจักร...ต้องพักผ่อนบ้าง”
“นายรู้เรื่องผมได้ยังไงครับ”
“ลุงเป็นพนักงานดีเด่น ทำงานอุทิศเวลาให้คลังสินค้าโอะนิซึกะมาหลายสิบปี เป็นเหมือนคนในครอบครัว ผมจะละเลยเรื่องราวของคนในครอบครัวได้ยังไง”
“ครอบครัว” ลุงยามะอึ้งหนัก
“สำหรับโอะนิซึกะ...พนักงานทุกคนไม่ว่าจะอยู่ในตำแหน่งอะไรเปรียบเหมือนคนในครอบครัว เย็นนี้ผมจะสั่งฝ่ายการเงินให้เพิ่มเงินสำรองจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ลูกสาวลุง แต่ลุงต้องรับปากว่าจะเอาไปจ้างคนมาดูแลลูกสาวด้วยนะ”
ลุงยามะมองทาเคชิอย่างตื้นตันแล้วโค้งตัวก้มศีรษะให้ทาเคชิอีก
“โซเรียว...เป็นเกียรติของผมจริงๆ ที่ได้รับใช้นายท่าน”
“อย่าเพิ่งเรียกผมแบบนั้น ยังไม่มีพิธีรับตำแหน่งอย่างเป็นทางการเลย”
“จากนี้ไป...ชีวิตของผมขอมอบให้นายท่าน จะให้ไปบุกน้ำลุยไฟที่ไหนจะให้ทำอะไร ผมยินดีทำเพื่อนาย”
ทาเคชิมองลุงยามะแล้วยิ้มอบอุ่น ก้าวเข้ามาประคองให้ลุกขึ้นจากคุกเข่า
“ลุกขึ้นเถอะลุง ไปทำงานต่อได้แล้ว”
“ขอบคุณครับ”
ลุงยามะก้มหัวให้ทาเคชิอย่างเคารพด้วยความจริงใจ ขยับจะเดินออกไป ทาเคชิชะงักนิดหนึ่งเหมือนนึกอะไรได้ เรียกไว้
“เดี๋ยวก่อนลุง”
ลุงยามะหันมา เหมือนถามว่าต้องการอะไร ทาเคชิยิ้ม
“เมื่อกี้ลุงบอกจะทำทุกอย่างให้ฉัน ลุงกล้าทำได้ทุกอย่างจริงๆ รึเปล่า”
ลุงยามะเงยหน้ามองทาเคชิงงๆ

ริวเดินเดินเข้ามาในบริเวณคลังสินค้า รีบเข้ามาหาคัตสึและเซกิ
“ทาเคชิยังอยู่รึเปล่า แอบหนีออกไปรึยัง”
คัตสึและเซกิชี้ไปทางห้องประชุม ริวชะโงกไปมอง เห็นด้านหลังเหมือนทาเคชิกำลังนั่งหันหลังอยู่ที่เก้าอี้ในห้องประชุม
“คุยกับลุงยามะไม่เสร็จอีกเหรอ” ริวดูนาฬิกาข้อมือ “ใกล้เวลาเลิกงานแล้วนะ”
ริวมองออกไปทางหน้าคลังสินค้า เห็นลุงยามะในชุดคนงาน ใส่หมวกมีปีกรอบตัวใบเก่าๆ กำลังปั่นจักรยานออกไป ริวตะโกน
“ลุง...กลับบ้านแล้วเหรอ”
ลุงที่หันหลังให้ ไม่หันมาตอบริว เพียงแค่ยกมือขึ้นเป็นการตอบรับ แล้วปั่นจักรยานออกไป ริวมองตามแล้วส่ายหน้าขำๆ หันไปมองทาเคชิ เห็นกำลังก้มหน้าก้มตาทำงาน ริวกับมาคุยกับคัตสึและเซกิ
“ก่อนออกจากบ้านเจ้านายพวกแกกินยาผิดขวดรึเปล่า ทำไมวันนี้ขยันผิดปกติ”

ริวหันไปมองทาเคชิยิ้มๆ อย่างชื่นชมเพื่อน โดยไม่รู้ว่าทาเคชิใส่หมวกและชุดคนงานของลุงยามะกำลังยิ้มอารมณ์ดี ปั่นจักรยานออกไป
เย็นนั้น แพรวดาวนั่งจัดผลไม้ที่หน้าร้านอยู่ มิโยะโกะนั่งอ่านนิตยสารอยู่ใกล้ๆ
“เซโกะ...เล่มนี้ก็ลงสัมภาษณ์โอะนิซึกะ”
แพรวดาวคิดว่าเป็นทาเคชิรีบหันไปมองทันที ภาพนิตยสารที่มิโยะโกะพลิกมาให้ดู เป็นภาพริวในชุดกิโมโนชายแบบกึ่งทางการ แพรวดาวชะงักไปที่คนในรูปไม่ใช่ทาเคชิแล้วค่อยๆ หุบยิ้ม
“หล่อเนอะ” มิโยะโกะชม

อ่านละคร รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 4/3 วันที่ 14 ก.ค. 57

ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ประพันธ์โดย : ณารา
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน บทละครโดย : คฑาหัสต์ บุษปะเกศ, จีรนุช ณ น่าน
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน กำกับโดย : กฤษณ์ ศุกระมงคล
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ผลิตโดย : ค่าย เมคเกอร์ วาย,บริษัท เมคเกอร์ กรุ๊ป จำกัด
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ดำเนินงานโดย : ยศสินี ณ นคร
ละครรอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ออกอากาศ : ทุกวันพุธ-พฤหัส เวลา 20.15 น.ช่อง 3
ที่มา ไทยรัฐ